Abdij op een rots

Het water valt met bakken uit de hemel. We besluiten om vandaag naar Le-Mont-Saint-Michel te gaan via een alternatieve route. Dat is best een heel stukje rijden maar met die regen is buiten lopen ook geen feestje.

Le-Mont-Saint-Michel is een rotsachtig eilandje in zee. De legende verteld dat dit vroeger een heuvel omringd door bossen was tot een grote vloedgolf alles tot 30 km landinwaarts had vernietigd. Alleen de rotsberg was blijven staan. Bovenop de rots staat een middeleeuwse abdij met op de torenspits van de abdijkerk een beeld van de heilige Michaël. Vroeger was het eiland alleen toegankelijk als het eb was maar tegenwoordig loopt er een voetgangersbrug naar toe. Met vloed staat de rots geheel in het water.

De route is best leuk over allerlei smalle binnendoor weggetjes en het landschap is echt wel mooi. Door die regen ziet het er echter wat sombertjes uit.

Na een flinke rit met nagenoeg constante waterval met af en toe heel heftige buien komen we aan in Granville. Eindelijk is het droog dus we besluiten dit stadje in te lopen om te kijken of we ergens koffie en lunch kunnen nuttigen.

Op een terras zitten is vandaag echt geen optie. Ik heb voor nood water en boterhammen in de auto. Het is maandag en dan is alles gesloten hier, jammer hoor. Dan lopen we langs open een tabakzaakje waar ze ook koffie en sandwiches verkopen.

Geloof het of niet, maar we mogen naar binnen met de honden. Voor €1,20 kopen we een kop koffie en voor €3,00 een half stokbrood met ham en camembert. Lekker dat dat was en een koopje (zeker als je nagaat dat een kop koffie aan het strand algauw €4,00 betaald en een broodje flauwe hamburger met gore patat €15,00). 

We maken ook dankbaar gebruik van het toilet. Nu ben ik best al heel wat aparte toiletjes tegengekomen maar dit toilet was zoooo klein. De wasbak (veeeel te groot voor deze ruimte) hing boven de pot, de handdoek hing in de wasbak. Je moest zijwaarts naar binnen. Het lichtknopje drukte je uit als ook maar een beweging maakte. Er was geen bril dus ik hield me vast aan de deurkruk, ging enigszins door de knieën, wurmde me onder de wasbak en hoopte maar dat ik boven de pot hing toen ik plaste. Veel ruimte om er naast te plassen was er niet dus dat zat wel goed. Het luchtte enorm op en we hebben weer een mooi verhaal te vertellen.

Als we rond 3 uur aankomen op de plaats van bestemming parkeren we de auto op de gigantisch grote parkeerplaats. In de verte zien we de abdij boven alles uitsteken. Er zijn gratis pendelbussen maar daar mogen de honden niet in. Zo jammer weer dit. We hadden bedacht dat we vandaag wat minder ver met de hondjes zouden lopen. Jans liep gisteren wat kreupel, pootje is nog niet helemaal genezen en Tara was zo stram en stijf na de wandeling van gisteren. Maar goed, het is niet anders dus lopen we naar Le-Mont-Saint-Michel.

Het uitzicht op de abdij is fantastisch. Dit maakt onze dag weer helemaal goed. Tussen de buien door schijnt een waterig zonnetje. Helemaal goed. Plots begint het hard te waaien en breekt de hemel open. Will probeert zijn poncho (zo'n plastic zak van €0,99) aan te trekken maar die is door de harde wind aan stukken gescheurd voordat hij hem aan heeft. De bui is wel heftig maar duurt gelukkig niet lang en wordt vervangen door wederom een waterig zonnetje.

Bij aankomst is het een drukte van belang. Bussen rijden af en aan met hordes toeristen. En dat alles wringt zich door de zeer smalle pitoreske straatjes naar boven. Wij lopen met de stroom mee, je moet wel. Voordeel van de honden is; veel mensen vinden ze spannend en wijken voor ons als we er aan komen. Ha, dat is handig. We lopen omhoog tot we alleen nog maar per trap verder kunnen. Dit kost Tara erg veel moeite en we besluiten dat Will verder gaat en dat ik met de honden blijf wachten. Ik zit op een muurtje onder een luifel mensjes te kijken, (ook heel erg leuk) als er weer een bui los barst.

Als Will weer beneden is proberen we ergens een bakkie te doen. Will gaat met Emma gaat vragen of honden zijn toegestaan en ze zeggen ja. Maar als ik met Tara en Jans binnen kom worden we weer snel naar buiten gebonjourd. Jammer. Verderop mogen we wel op een terras. Prima hoor.

Terwijl we terug lopen bedenken we dat we blij zijn dat we niet in het hoogseizoen op een mooie zonnige dag hier zijn. Was nu al bijna geen doorkomen aan, laat staan op een drukke dag.

Weer bij de auto openen de hemelsluizen zich weer en het word geen moment meer droog. Wat hebben wij weer een geluk gehad vandaag zeg.