Alleen op zaterdag vrij.

Alleen op zaterdag zijn de kinderen vrij van school. Dan is er tijd om te douchen. In de zomer douchen ze ook op woensdag na school, in de winter is het is het te koud daarvoor. Daarna moeten de kids hun kleren wassen. Dat gebeurt op het dakterras en geheel met de hand. Er is wel een wasmachine maar die wordt alleen gebruikt voor het beddengoed. Ooit zullen de kinders op zichzelf gaan wonen en dan zullen ze ook geen wasmachine hebben dus is het van belang dat ze dit leren. Ook moeten ze hun eigen kamer (6 tot 8 kinderen op een kamer) opruimen en schoonmaken. 

De klas van Saroj moet regelmatig ook op zaterdagochtend naar school voor hun examens. Zij moeten dan in de middag hun kleren wassen. Op zaterdag zijn er uiteraard wel social workers maar de dames van de schoonmaak en de kok zijn vrij. De oudere kinderen koken dan het eten. Daarnaast is er gelukkig elke dag ook nog wel wat tijd om lekker te spelen.

Ik heb vandaag mijn vrije dag en die hou ik ook echt vrij. Eerst loop ik op mijn gemakje naar de stupa. Wat een heerlijke relaxte sfeer hangt daar toch. Ik ga even op een bankje zitten, genieten van de zon, de stupa en de mensen die er lopen. Er komt een tibetaans vrouwtje naast me zitten. Ze klopt me op mijn arm. Een tweede tibetaanse vrouw wurmt zich aan de andere kant naast me op het bankje. Ook zij klopt mij op mijn arm. Ze zeggen niets en na een poosje stappen ze weer op. Bijzonder dit.

Dan komt er een man naast me zitten. "Waar kom je vandaan?" Uit Nederland. "Ik hou van mensen uit Europa. Vind je mij aardig" Ja hoor. "Waarom?" Ik vind iedereen aardig. Hij barst in lachen uit pakt mijn arm en begint er op te kloppen. Nog een paar klopjes op mijn wang. "Nou ik ga weer. Dag hoor" Alweer zoiets bijzonders. 

Ik ga weer verder en neem een taxi naar Thamel. Hoeveel? "1000 roepies" Nee laat maar dan. Uiteindelijk brengt hij me voor 550 roepies. Ik slenter door Thamel, wat een drukte en herrie hier zeg. Ik loop maar wat rond. Opeens kom ik terecht in een vrij modern winkelcentrum, apart. Na nog wat geslenter kom ik opeens bij Durbar Square. De schade van de aardbeving in 2015 is nog goed zichtbaar. Hoewel er al weer veel opnieuw is opgebouwd moet er nog heel veel werk verzet worden. Leuk om hier weer rond te lopen.

Wilt u een buddha kopen? Nee dank u.

Wilt u een riksha? Nee dank u.

Wilt u dit? Nee. Wilt u dat? Nee.

"Ik heb een hele mooie ketting, tijgeroog. Heel goedkoop, maar 1000 roepies" Nee dank u. "Dan heb ik hier een hele mooie blauwe" Meneer dit is zonde van uw tijd. Ik ga echt niets kopen. "Dan kost hij 100 roepies" Echt niet hoor, succes en fijne dag.

De taxichauffeur wil ook 1000 roepies. Dacht het niet, 500 roepies. Nee, veel te weinig, het is heel druk, 800 roepies. Er staat een hele groep chauffeurs zich krom te lachen als ik 600 roepies zeg. Uiteindelijk doet hij het voor 650. Dat is €5,20. En dat voor een taxirit van 45 minuten. Hij zei dat hij de weg naar The Valley Guesthouse wist maar dat weet hij niet. Ik stap uit bij de noordpoort van de stupa en loop verder naar huis. Ik ben blij dat ik weer in mijn eigen rustige wijkje ben.