Op naar Bariloche

21 november 2018 - San Carlos de Bariloche, Argentinië

Vandaag een busreis van 5 uur naar Bariloche. Ditmaal door een mooi landschap, bergen, bomen en groen. We hebben geen zin om uit te zoeken welke bus we naar het centrum moeten nemen en pakken een taxi. We treffen een heel oud chauffeurtje van zo'n 75 jaar schatten we.

Als we inchecken in Tierra Gaucha Hostel bedenkt Will dat hij zijn tas met onze e-readers in de taxi heeft laten staan. Shoot... daar baal ik van zeg. Al die uren die we nog in de bus moeten zonder dat we kunnen lezen. Wat nu te doen?

Kan zij van de balie niet even bellen? Ik probeer het uit te leggen in het spaans en Will probeert het in het engels. Vervolgens belt ze een taxi. Duhh... dat is niet de bedoeling. 

Will gaat terug naar het busstation en probeert daar de taxichauffeur weer te vinden. Dat is nog een hele opgave als je geen woord spaans spreekt. Maar met handen en voetenwerk kom je ook een heel eind. De taxichauffeurs zijn superaardig en behulpzaam. Ze nemen Will mee naar iemand die gebrekkig engels spreekt zodat die iets kan vertalen.

Wat is het nummer van die taxi? Euh.. weet ik niet. Wat is de naam van de chauffeur? Euh.. weet ik niet. Welk merk auto was het? Euh.. weet ik niet. Het was een zwart-witte taxi. Dat kan niet, alle taxi's in Bariloche zijn blauw-wit. Oh. Maar de chauffeur was heel oud. ???? Will (de toneelspeler) beeldt een oud mannetje uit. Ahh... papa!!! Ze bellen papa, papa is lunchen en komt over 40 minuten terug. Maar papa is heel erg aardig en onderbreekt zijn lunch. Hij komt direct na het telefoontje terug met de rugzak maar die kreeg Will niet zomaar mee. Hij moest eerst vertellen wat er in zat. Toen hij dat bleek te weten kreeg hij zijn tas terug. Wat een geluk zeg. En wat een lieve behulpzame mensen. 

Inmiddels ben ik ingechecked. Een beetje vreemd hostel. Het meisje achter de balie zegt engels te spreken wat ze niet doet, nog geen woord. Ik krijg de sleutel van kamer 2 in mijn handen gedrukt. Geen enkele informatie verder. Donde está habitacion dos? Ariba. Nou dank je wel hoor. De kamer is klein en basic, vergane glorie, maar wel oke. Behalve dat de ramen niet dicht kunnen, dat is super met al die verkeersherrie maar niet heus.

Als Will terug is gaan we de stad bekijken. Wandelen langs het Nahuel Huapi-meer en vragen info bij de VVV. Eten een zalig soepje op een terras en kijken mensjes. Altijd een leuk tijdverdrijf.

San Carlos de Bariloche is een grote stad met zo'n 105.000 inwoners. Dat het geliefd is bij toeristen is duidelijk te zien. In de winter is het een geliefde wintersportplaats, vooral voor Argentijnse toeristen. Het ligt midden in het Parque Nacional Nahuel Huapi aan de oever van het Nahuel Huapi-meer.

We snuffelen wat rond in de straatjes en winkeltjes en ik koop uiteraard een kerststalletje. Ook hier weer overal honden op straat. We eten een hapje en gaan dan terug naar het hostel. Slapen is hier wel een dingetje, het hostel ligt aan 2 drukke straten en de hele nacht is het een hoop lawaai van het eeuwig doorgaande verkeer. Oordoppen helpen wel iets.