Dag 19: Bezoek aan de Konso-stam.

De dag begint met regen. Het schijnt dat de kleine regentijd hier eerder begonnen is dan ze gewend zijn. Is echt geen drama maar door de nattigheid kunnen we niet 's morgens naar het Konso-dorp zoals gepland. Dat moeten we uitstellen tot het wat droger is, want de modderwegen zijn nu niet begaanbaar. Misschien kunnen we er helemaal niet komen vandaag. Dat zou wel jammer zijn. Afwachten maar of het op tijd droog wordt. Degenen die willen gaan vanmorgen naar het museum ipv vanmiddag.

Wij hebben geen zin in een museum. Wij gaan een potje kaarten met Ria en Anneke. We spelen een nepalees kaartspelletje, dungbal of vijven zoals wij het noemen. Het is een leuk, snel spelletje. Na een poosje hebben we zin in een ander spelletje en gaan we een potje boerenbridge spelen. Frank en Marijke willen ook meedoen. Het is heel gezellig. 

We eten onze lunchpakketten op in het hotel en om 1 uur kunnen we dan toch op pad naar de stam. De wegen zijn idd nogal glibberig en soms glijden we wel wat met de auto's. Maar we komen er aan. We zijn gewaarschuwd dat vooral de kinderen erg opdringerig zijn. Als we uitstappen zijn we direct omringd door een horde kinderen die dingetjes willen verkopen. Ik begrijp dat wel, ze proberen een extra centje te verdienen, maar ze zijn vriendelijk. Ik stoor me er niet zo aan. 

Als de gids ons meeneemt verder het dorp in zijn de kinderen ook weer weg. Dus die opdringerigheid valt nogal mee. Ook de spookverhalen die we gehoord hebben over foto's maken valt mee. Ons is verteld dat je voor elke foto moet betalen. We mogen overzichtfoto's van het dorp maken en alleen als we echt mensen van dichtbij willen fotograferen moeten we ze 5 birr (€0,15) geven. 

Ondanks het feit dat dit dorp vaak door toeristen word bezocht doet het behoorlijk authentiek aan. De ommuurde dorpen zijn een doolhof van steegjes, gemeenschapshuizen, tukuls (ronde hutten) en familie-erfjes. De mensen zijn gewoon bezig met hun dagelijkse bezigheden en er zijn geen toeristische klederdrachten of activiteiten. Het is gaaf om te zien en te horen hoe zo'n dorp opgebouwd is. We glibberen en glijden over de modderige paadjes terwijl we steeds verder door het dorp geleidt worden.

Er wonen zo'n 4000 mensen in dit dorp. De mensen hier zijn erg donker van huid en hebben erg slechte tanden. We zien veel mensen met oog problemen. Ook zien we regelmatig kinderen met dikke, opgezette buikjes. Vanwege het eenzijdige eten? Men eet voornamelijk sorghum, mango en corn. Dit is echte armoede waar we nu getuige van zijn.

Er zijn 9 clans van de Konso's en ze mogen niet met iemand van hun eigen clan trouwen om incest te voorkomen. Ze hebben condooms maar die worden niet gebruikt. Ze hebben hun eigen voorbehoedssysteem. Nadat er een baby geboren is mag de man 2 jaar lang niet meer bij zijn vrouw in huis slapen, hij verhuist naar een gemeenschapshuis. Omdat beiden hele dagen moeten werken zien ze elkaar in die periode niet. De vrouw verzorgt wel het eten van de man en als zij na 2 jaar een stukje hout rechtop in zijn eten zet mag hij weer een kindje komen maken. Vermakelijk verhaal.

De Konso maken bijzondere houten beeldjes, hun totems, die als eerbewijs op graven van hun overleden "helden" werden geplaatst. De totems symboliseren de "held" met zijn vrouwen (mannen mogen meerdere vrouwen hebben), kinderen én de vijanden die hij gedood heeft. De beeldjes doen me een beetje denken aan de tautau die ze op Sulawesi gebruiken. Er zitten 2 kleine meisjes met modder te kleien naast de graven met de totems. Het is een gaaf bezoek, heel interessant.

Daarna gaan we naar de Konso- markt. Het is duidelijk dat hier niet heel vaak blanken komen, we worden echt aangestaard en soms willen ze even je hui aanraken. De markt verkoopt vee, lappen, kleding en vooral heel veel plastic waterschoenen, van die ouderwetse waar wij als kind ook op liepen. Daar loopt hier in Ethiopië bijna iedereen op.

En verder gaat de rit... naar New York Canyon. Een prachtig landschap, de grand canyon in het klein (zegt men). De canyon heet New York omdat de opstaande rotsen de ontdekker van de canyon deed denken aan de wolkenkrabbers in die stad. Omdat het weer regent mogen we de canyon niet in maar wordt het bezoek beperkt tot kijken vanaf de bovenrand. Jammer, maar toch heel mooi.

De komende dagen zal er waarschijnlijk geen nieuw verhaal geplaatst kunnen worden. We gaan dieper de wildernis in en daar is geen wifi.