Dag 25: Shoppen.
De puja begint al om 5. Als ik het goed heb is het vandaag dag 7 van de 10. Ik kan niet wachten tot het voorbij is, volgens mijn berekening heb ik woensdag nog 1 daagje rust hier. Zoiets zou in Nederland echt ondenkbaar zijn gelukkig.
Vandaag is er een feest op de britse (waarom niet op de nederlandse?) ambassade vanwege onze nederlandse koningsdag. Casper, Naomi en Willemijn wilden zich gisteren inschrijven toen bleek het al vol te zitten. Ze hebben een mail gestuurd of ze er nog bij konden. Omdat ik zo vroeg op bed lag dachten ze dat ik nog ziek was en hebben ze mijn naam er niet bij gezet. Jammer maar helaas.
Ik ga vandaag armbandjes maken. Ik had verwacht dat vooral de meisjes dat zouden willen maar ook bij de jongens is dat in trek. Ze zijn er een poosje lekker zoet mee. Daarna nog ff tekenen en kleuren. Casper is ook in het tehuis en die heeft weer een superleuk spel met allemaal raadsels. Daar doen ze allemaal graag aan mee.
Ik inventariseer met Amar wat er nog aan kleding is en waar behoefte aan is. Dat is nogal wat, in coronatijd zijn we behoorlijk door de kledingvoorraad heen geraakt. Helaas is communiceren met Amar heel moeilijk, hij spreekt echt heel slecht engels. Laten we maar even in de storageroom gaan kijken én ik neem 1 van de kids mee om te vertalen. Er liggen nog wel wat lange spijkerbroeken maar die liggen er al zo lang dat ze niet meer van deze tijd zijn. Korte broeken hebben we helemaal niet meer. Ik zeg dat de dames van de naaikamer best korte broeken van deze gedateerde lange broeken kunnen maken. Dat gaan ze doen.
Ik krijg een berichtje van Temba dat er vanavond een afscheidsfeestje is voor Anju en Manoj. Zij vertrekken woensdag om in Japan te gaan werken. Of ik zin heb om te komen. Casper zegt dat ze ook voor mij nog een mail naar de ambassade hebben gestuurd en dat ik nu ook op de lijst sta. Wat lief van jullie en wat leuk dat ik nu ook mee kan. Ik bericht Temba dat ik niet op het feestje vanavond kan komen.
Saroj komt en we gaan met Bikram, Som en Chhechi shoppen. Ben ik zomaar met alle 4 mijn sponsorkids op pad. Som en Bikram willen heel graag nieuwe schoenen. Zo blij dat Saroj mee is, hij voert het woord en onderhandeld over de prijs. Hier vragen ze gerust twee keer zoveel van een toerist dan van een nepalees. Scheelt me dus veel geld. Voor €30,00 hebben Som en Bikram mooie schoenen en Chhechi hele leuke slippers.
We gaan natuurlijk nog wat drinken in G-cafe. Dat hoort nu eenmaal bij zo'n uitje en dat is ook gezellig. Tevreden gaan we weer naar huis. Net als we naar buiten stappen ontstaat er een wolkbreuk, oei, wat regent het hard. We nemen een taxi jongens. Echt didi? Ja, hier gaan we niet doorheen lopen. Nog een hoogtepunt voor de kids op dit uitje haha.
We zitten in een top-taxi, bij elke hobbel (en die zijn er nonstop in de straten van Kathmandu) klinken er geluiden alsof we onderdelen verliezen. Ik ben benieuwd of we met een complete taxi aankomen haha.
Als we bij het tehuis arriveren stopt de ergste regen en ik krijg van Amar een kopje koffie. En dan shit... volgt een run naar het toilet waar ik weer helemaal leegloop. Oh wat baal ik daarvan. Nog effies wachten voordat ik naar huis durf te lopen. Ik red het net, thuis aangekomen moet ik weer hard rennen. Nou jongens en meisjes, ik ga toch maar niet mee naar de ambassade, ik baal er enorm van maar durf het niet aan. Veel plezier vanavond en maak foto's he.
Ellen is weer terug van haar Kathmanduvallei trekking. Erg leuk geweest zegt ze. Inmiddels regent het alweer en Saroj blijft hier wachten tot het droog wordt. We hebben het over zijn studie en wat hij moet doen om in aanmerking te komen voor een beurs van de Mirjam Bosman Foundation zodat hij zijn bachelor kan gaan doen.
Inmiddels moeten Martine en Pema vertrekken. Zij vliegen terug naar Nederland en het afscheid valt hen zwaar. Heel logisch, want zij leven in twee werelden die beiden hun thuis moeten zijn. Ze laten hier veel achter, erg moeilijk. In ieder geval een goede reis gewenst. Hou jullie taai.
Ellen blijft in het guesthouse eten. Als je dat wil moet je dat voor 4 uur doorgeven maar ik vraag Doma of er genoeg is zodat ik ook mee kan eten. Ja, zegt Doma, dat kan wel. We eten thenduk, niet mijn favoriete prakje. Het is een vrij pittige groentensoep met grote plakken deeg erin. Maar goed, ik bedenk dat ik toch wat moet eten, ik kan niet alleen op droge crackers blijven leven. Dus ik neem de gok en dan zie ik wel. Immodium wil nog niet nemen, de bacterieën moeten toch mijn lijf uit. Als ik nog steeds last heb als ik moet vliegen ga ik wél aan de immodium.
