Dag 9: Simiën Gebergte

Half 7 ontbijt, half 8 uitchecken, naar Sona Hotel, koffers dumpen en door..... We rijden zo'n 2 uur naar het Simiën gebergte. Het is een Nationaal Park en gisteren in Debark is de toegang betaald. We hebben in totaal 2 gidsen en 3 scouts met geweer mee die ons zullen begeleiden op onze wandeling. Beetje jammer dat Wilma de toegangsbewijzen in haar koffer heeft laten zitten. We zullen toch niet terug hoeven te rijden he?!!!

Na lang onderhandelen en na het schuiven van behoorlijk wat geld mogen we toch door. Er zijn verschillende mogelijkheden. Will, Willem, Gonny en Marijke gaan voor de lange wandeling met 1 gids en 1 scout. Zij gaan zo'n 6 uur lopen en moeten wel snel lopen. Anneke, Ria, Fred, Peter, Ton en ik gaan met 1 gids en 1 scout zo'n 3 uur wandelen. Wij hebben genoeg tijd om foto's te maken onderweg. Harjen, Rients, Sita, Frank en Martin rijden met de bus van uitzichtpunt naar uitzichtpunt en hebben 1 scout bij zich. 

We vertrekken en wij lopen dezelfde route als de snelle groep. Het is een fantastische wandeling, hoofdzakelijk bergaf. Wat een supermooie omgeving, wat een uitzichten. Geweldig. De dames laten de heren voorop lopen, vooral om aan het geklets van Peter te ontsnappen. Die man denkt echt dat hij alles weet. Als we beginnen te wandelen zegt Anneke: even het volgende, we gaan niet de hele tijd lopen kletsen want dan jagen we alle vogeltjes weg. Uiteraard zegt ze dit om Peter de mond te snoeren. Goed geprobeerd Anneke, het mag helaas niet baten.

Wij dames wandelen best een stuk achter de mannen aan en de scout (hele knappe ethiopische man) blijft ons bewaken. Voor ons horen we de constante spraakwaterval van Peter. De gids stopt regelmatig om de groep iets te vertellen én om ons de prachtigste uitzichten te tonen. De wandeling is fantastisch, de omgeving ontzettend mooi en we lopen over smalle bergpaadjes. 

We komen op een bergweide en daar zitten heel veel apen, Gelada-bavianen die alleen in Ethiopië voorkomen. Het is een grote groep rustige apen. We kunnen heel dicht bij ze komen. Ze zijn beslist niet agressief en negeren ons volledig. Het is een genot om de vele kleintjes met elkaar te zien spelen en dolle capriolen uit te zien halen. Heel erg leuk. Hier zien we ook de busgroep, de bus staat een stukje verderop langs de weg. Als we willen kunnen we hier stoppen met wandelen. Dat willen we niet. En door.....

Na een kleine 3 uur lopen komen we weer bij de bus. Anneke stopt ermee, zij heeft een slijmbeurs ontsteking in haar knie en die begint op te spelen. De rest wil graag verder lopen. Vanaf nu gaat de route vooral bergop. Het lukt niet meer om achter de mannen te blijven en ik ga me steeds meer ergeren aan Peter. Als we iets aan de gids vragen geeft hij antwoord, als de gids iets verteld gaat hij in discussie want in een ander land is dat echt niet zo. Peter is 75 jaar en ik vind het best bewonderenswaardig dat hij nog zulke stukken kan lopen. Als hij maar niet zo veel kletste en alles beter denkt te weten. Vroeger was ik heel knap zegt hij. Ik bijt zowat mijn tong eraf om geen sneer te geven. Wat lopen we toch te slenteren zegt hij, ik zal die gids eens voorbij gaan en het tempo aan gaan geven. Direct daarna gaat plat op zijn gezicht. Was hij maar in het ravijn gekukeld (dat meen ik niet echt hoor). Maar ik kan gewoon niet zo goed tegen zijn manier van doen.

Ik loop nu steeds achter de gids, we gaan bergop en er zitten best wat pittige stukjes in. De rest blijft wat achter en ik ben best trots op mij. Ik ben wel reuze blij met mijn stokken, die geven mij stevigheid en evenwicht op de rotsige smalle paadjes langs de bergwanden. En ik geniet intens, wat is dit mooi. Opeens hoor ik Ria zeggen: "hou nou je bek eens dicht. Oeps, sorry, dat vloog er zo maar uit". Iedereen weet voor wie dat bedoeld is behalve Peter die gewoon door blijft lullen. En dan komen we weer bij de bus en komt onze wandeling na zo'n 4,5 uur ten einde. In de bus komt Peter naast mij zitten. Pff... als je je mond maar houd Peter zeg ik. Nou, nou, is het zo erg? Nog veel erger zeg ik, ik heb ff rust nodig. En zowaar hij is maar liefst 2 minuten stil. Gelukkig komt onze scout tussen ons in zitten.

We rijden een stukje om de snelle groep op te pikken, zij hebben zo'n 5,5 uur gelopen. En dan weer terug naar Debark, naar Sona Hotel. Wat een verbetering is dit vergeleken met het vorige. En we hebben een douche met warm water. Heerlijk. We maken nog een wandelingetje door het dorp met Anneke en Willem alvorens weer aan het buffet aan te schuiven. Voor het eten hoef je niet naar Afrika te gaan. Maar het is wel een gezellige afsluiting van weer een leuke dag.