Bolivia: Gestrand in Miami

Zaterdagmorgen 14 januari 2012 vertrokken we vol goede moed richting Schiphol. Na de verplichte MacDonalds maaltijd waar onze vakanties altijd mee beginnen vlogen we naar Londen. Daar aangekomen hadden we genoeg tijd om bij de juiste terminal te komen met de bus. En toen begon de ellende.

Bij het inchecken bleek er een probleem met de ESTA van Will. Ik, regelneef en perfectionist, die alles altijd ruim van tevoren tot in de puntjes geregeld heeft, blijk een 0 voor een O aangezien te hebben bij de aanvraag van de ESTA van Will. Het verschil tussen een O en een 0 was op het paspoort echt niet te zien, alleen door de computer. Er werd gebeld met Amerika maar Will mocht het vliegtuig niet in. Ik heb ditzelfde griezelverhaal al van Ton en Margret gehoord, die hetzelfde was overkomen. Het was balen.

Snel geld wisselen voor de computer van het vliegveld.... de vrouw van de coffeeshop daar wil niet wisselen....  Will snel terug rennen naar een ander winkeltje.... komt buiten adem terug bij de computer.... we worden teruggeroepen naar de desk.... Amerika aan de lijn.... het gaat lukken.... nee toch niet.... weer terugrennen naar de computer.... computer opstarten.... het toetsenbord van dat ding werkt niet.... snel de andere computer.... geen geld meer.... kan ook met de creditcard.... snel.... snel.... snel.... een beambte van het vliegveld helpt ons.... belt naar het vliegtuig,... nog een minuutje.... rennen.... rennen....

Sorry, het is te laat. We mogen niet meer mee vertelt de beambte ons. Hij gaat nu aan boord om Cindy en Pim (we hadden eerder al besloten dat zij in ieder geval zouden vliegen) te vertellen dat we het niet redden. Waarom kan hij aan boord om ze dat te vertellen en kunnen wij niet meer aan boord????? Dat zal altijd wel een raadsel blijven. BALEN!!

Niets meer aan te doen, de stress valt van ons af en we laten het allemaal maar over ons heen komen. Ze zijn ons erg terwille op het vliegveld. Wij worden overgeboekt en zitten een uur later in het vliegtuig naar New York. Daar hebben we heel kort de tijd om over te stappen op het vliegtuig naar Miami. Dat gaat ook bijna fout omdat een beambte op het JFK onze naam niet herkent en we daardoor niet onze priority-tickets krijgen. Daardoor duurt het allemaal erg lang bij de controle. Gelukkig zijn we mans genoeg om nog maar eens aan iemand anders te vragen hoe dat zit omdat we zo het vliegtuig gaan missen.

We worden door de douane (wat een vriendelijke mensen daar... NOT!!) geloodst, halen onze bagage, gooien het op de juiste band en weer is het rennen on het vliegtuig te halen. Gelukkig lukt dat allemaal en komen we om half 12 's nachts aan in Miami. Nu alleen nog even onze bagage ophalen.

We wachten bij de juiste band maar helaas, geen bagage. Blijkt dat allemaal nog in New York te staan. Kan ons niets meer schelen. We nemen een taxi naar het eerste het beste hotel en duiken een bed in na een lange, lange dag waarop alles wat maar mis kan gaan ook werkelijk mis gaat. Morgen zien we wel verder.

Vandaag is het prachtig weer in Miami. We vliegen pas vanavond om half 11 naar Bolivia waar we om half 9 op 16 januari (precies een hele dag later dan gepland) aan zullen komen. We besluiten gewoon lekker een dag te genieten van een bezoek aan Miami en dat doen we dan ook. Hebben heerlijk langs Miami-south-beach gelopen, er was een happening met oude auto"s (echt iets wat Will heel erg leuk vind) en een soort van braderie. Het is grappig om mensen te kijken vanaf een terrasje. Wat een schone schijn, wat een showwereldje. Lijkt precies op de wereld die je altijd op tv ziet, zoals de mensen hier lopen te flaneren (met hun aangeklede hondjes) en mooi te zijn. Wave-boarders, fietsers en joggers verplaatsen zich als een lange slang over het pad langs het strand. Leuk om mee te maken voor een daagje.

En nu zijn we op het vliegveld en hopen dat we op tijd vertrekken voor de laatste etappe naar Bolivia. Morgen zien we onze kinders weer.