Hermitage

Wederom is het mooi zonnig weer, waarom hebben we geen korte broek meegenomen? Waarschijnlijk omdat je er van uit gaat dat het koud is in Rusland, haha. We staan op het Paleisplein, het grootste en indrukwekkendste plein van St. Petersburg. Aan de noordkant ligt het winterpaleis dat vooral bekend is om het museum dat erin gevestigd is, de Hermitage. Aan de zuidkant zie je het geel-witte gebouw van de generale defensiestaf, in het midden onderbroken door een poort in de vorm van een klassieke triomfboog. Ongetwijfeld afgekeken van de Arc de Triomphe in Parijs.

Midden op  het plein staat de rode granieten Alexanderzuil, die maar liefst 600 ton weegt en herinnert aan de overwinning van de russen op Napoleon. Op de top staat een engel die een slang vertrapt, symbool van de overwinning van het goede op het kwade.

We gaan het winterpaleis binnen en sluiten aan de in de nu al lange rij die er staat om de Hermitage in te komen. De Hermitage is een van de grootste en veelzijdigste kunstmusea ter wereld met een collectie van 3 miljoen stukken. Ik ben benieuwd, ben niet zo’n enorme museum-lover, maar als je in St. Petersburg bent dan mag je de Hermitage niet overslaan.

Na een goed half uur zijn we om 10 uur eindelijk binnen. We kopen eerst kaartjes en dan moeten we door de controle. Het lijkt wel een douane-controle op een vliegveld, wij door de scan en onze tassen door de scan. Jongens kunnen we nu eerst even snel naar het toilet? Bij de dames staat een groep chinezen, yeah, mijn favoriete bevolkingsgroep. En ja hoor, de dames houden elke toiletdeur bezet voor welke chinese dame er ook maar binnen komt. Op een gegeven moment ben ik het helemaal zat en ga pontificaal een chinese dame aan de kant sturen, ik ben allang aan de beurt. Maar voordringen zit echt in de natuur van deze mensen. Bleuhhh.

Opgelucht kunnen we aan onze verkenningstocht door een bijzonder mooi en groot gebouw beginnen. We bekijken de egyptische farao’s, mummies en sarcofagen. Daarna allerlei griekse oudheden. We hebben wel door dat het geen doen is om bij elkaar te blijven en we spreken met Sven af dat we om 1 uur bij de coffeecorner zijn om te lunchen.

De kunstcollectie is groot en afwisselend, waardoor het wel leuk blijft. Will en ik lopen door enorme zalen met beeldhouwwerken van o.a. griekse goden. Prachtige beelden, maar ook de zalen zelf zijn stuk voor stuk een kunstwerk. Elke zaal is weer anders aangekleed, aangepast aan de kunst die er tentoongesteld staat. Zelfs al zou er helemaal niets in zo’n zaal staan is deze nog zeer de moeite van het bekijken waard. Wat een pracht een praal.

We lopen omhoog over prachtige marmeren trappen, zien o.a. paleis-interieurs en nog heel veel andere dingen, te veel om op te noemen. En dan is het al bijna 1 uur. Tijd om Sven te treffen. We lopen terug en pakken een andere trap naar beneden, denkende dat we dan wel op de afgesproken plaats kunnen komen. Dan komen we uit bij de kaukasische kunst en de russische kunst maar de coffeecorner kunnen we niet vinden. Gelukkig spreekt ook hier bijna niemand engels dus de weg vragen is een avontuur op zich, haha. Maar het lukt en na wat heen en weer geren, trappen op en weer af vinden we eindelijk de coffeecorner en Sven.

Het is enorm druk dus hup, in de rij voor een drankje en een sandwich. We hebben enorm geluk, we kunnen een zitplaats bemachtigen. We bespreken wat we al gezien hebben en zijn het er over eens dat we hier nog lang niet klaar zijn. Dus spreken we af om elkaar om 4 uur weer hier beneden te treffen.

Wij gaan weer naar boven en komen bij de schilders terecht. Ze zijn er in alle soorten, maten en landen. Het leukste vind ik de Hollandse schilders en die afdeling is groot. Nooit geweten dat ons kikkerlandje zoveel grote schilders heeft voortgebracht. Al snuffelend ontdek ik ineens een schilderij van de Oudewaterse schilder Gerard David. Nou ja zeg, hoe bijzonder is dat. Loop je in Rusland in een museum en kom je het schilderij van een stadsgenoot tegen. Dat is grappig. Voordat we er erg in hebben is het 4 uur en moeten we ons nog haasten om op tijd beneden te zijn. Ook al zo bijzonder. Ik ben in mijn hele leven nog nooit zolang in een museum geweest en dat zonder me ook maar een seconde te vervelen.

Eenmaal buiten kunnen we nog eventjes genieten van het mooie weer. We lopen door de stad, over een plein met een grote fontein, onderweg naar een gebouw met een opvallende gouden koepel die we boven de andere gebouwen uit zien steken.

Het blijkt de Sint Izaak Kathedraal te zijn. De gouden koepel wordt gesteund door 24 monolitische zuilen uit een groeve in Finland en het interieur van deze kerk is zeer rijk gedecoreerd. Tsaar Peter de Grote liet in 1707 een houten kerk bouwen ter ere van Izaak omdat de naamdag van deze heilige op zijn eigen geboortedag valt. Enkele jaren later trouwde hij in deze kerk met Catharina. In 1735 werd de kerk door brand verwoest. In 1818 begon de bouw (die 40 jaar duurde) van de huidige kathedraal. Na de communistische machtsovername werd deze kathedraal een “museum van het Atheïsme”.

Tegenwoordig worden er op hoogtijdagen wel weer kerkdiensten gehouden. Voor het vergulden van de koepel werd meer dan 100 kilo goud gebruikt. Het interieur is rijk gedecoreerd met reliëfs en beelden. Het is ook weer een kerk die het bekijken meer dan waard is. Het is mogelijk om naar boven te gaan en om de koepel heen te lopen maar helaas zijn wij te laat, de toren wordt gesloten.

Op de terugweg naar Nevski Prospekt komen we langs alweer een kerk, de russisch orthodoxe kathedraal van de Heilige Nicolaas, ook bekend onder de naam Marine kathedraal. De kerk werd gewijd aan de Heilige Nicolaas, beschermheilige van de zeelieden. Deze plek werd in de tijd van Peter de Grote bewoont door zeelieden en de eerste houten kerk werd voor hen gebouwd. Voor de aanvang van de bouw werd de grond met 2 meter verhoogd omdat het gebied regelmatig overstroomde. De bouw begon in 1753 en in 1760 werd het hoofdaltaar gewijd. De belangrijkste reliek is een griekse icoon van de Heilige Nicolaas van Myra uit de 17e eeuw.

De kathedraal is één van de 8 kerken van St. Petersburg die gedurende de sovjet-periode niet werd gesloten of gesloopt, al gold voor de kathedraal uiteraard ook het verbod op klokluiden en werden de klokken op 9 juli 1934 in beslag genomen.

We besluiten de dag met een etentje bij een Italiaan. Bah, wat was dat slecht, spijt dat we niet weer voor de russische keuken hebben gekozen. Jammer maar helaas. Moe van alle indrukken vandaag rollen we onze bedjes in.

En dan is de laatste dag in St. Petersburg alweer aangebroken. We nemen de metro naar het Alexander Nevski klooster. Dit klooster is één van de vier zogeheten “lavra’s” in Rusland en Oekraïne, de hoogste titel in de orthodoxe kerk. In het klooster staat de belangrijkste kerk van de stad, de kathedraal van de Heilige Drie-eenheid.

Als we de kerk binnenlopen (vrouwen dienen hun hoofd te bedekken) is er een dienst gaande. Dat was eigenlijk in alle kerken die we binnen gingen zo. Je zou haast denken dat er non-stop diensten gehouden worden. Zo’n dienst wordt voorgegaan door meerdere, soms wel 5, priesters. Er worden gebeden opgezegd en er wordt veel gezongen. Banken staan er niet en de gelovigen blijven in beweging. Anders dan bij ons (wij komen naar de kerk als een viering begint en blijven daar zitten tot de viering is afgelopen) is het een constant komen en gaan van gelovigen. Zij komen binnen, slaan een kruis, kussen een aantal schilderijen met afbeeldingen van heiligen (iconen), mompelen een tijdje de gebeden mee, zingen wat, buigen wat, slaan vaak een kruis, kussen nog een paar iconen en gaan weer. Daar tussendoor lopen ook toeristen de kerk in en uit.

Orthodoxie is een afsplitsing van het christelijke geloof en vertoont veel overeenkomsten met het katholicisme. Een aantal verschillen zijn:

*zij erkennen niet de macht en onfeilbaarheid van de paus.

*de Heilige Geest komt voort uit de Vader en niet zoals bij de katholieken ook uit de Zoon.

*de Onbevlekte Ontvangenis van Maria en de Hemelvaart van Maria zijn geen dogma's in de  Orthodoxe Kerk.

*kenmerkend is het gebruik van de vele iconen, naast fresco’s en mozaïeken, in de Oosters-orthodoxe Kerk.

*de mensen staan in plaats van te zitten. Tussen altaar en gelovigen bevindt zich een iconenwand. Die vormt de scheiding tussen de altaar-ruimte en het midden van de kerk.

*priesters kunnen gehuwd zijn. Enkel de bisschoppen niet, zij worden altijd uit monniken gekozen en zijn niet getrouwd.

*de orthodoxe gelovigen slaan het kruis andersom. Bij katholieken begint men het slaan van het kruis van boven naar beneden en vervolgens van links naar rechts, terwijl de orthodoxen van boven naar beneden en vervolgens van rechts naar links hun kruis slaan.

We verlaten de kerk en bekijken het kloostercomplex. Het kerkhof is wel apart om te zien. Hier liggen grote russische dichters en componisten begraven, maar ook veel militairen en zeelieden. Het kerkhof is al oud en een beetje een chaos, maar dat maakt het juist leuk om te zien.

We gaan op de terugweg een winkelcentrum binnen van enkele verdiepingen hoog. Hier kunnen we op het dak over de stad uitkijken en dat is erg leuk.

Dan is het tijd om terug te gaan richting hotel. We gaan eerst nog een hapje eten in het soviet cafe. Nog eenmaal een heerlijk russisch maal, o.a. gevulde auberginerolletjes, zuurkoolsoep, aardappelpannenkoekjes. Het is allemaal even lekker en we smullen ervan. Ik ben wel gecharmeerd van de russische keuken.

We halen de bagage op in het hotel, stappen op de metro en komen dan weer aan op het vliegveld. Een fantastische stedentrip komt ten einde. Sint Petersburg is zeer de moeite van een bezoekje waard. Een mooie, moderne en levendige stad. Wel heel anders dan ik me had voorgesteld, behoorlijk westers aandoend, maar erg mooi en gezellig.

Het is gewoon ook super leuk om zo een weekend met één van je kinderen door te brengen. Want hoe vaak gebeurd het nu dat je langere tijd met één kind samen bent. Thuis is iedereen gewoonlijk met zijn eigen beslommeringen bezig en er zijn altijd anderen in de buurt. Nu kom je tot hele waardevolle gesprekken en heb je de tijd om wat dieper op de dingen in te gaan. Ik ga er zowat aan denken om dit maar weer te doen als de kids 30 jaar worden, haha.