Op jacht naar de Quetzal, Guatemala

Gisterenavond kwamen ze de open haard aanmaken in onze cabañas, het is hier koud (11 graden) en vooral vochtig. We kruipen tussen de klamme lakens met 2 dikke dekens. Weltrusten.

Ik word 2x wakker, mijn lakens en dekens liggen op de grond. Gelijk maar even plassen én nog wat hout op het vuur gooien. Toch slaap ik wel redelijk.

Trrr....trrr....trrr....., half 6. Opstaan, aankleden en de bus in. We gaan op jacht naar de quetzal, de nationale vogel van Quatemala. Het vrouwtje hebben we al gezien in Costa Rica, maar de man is vele malen mooier, prachtig groen met een rode borst en een hele lange staart.

Om 6 uur zitten Claudine, Diny, Will en ik in de bus. Nico en Roelof willen niet mee maar waar blijven Annemarie en onze birdwatcher Marina. Igor gaat even vragen bij Marina maar zij ziet er vanaf, te koud.

Bij Annemarie is alles donker en stil. Ze wist gisteren nog niet helemaal zeker of ze wel mee wilde. We zijn het er allemaal over eens dat we niet bij haar gaan aankloppen. Had ze mee gewild, had ze haar wekker maar moeten zetten. Hup, we gaan, we zijn niet vroeg opgestaan om op haar te gaan zitten wachten.

Dit klinkt niet erg aardig maar Annemarie heeft zo'n beetje alle goodwill van de groep verbruikt. Ze komt zowiezo altijd te laat, eist altijd de beste plek in de bus, vraagt altijd onwijs veel aandacht, verzint altijd allerlei sterke fantastische verhalen, klaagt altijd overal eindeloos over, kortom.... we zijn die vrouw meer dan zat.

De vogelgids staat al te wachten, het begint net licht te worden, het tijdstip met de beste kans om de quetzal te zien. We lopen eerst een stukje een steile berghelling op. 

De gids laat een lokroep horen en dan wordt het speuren tussen de bladeren en in de bomen. De quetzal zit graag in avocadobomen. Avocado is zijn favoriete voedsel en als hij gegeten heeft, heeft hij zo'n half uur nodig om dit te verteren. Hij kan dan niet vliegen.

We zien hem niet, nog maar een stukje verder de berg op dan. Het ritueel herhaald zich. Weer zien we hem niet. Nog maar hoger dan maar we hebben geen geluk. 

We dalen weer af, de gids speurt de omgeving beneden af want daar is hij gisteren rond half 9 gezien. Terwijl we wachten drinken we een kopje koffie, ondertussen de omgeving met onze ogen afspeurend. Na bijna 3 uur geven we het op en gaan terug naar ons hotel om te ontbijten.

Daarna gaan we op pad naar een waterval. We wandelen door een prachtig bos een berghellinkje af tot we bij een rivier komen. Via stenen kan je naar de overkant, maar de stenen zijn groen, nat en glibberig. Ik vind het wel prima zo. 

Will en Claudine steken de rivier over en gaan nog wat verderop aan de overkant. Zij komen uiteindelijk bij een mooie waterval. Nico, Diny en ik gaan op ons gemakje terug. Het zonnetje schijnt, de omgeving is mooi, wij genieten van het goede leven.

In de middag gaan we met de hele groep (behalve Annemarie die niet mee wil) wandelen in het park Biotopo del Quetzal. Er zijn hier 2 wandelingen uitgezet. De ene is 2 km. lang, de andere 4 km. Igor en ik gaan voor de korte wandeling, de rest voor de lange. 

We hebben nog een klein kansje om de quetzal te zien. We gaan op pad, we zien geen quetzal, maar wel kolibri's en wat andere vogels, vlinders en een slang. We klimmen en dalen door een wonderschoon nevelwoud, vele schitterende kleuren groen, mooie bloemen en prachtige watervallen. Onbeschrijflijk mooi weer dit.

Vandaag bestel ik de specialiteit van dit gebied (Coban) in Quatemala. Cack-it, een maaltijdsoep met rijst, kip, kalkoen, pompoen, allerlei kruiden en tamales. Tamales is een klomp maisdeeg verpakt in maisblad. De cack-it is verschrikkelijk lekker, de tamales kunnen mij niet echt bekoren.

Als toetje eten we de Quatemalteekse specialiteit rellenitos, gebakken banaan, gevuld met bonenpuree en bestrooid met suiker. Gekke combinatie maar wel lekker.