Kerala

Om 5 uur 's morgens gaan we op pad. Op naar Brussel Airport. We parkeren de auto (vooraf geboekt) en pakken de bus naar de vertrekhal. Wat een heerlijk vliegveld, we hebben nog nooit zo relaxed ingechecked. En dan is het tijd voor een ontbijtje met een bakkie koffie. 

En daarna is het alweer tijd om te boarden. Ik ben grieperig, had gisteren koorts en ook vanmorgen was ik niet koortsvrij. Ik hoop in het vliegtuig te kunnen slapen. We zullen zien.

We stijgen op en ja hoor.... Will slaapt alweer lekker. Ik ben jaloers, mij lukt dat niet. 

We vliegen met Jet Airways, een indische maatschappij, fijne stoelen en redelijke beenruimte. Alleen krijgen we wel heel weinig te drinken en ik heb een uitgedroogd gevoel. 

In Mumbai moeten we overstappen, Eerst de bagage ophalen, we zitten bij de band en wat er ook voorbij komt aan koffers en tassen, onze bagage zit er niet bij. Inmiddels zijn al onze vluchtgenoten verdwenen en zitten wij nog steeds naar de band te staren. Dan wordt aangegeven dat de bagage van een vlucht uit Engeland op de band komt. Pffff.... onze tassen zijn de eersten die de band opkomen. Toch goed gekomen gelukkig.

We pakken onze tassen en leveren die wat verderop weer in. Geen idee waarom dat niet automatisch geregeld kan worden, maar het is niet anders.

Tijd voor een bakkie koffie. Daarna willen we naar de gate, maar waar is die? Het blijkt dat we met de bus naar een ander vliegveld moeten. Daar aangekomen moeten we weer door de controle. Boardingpassen en paspoorten aub... oke hier hebt u ze..... 3 stappen verderop boardingpassen en paspoorten aub..... oke hier hebt u ze alweer..... na een stap of 5 vragen ze ons wederom om de boardingpassen en paspoorten.... tuurlijk joh, hoe vaak moet je die dingen zien dan?

Nu kan ik ze toch wel weer opbergen nietwaar?! Maar nee hoor, ook bij het scannen van de handbagage willen ze dit weer zien. Maar waar heb ik ze nu gelaten? Net had ik ze nog. Mag ik mijn tas terug uit het scanapparaat? Hmmm.... zitten ze ook niet in. Fototoestel dan? Ah, gelukkig hier zijn ze. Nu moet ik ook nog eens gefouilleerd worden. Maar dan is het toch echt wel klaar en kunnen we 5 uur gaan zitten wachten. En het is een lange nacht. Will slaapt alweer en ik ben jaloers, ik wil ook slapen. Maar helaas dat lukt me niet.

Om 5 uur gaan we boarden en om 6 uur gaan we de lucht weer in. Om half 9 landen we in Kochi. Ik voel me gebroken, meer dan ooit na een vlucht. Misschien door de griep? Ook Will voelt zich niet helemaal lekker, ook grieperig. Lekker stel zijn we nietwaar??!!

We besluiten om een pre-paid-taxi te nemen naar Little Flower home stay in Fort Kochi die ik gisteren via hostelworld geboekt heb. We hebben nog geen idee van de prijzen hier en nu betalen we gewoon een eerlijke prijs voor de taxi.

We genieten van het in Azie zijn. De verkeerschaos is het eerste wat we hier weer van meemaken. 5 rijen dik verkeer op een tweebaansweg en het schijnbare ontbreken van welke regel dan ook. Gewoon toeteren en misschien nog even met lampen knipperen dan weet iedereen dat je in gaat halen en dat hij aan de kant moet gaan. Of er nu een tegenligger aan komt of niet, er wordt gewoon ingehaald.

We zijn zeker een uur onderweg en de chauffeur doet echt zijn best om ons nog meer geld af te peuteren. We besluiten wel het ticket voor de veerboot te betalen (voelen ons hierdoor toch al wel ietwat genept) maar verder kan hij het schudden. En dat vind hij niet leuk. Jammer dan voor hem.

Laten we eerst maar eens kijken of we een uurtje kunnen pitten. En jullie raden het al.... dat lukt Will wonderwel, maar ik lig weer met wijdopengesperde ogen te koekeloeren.

Onze homestay is redelijk schoon maar heeft een smal, keihard tweepersoonsbed. Gelukkig wel met een fan erboven, dat brengt wat verkoeling. En we hebben een prive badkamer. Joepie.

We gaan de stad in. We worden continue aangeklampt door tuktuk-drivers die ons een toer door de stad willen verkopen. We schudden ze af en gaan lekker zelf lopen. Na een poosje zakken we neer op een terrasje van een straattentje om wat te drinken en we besluiten om gelijk ook maar wat te eten. Het ziet er goed uit en is erg lekker.

Als we weer verder gaan stoot Will zijn teen tegen een omhoogstekende straattegel. Er lijkt een lapje vel los te liggen. Het bloed wel even maar niet heel erg, dus de rotzooi blijft erin zitten. De jongen van het straattentje komt aangerend om te kijken wat er aan de hand is en of hij kan helpen. Hij wijst ons de weg naar het ziekenhuis.

Is dat niet wat overdreven.... het ziekenhuis? Maar de pleister die ik erop geplakt heb heeft alweer losgelaten, je loopt hier op je flipfloppers en ja... we zijn wel in India. Als het gaat ontsteken ben je verder van huis. Dus besluiten we toch maar eens in het ziekenhuis te gaan kijken. Lachen hoor, wat een systeem. Het is het governmentshospital en een behandeling kost 1 INR (1,5 eurocent) Maakt niet uit wat voor behandeling je nodig hebt. 

Het flapje dat loshangt valt eigenlijk wel mee zien we als het schoongemaakt is. Maar het wordt goed ontsmet en verbonden. We betalen 10 INR (15 eurocent) om het ziekenhuis te sponsoren.

Dan besluiten we toch een tuktuk te nemen om ons door de stad te rijden en we treffen een toffe driver. Leuke, aardige en naar ons idee ook eerlijke gast. Hij brengt ons op ons verzoek eerst even naar wat winkeltjes, we hebben papieren zakdoekjes nodig en een stekker want onze werreldstekker past niet in India en we moeten toch het een en ander op kunnen laden.

Dan zien we achtereenvolgens een laundry-factory, een soort wasserette waar de werkzaamheden worden uitgevoerd door mensen ipv machine's. In washokjes staan mannen de was schoon te slaan en te schrobben, dan wordt alles op een enorm veld opgehangen of op een bleekveld te drogen gelegd. En dan wordt alles gestreken, gesteven en opgevouwd. Die strijkbouten.... echt uit het jaar nul, maar fantastisch om te zien.

We bekijken wat kerken, het hollandse kerkhof, het hollandse paleis, het strand en de chinese visnetten. De vissers zijn aan het werk en laten toeristen dik betalen om te kijken en foto's te maken. Veel vangen ze niet in deze tijd van het jaar, maar wij vinden het wel de moeite waard om hier even heel toeristisch te doen. En dan komen de onvermijdelijke winkeltjes. Onze driver verteld ons eerlijk dat hij provisie krijgt als hij klanten naar deze winkeltjes brengt. We hoeven alleen maar te kijken en niet te kopen. Maar als we wel willen kopen krijgt hij meer. Maar goed. we lopen door deze winkeltjes heen en dan hebben we dat ook maar weer gehad. Dan gaan we nog een ginger-factory bekijken en nemen we afscheid van de tuktuk-driver.

's Avonds gaan we naar de beroemde Kerala Kathalaki-dans. Mijn god, wat een drama was dat. Ik kan hier heel kort over zijn: AFSCHUWELIJK! Nog nooit zoiets stoms meegemaakt en wat een herrie. Will heeft er geen last van, die ligt alweer te slapen. Ik wil echt niet het hele uur uitzitten, maar als ik de zaal eerder wil verlaten blijkt dat we allemaal opgesloten zitten, alle deuren zijn op slot. Lekker veilig zeg. Of zou het vaker voorkomen dat mensen halverwege de show willen vertrekken en willen ze dat ten alle tijden voorkomen?? Hoe dan ook, zonde van mijn tijd, hoop nooit meer zo iets mee te maken.

We besluiten bij het straattentje van die middag te gaan eten en we worden verwelkomd als vrienden (ahum). Het eten is heerlijk en rond 8 uur zijn we terug in Little Flower Home-stay. We besluiten gelijk naar bed te gaan en zowaar ik slaap goed vannacht. Will ook weer.