Kindertehuis Arise and Shine
21 november 2018 - Jinja, Oeganda
We staan op ons gemakje op en genieten van een heerlijk ontbijt op het terras. We gaan vandaag naar kinderopvangtehuis Arise and Shine.
Gisteren zei Geoffrey dat het heel dichtbij, net om de hoek was en gemakkelijk te lopen. Nu vraagt hij of we met de auto willen. Nou nee, het is toch heel dichtbij, hier om de hoek? Ja maar een Oegandees is gewend veel te lopen en als hij zegt dat iets bijv. 2 km. lopen is kan het net zo goed 10 km zijn. Oh... oke... laten we toch maar gaan lopen.
Het blijkt een lekker wandelingetje. Dichtbij net om de hoek is het niet maar ook zeker geen 10 km. Ongeveer 3 km schatten wij.
In dit kindertehuis wonen 25 kinderen. De kindjes worden liefdevol verzorgd en bij allen kun je zien dat ze dol zijn op hun (surrogaat)mama's. Het tehuis draait volledig op vrijwilligers en moet zich draaiend zien te houden met donaties want zij krijgen geen enkele steun van de overheid.
Op de baby afdeling liggen 6 baby's en een ienieminie klein hummeltje in de couveuse. Van deze kindjes zijn de moeders gestorven en niemand weet waar de vaders zijn gebleven. Als zij de leeftijd bereiken dat zij zichzelf kunnen redden en mee kunnen werken (en dat is hier zo rond de 3 jaar) gaan de kinders naar opa en oma. Degenen die geen familie hebben blijven in het tehuis tot zij 8 jaar oud zijn. Daarna gaan zij naar een fosterhome in de stad tot ze 16 jaar zijn. Vanaf die tijd moeten ze zichzelf zien te redden.
Dit geldt ook voor de 6 verstandelijk en lichamelijk gehandicapte kinderen. De meeste van deze kindjes zijn gehandicapt geraakt doordat zij zware malaria kregen en te laat of onvoldoende werden behandeld. Zij liggen met hun zessen op een mat en deze aanblik doet me zowat spontaan in huilen uitbarsten. Hoe triest is dit.
Niemand wil deze kinderen hebben. Maar hoe kunnen zij ooit voor zichzelf zorgen als ze 16 jaar oud zijn. Wat gebeurd er dan met deze kinderen? "Only god knows" is het antwoord. Dat is toch hartverscheurend. Behoorlijk aangedaan verlaten wij het tehuis weer. Deze mensen doen hun uiterste best met de middelen die zij ter beschikking hebben.
We lopen naar het centrum voor de lunch, praten na over deze indrukwekkende ervaring en winkelen wat. Geoffrey is terug gegaan en haalt ons een paar uur later met de auto op. De rest van de dag brengen we aan het zwembad door, verwerken wat wij gezien hebben en genieten toch van het mooie weer.
Voor een project over de eiwittekort in Oeganda, doen wij onderzoek op de Haagse Hogeschool naar eventuele nieuwe inzichten voor het grote probleem. Wij zijn derdejaars studenten van voeding en diëtetiek en wij hebben de intentie om een serieuze inbreng te geven voor de maatschappij. Wij focussen op het eiwittekort onder kinderen en voornamelijk wat voor oplossingen hiervoor zijn. Er is al een literatuuronderzoek gedaan en er is erg veel informatie op de sites te vinden. Om verschillende invalshoeken te bekijken zou ik u graag een paar vragen willen stellen.
Zo ben ik op uw site gekomen. Ik zag dat u in Oeganda bent. Klopt dit? Zou u hier mij wat meer informatie over kunnen verschaffen over eiwittekort bij kinderen in Oeganda?
Hoe kijkt u aan tegen het eiwittekort bij kinderen in Oeganda? (of algemeen Afrika).
En is het volgens uw kennis wel nuttig om ons onderzoek te richten op de oplossingen van eiwittekort bij kinderen?
Heeft u misschien nog kennis van aansluitende instanties waar wij nog meer informatie van kunnen verschaffen?
De belangrijkste vraag is natuurlijk: Waar kunnen wij het beste onze inbreng op richten? Wat is er nodig in de wereld om dit probleem op te lossen en wat is uw kijk hierop?
Ik hoor graag van u.
Met vriendelijke groet,
Else Teuben
Voeding en Diëtetiek student