Java: Mooie uitzichten???

Om 3 wordt er op de deur geklopt. Opstaan en ontbijtje meenemen. We gaan de zonsopgang bekijken vanaf de Penanjakan-vulkaan. Iedereen wordt verdeelt over de jeeps, stappen in en vertrekken. Behalve onze jeep. Wij moeten wachten op gasten die niet zo'n zin hebben om op te staan. Wij worden rond half 4 toch wel een beetje kribbig, wij willen vertrekken want waarom zijn we anders op 3 uur opgestaan. Om kwart voor 4 komen er 2 franse "dames" naar beneden en kunnen we gaan. Will en ik zitten voorin maar de franse dames willen niet achterin. Dus wordt ons door de chauffeur verzocht om van plaats te wisselen, de dames zeggen rugpijn te hebben. Jammer hoor dames, ook wij hebben last van tijdelijke zeer acute rugpijn dus we blijven lekker zitten. Onderweg worden er nog 2 mensen in de jeep bijgepropt en daar gaan we dan.

Boven worden we in het pikkedonker uit de jeep gezet met de mededeling dat we 2 km. die kant op moeten lopen. We zien geen hand voor ogen en het regent. We lopen maar op goed geluk. Dan doet een van de fransen haar zaklamp aan en zien wij dat we nog maar 2 stappen van de afgrond verwijderd zijn. Ik schrik me rot en durf haast niet meer verder in het donker. Maar we moeten en na een behoorlijke klim komen we zonder kleerscheuren op de top aan. We eten ons ontbijtje en wachten tot de zon opkomt. 

Als dat gebeurt zien we geen bal, we kijken in een dikke brij van mist en regen. Gelukkig is het nu wel licht als we terug naar beneden gaan. Nu zien we ook dat het pad omhoog op sommige plaatsen best heel smal is omdat er gaten in de weg gevallen zijn. Best link, dus als je dit ooit wil gaan doen neem dan een zaklamp mee, dat is zeker geen overbodige luxe.

We stappen weer in de jeep, de fransen komen weer als laatste en drukken de andere passagiers aan de kant zodat zij lekker zo ruim mogelijk kunnen zitten. Op naar de Bromo-vulkaan. De chauffeur stopt onderweg om zijn ruiten schoon te wrijven. de ruitenwissers doen het niet meer. Hebben wij weer. Ach, zegt de engelsman in het gezelschap, als de remmen het maar doen. En dat is een waarheid als een koe.

Bij Bromo aangekomen moeten we een behoorlijk eind klimmen voordat we bij een steile trap van zo'n 250 treden aankomen die we ook nog eens opmoeten. Inmiddels is het opgehouden met zachtjes regenen. Buiten adem (ik dan) komen we boven aan. Van de krater is niet veel te zien.Ik heb foto's van de Bromo gezien en dat zag er fantastisch uit. Zo jammer dat we dat moeten missen. Maar het landschap waar we doorheen gelopen zijn is adembenemend mooi. Zoals ik me een maanlandschap zou voorstellen. Het was dus toch echt de moeite waard om deze trip te ondernemen, ondanks het slechte weer.

Als we weer terug zijn bij de jeep is het wederom wachten op de fransen. Als zij dan eindelijk aankomen lopen ze de jeep voorbij. Maar gelukkig roept de chauffeur ze terug. Ze stappen in, de ene dame roept; Allez hup en probeert Niels aan de kant te drukken. Maar die is voorbereid en laat zich niet meer wegdrukken. Ze probeert het nog 4 keer voordat ze doorheeft dat ze nu toch echt niet breeduit kan gaan zitten.

Terug in het hotel droge kleren aantrekken, nog een keer ontbijten, uitchecken en om half 10 zitten we in het busje. Inmiddels schijnt de zon en we rijden door een prachtig landschap terug naar Probolinggo. Hebben we gisteren niets van gezien omdat het al donker was. In Probolinggo zouden we met de bus naar Lovina (waar we om 7 uur zouden aankomen) gebracht worden maar er is een probleem. De bus moet uit Surabaya komen en er zijn overstromingen. De bus komt pas om 3 uur en we worden niet naar Lovina gebracht. Wel krijgen we geld terug en we kunnen met een andere bus naar Gillimanuk op Bali gebracht worden. Deze bus vertrekt om half 12. We lopen een beetje rond en zijn op tijd terug bij het reisbureautje. Daar blijkt dat de bus een uur vertraagd is. Het is niet anders en we wachten. 

Dan blijkt de bus nog een uur later te komen. We kunnen wel met de public-bus zonder airco naar Ketapang en dan moeten we de overtocht naar Bali zelf regelen. Krijgen we wel weer geld terug en kunnen we om 12 uur vertrekken. Oke, prima, doen we. De bus zit half vol, de deur staat open en wij zitten daarnaast zodat een natuurlijke airco ontstaat, er stappen steeds venters en muzikanten in de bus dus we hebbben ook entertainment. Goed reizen zo hoor, niks mis mee.

Maar dan krijgt de bus een lekke band en moeten we overstappen op de volgende bus die langs komt. Die zit al behoorlijk vol en er staan ook al aardig wat mensen. Daar passen wij toch nooit allemaal bij?? Maar met flink proppen kunnen we er allemaal in. Omvallen gaat niet want we zitten als een haring in een tonnetje. Na verloop van tijd komt er een plaats vrij. De jeugd hier is zeer beleefd en geeft mij dat plaatsje. Heerlijk, ik kan zitten. 

Het is heel erg tijdrovend maar ook erg leuk reizen met de public-bus, je komt op deze manier in gesprek met de locals en er gebeurt van alles. Op een stationnetje moeten we weer overstappen op een andere bus en die gaat heel erg traag. Na uren komen we aan in Ketapang. Nu nog naar de pont zien te komen. We worden met 14 mensen in een bemo (klein suzukibusje) gepropt, de bagage wordt op het dak gebonden en daar gaan we dan. Er gaan een hoop makke mensen in een suzukibusje. We zijn net op tijd voor de ferry (die 24 uur per dag elk uur vaart)

Na een uur varen komen we om 9 uur van de boot. We zijn gesloopt. We eten wat aan een kraampje langs de weg en besluiten om vannacht niet meer naar Lovina te gaan maar hier in Gillimanuk onderdak te zoeken. We zijn op Bali. We vinden een hotel en willen een gat in de volgende dag slapen.