Nepal: Gevallen.

Het wordt alweer flink koud in Kathmandu. 's Morgens is het kil en zit je met je jas aan in huis. Verwarming kennen ze hier niet en alle deuren staan altijd open. Overdag is buiten het korte broeken en korte mouwen weer, in huis blijft het koud. Het leven speelt zich hier hoofdzakelijk buiten af. Rond 4 uur wordt het weer kouder en gaat het thermo-ondergoed, dikke trui, lange broek en jas aan.

En dan heb ik het nog koud. Dat komt waarschijnlijk ook omdat ik niet helemaal lekker ben. Aangestoken door de kinderen denk ik. Als het niet erger wordt dan zo ga ik niet klagen. Morgen blijf ik nog een daagje thuis.

Saroj komt, kom naar buiten mom.
Ik ga niet buiten zitten hoor, mij te koud. Het is maar voor 5 minuten.
Ik loop naar buiten.
Ik heb eigenlijk geen tijd mom.
Wat doe je hier dan?
Ik wilde je even zien. Dag, ik ga weer. Maar morgen kom ik echt hoor.
Ja best joh, kijk maar. Daag.

Na 2 dagen thuis gebleven te zijn ga ik vanmorgen weer naar het tehuis. De kinderen én ook de halve staff komen allemaal op me afrennen voor een knuffel. Hoe gaat het didi? Alsof ik een jaar ernstig ziek geweest ben. Wel heel hartverwarmend.

Vandaag weer engelse les. Na een les met een woordzoeker en een les over dieren gaan we vandaag "Who am I" spelen. Het niveau loopt heel erg uit elkaar. Durga spreekt nauwelijks engels, Yangji, Sumitra en Surya gaan ietsje beter, Binu spreekt eigenlijk best goed engels en zij is een goede hulp. Zij vertaalt de opdrachten voor me. En Amar verbaasd me. Hij weet veel meer dan ik dacht en doet zo enthousiast mee. Hij komt helemaal los, zo leuk.

Komende dagen geen engelse lessen, morgen komen Will en Lars in Kathmandu en dan wil ik tijd met hen doorbrengen. Ik heb vrij gevraagd aan Temba en uiteraard gekregen.

Als ik terug loop naar huis ga ik onderuit. Echt plat op mijn gezicht. Au!!! Ik denk dat mijn neus gebroken is maar dat valt mee. Een kudde nepalezen hijsen me omhoog, het bloed drupt op straat. Ik krijg een stapel servetjes aangereikt en ik hoor "to the medic" roepen. Nee zeg, no medic, I'm fine. Thank you, bye. En ik loop snel door. Ik herinner me het verhaal van een vrijwilligster die erg last had van een likdoorn. Zij ging naar het ziekenhuis en heeft 2 dagen aan het infuus gelegen, haha. Dat ga ik niet uitproberen hoor.

Thuis was ik de wond goed uit met water en zeep en ontsmet het goed met dettol. Mijn neus is deels ontvelt en er zit een flink gat in mijn bovenlip. Ik denk dat mijn tand er helemaal doorheen gegaan is. Thuis zou ik het laten hechten (1 hechtinkje maar hoor) maar hier probeer ik het met pleisters een beetje op zijn plek te houden. Het ziet er niet uit maar is denk ik wel functioneel. Ik ga wel ff antibiotica slikken, ik heb geen zin in ontstekingen.

Saroj komt en is zeer bezorgd. Ach joh, het ziet er niet uit maar het komt wel weer goed.
Heb je al gegeten, vraagt hij.
Nee, dat sla ik vandaag ff over, is te pijnlijk.
Ook drinken en praten valt niet echt mee. Bovendien begint mijn pols ook behoorlijk pijn te doen. Ik hoop maar dat ik kan slapen vannacht. Trusten.