Omaha beach, Pointe du Hoc en de duitse begraafplaats

Ik sta op en zie dat de zon schijnt. Joepie, snel de honden uitlaten nu het nog mooi weer is.

We rijden naar Vierville Sur Mer om daar over Omaha beach te wandelen. Voordat we bij het strand kwamen reden we een straat verkeerd en kwamen bij toeval bij museum D-day Omaha terecht. Hier mochten de honden mee naar binnen. Het kleine overvolle museum is in prive bezit en bevat een behoorlijke collectie wapens, uniformen en groot geschut. Bovendien staat er een maquette van de invasie. Een interessant museum. Buiten staan een aantal kanonnen en landingsvaartuigen. 

Tara ging steeds liggen als we maar even stil stonden. Dat is apart en ik maak me een beetje zorgen om haar. Ze moet niet uitgeput raken. Dus besluiten we haar in de auto te laten als wij met Emma en Jans Omaha Beach op gaan. Helaas kunnen we niet in de schaduw parkeren dus moet ze toch maar mee. Ik geloof ook niet dat ze in de auto achter wilde blijven.

Op het strand gooien we Emma en Jans los. Tara staat ook te stuiteren dus mag ook zij even los. Ze rent de zee in en we zien dat ze moeite heeft om op haar poten te blijven staan in de golven. Na een aantal minuten gaat ze weer aan de riem en dat vind ze prima. Jans duikt als een echte zeehond in de golven en gaat regelmatig kopje onder, de clown. En Emma vermaakt zich door in de branding natte pootjes te halen. Na een kilometertje of 4 besluiten we dat het genoeg is.

De zon schijnt nog steeds en we kunnen heerlijk op een terras in het zonnetje lunchen. Wat een luxe, genieten. Na de lunch gaan de honden in de auto en lopen wij even snel een oude pier op vanwaar we een prachtig uitzicht hebben op de steile rotswanden van Pointe Du Hoc. Daar moesten de soldaten tegenop zien te komen. Lijkt een onmogelijke taak.

Pointe Du Hoc ligt op een klif tussen Omaha Beach en Utah Beach en vanaf hier heb je bij eb mooi uitzicht over beide stranden. Hier zijn nog steeds de kraters aanwezig die door oorlogsschepen zijn veroorzaakt. Ook zijn er nog een aantal intacte bunkers. Honden zijn hier verboden en parkeren in de schaduw blijkt niet te kunnen. Dus blijf ik in de auto en gaat Will alleen op pad. Wel foto's maken hoor en straks vertellen hoe het was.

Als laatste voor vandaag rijden we naar de duitse militaire begraafplaats in de buurt van het plaatsje La Cambe. Het eerste wat ons opvalt is de kleine parkeerplaats. We kunnen nu gelukkig in de schaduw parkeren en dus kunnen beiden het kerkhof op. Wat een verschil met de amerikaanse begraafplaats zeg. Daar een zee van wit-marmeren kruizen, hier sombere grijzige kruisjes in groepjes van 5 tussen de kleine stenen tabletjes. 2 mannen in één graf en in het midden een heuvel dat als massagraf dient. 21.222 soldaten liggen hier begraven, velen niet ouder dan 18, 19, 20 jaar. Oke, zij waren de vijand maar hadden zij een keus? Zij waren veelal ook maar jongens die verplicht werden te vechten voor hun land. Deze begraafplaats stemt me droevig en maakt misschien nog wel meer indruk op me dan de amerikaanse al deed.