Omaha beach

25 november 2018 - Colleville-sur-Mer, Frankrijk

We rijden een mooie route binnendoor via Le Molay-Littry, Trévière en Saint-Laurent-Sur-Mer naar Omaha Beach bij Colleville-Sur-Mer. Daar wandelen we het strand op.

Het is een mooi breed strand. In de hoge duinen zien we volop bunkers. We proberen ons voor te stellen hoe dat geweest moet zijn, de landing van al die amerikaanse militairen op dit strand terwijl ze volop beschoten werden vanuit deze duinen. Geen enkele bescherming hadden deze helden en ze konden geen kant op. Er zijn ook niet voor niets zoveel mannen gestorven (3000, waarvan 2000 tijdens de eerste 2 uur) tijdens de landing op dit strand.

Ik vind het moeilijk me hier een voorstelling van te maken. Het lukt Will iets beter maar die heeft pas nog een film hierover gezien. Ik kijk niet graag naar oorlogsfilms maar ik denk dat ik thuis toch maar weer eens naar "The longest day" ga kijken.

We lopen tot het monument "Les Braves" op het strand bij Saint-Laurent-Sur-Mer. Hier hangen ook wat foto's van de landing en dat maakt het wat aanschouwelijker.

We zijn inmiddels wel toe aan een lunch dus zoeken we een restaurant. Voor de deur staat een dame die ons in het frans (wat wij beiden niet spreken of verstaan) vertelt dat wij op het terras mogen zitten met de honden. Het is heerlijk zonnig weer dus dat is prima. Terwijl we daar zitten zien we dat de dame een selectie maakt wie er naar binnen mag en wie naar het terras "verbannen" wordt. We proberen dat te voorspellen en dat lukt aardig. Haha, rare snuiters die fransen.

Als we terug willen kunnen we niet meer over het strand lopen. Het is vloed geworden en van het brede strand is geen milimeter meer te zien. Dus lopen we terug door de duinen. Ook heel mooi én we kunnen gelijk wat bunkers bekijken.

Als we bij de auto aankomen zijn de honden moe (en wij ook). Dus besluiten we naar de amerikaanse militaire begraafplaats te gaan. De zon is inmiddels weg, we parkeren onder een boom en we laten de ramen open. Heet zal het in de auto niet worden en de honden slapen dus die kunnen wel even in de auto blijven.

Ik heb me laten vertellen dat de grond waarop de begraafplaats ligt na de oorlog in bruikleen is gegeven aan de amerikanen. Eerst kom je bij het bezoekerscentrum waar veel security rondloopt en waar iedereen gefouilleerd word. Juridisch gezien bevinden we ons nu op amerikaans grondgebied, haha, zijn we ook al in Amerika geweest. We slaan het bezoekerscentrum over want we willen de honden niet te lang alleen in de auto laten.

We lopen langs het memorial, een halfrond gebouw van zuilen met een grote vijver ervoor. Op enorme landkaarten aan beide zijden wordt het verloop van de invasie weergegeven. In het midden een groot bronzen beeld van een jonge man. Er is net een herdenking gaande en het amerikaanse volkslied wordt gespeeld.

Op een halve circelvormige wand staan de 1557 namen vermeld van de soldaten die nooit terug gevonden zijn. De begraafplaats heeft een prachtig uitzicht over de zee. Op de enorme grasvelden staan 9387 wit-marmeren kruizen en davidsterren allemaal keurig netjes strak in de rij. De grasmat lijkt wel een biljartlaken, zelfs om de kruizen is geen verdwaald grassprietje te vinden. Wat wordt dit goed onderhouden. De sfeer hier is niet verdrietig maar wel eerbiedig en plechtig. Aan de mannen die hier liggen begraven hebben wij vandaag de dag onze vrijheid te danken. Erg indrukwekkend.

Eenmaal terug in ons huisje slaat het weer om. Veel wind en regen. We hebben het best getroffen vandaag.