The red centre

In Alice Springs vinden we onderdak in hotel Aurora in het centrum en besluiten we direct dit gehucht te verkennen. Het is een doods, haast uitgestorven dorp. Ik koop een insektennet om mijn gezicht te beschermen tegen de vele vliegen die vooral een aanval doen naar je ogen, neus en mond.

De volgende morgen zitten we om 6 uur in de bus, op naar de woestijn. We maken kennis met Keith, onze gids, Johno, zijn stageloper en met onze reisgenoten voor de komende dagen: de canadese Allison en Loyd en de engelse Lynne en Brian.

We stoppen op een kamelenfarm. Hier kunnen we op een kameel rijden. Wij slaan even over, het is best duur en dat hebben we al eens in Marokko gedaan.

Verder gaat de rit over een ellenlange weg door de zinderend hete woestijn. We stoppen en lopen een heuvel op. Achter die heuvel ligt de vlakte van Amadeus, een grote zoutvlakte. Ik ben blij dat ik mijn wandelschoenen aan heb, degenen die sandalen of flipflops aanhebben branden hun voeten aan het loeiend hete zand.

Op het vliegveld van Ayers Rock halen we 2 chinezen en 2 koreanen op die een dag met ons meereizen.

In een tentenkamp heeft Sibyl de lunch klaargemaakt. We eten kameel (stond niet op mijn lijstje maar is wel de eerste keer dat ik dat eet). Het is lekker.

Er is een zwembad bij het tentenkamp en we nemen een verkoelende plons. Heerlijk.

Dan gaan we de bus weer in op weg naar Kata Tjuta (die vroeger "the Olga's" heette), een rotsformatie die erg belangrijk is voor de aboriginals. Vanwege de extreme hitte is de Valley of the Winds hike afgesloten. Dus lopen we de Walpa Gorge Walk. Deze wandeling is maar 2,6 km. lang maar vanwege de extreme hitte doen we hier zo'n anderhalf uur over.

Omdat we hier tussen 2 bergwanden in de felle zon wandelen schatten ze de temperatuur op zo'n 55 graden. Bloedheet dus, maar heel mooi. Lynne kan de hitte niet verdragen en blijft alleen achter op een schaduwrjk plekje met voldoende water.

Daarna gaan we de zonsondergang bekijken bij Uluru (beter bekend als Ayers Rock), de beroemde heilige rots van de aborginals. Met een glas champagne en een hapje wachten we tot Uluru rood-paars kleurt bij de zondondergang. Maar hij blijft gewoon bruin, zo jammer.

Terug naar het tentenkamp voor een heerlijk bbq-diner, kangeroe, kameel en rund. Smullen.

Keith wil ons nog vertellen over morgen en Keith is een man van veel woorden en lange verhalen. We zijn doodmoe en willen naar bed dus schiet op Keith. Bovendien versta ik maar de helft van wat hij verteld en als ik dat zeg moet iedereen lachen. Daar hebben onze engelssprekende mederezigers ook last van, het ligt dus niet aan mij.

We krijgen een tent toegewezen, gelukkig staan er 2 heuse (al opgemaakte) bedden in en is er een fan die voor wat verkoeling zorgt waardoor we verrassend goed slapen.

4.15 uur, waky, waky. Douchen, ontbijten en op weg naar Uluru. Ondanks dat we allemaal dachten dat het verboden was om Uluru te beklimmen schijnt die mogelijkheid er nog wel te zijn. Loyd, Allison en de 2 chinezen kiezen voor deze optie. Ze worden afgezet en moeten wachten op de ranger die toestemming moet geven.

Will, ik en de 2 koreanen kiezen ervoor om de bijna 9 km. om Uluru heen te wandelen. Het is hier heerlijk, de temperatuur is goed, de koreanen lopen een heel eind achter ons en we zien en horen niets of niemand. Alleen maar genieten van al het moois om ons heen. 

En mooi is het om hier door de woestijn om Uluru heen te lopen. Hoe kan het dat in de vlakke woestijn ineens zo'n giga rots oprijst. Sommige plekken mogen we niet fotograferen, die zijn heilig voor de aboriginals en dat respecteren we.

Brian en Lynne hebben ervoor gekozen om de zon op te zien komen bij Uluru en wandelen de laatste 5 km. om Uluru heen. We komen bijna gelijktijdig aan bij het eindpunt. Daar horen we dat de klimmers na een uur wachten van de ranger te horen kregen dat er teveel wind was en daardoor te gevaarlijk om omhoog te klimmen. Zij zijn afgezet bij de korte wandeling. Wat een afknapper voor hen.

Er worden overal borden neergezet dat alle wandelingen vanaf 11 uur gesloten zijn vanwege de exteme hitte. Blij dat wij zo vroeg waren. We krijgen nog een rondleiding van 2 aboriginal mensen die ons vertellen over hun cultuur en tradities bij Uluru. Maar als er toeristen komen die foto's van hen maken gaan ze boos weg, ze zijn geen kangeroes zeggen ze.

We bezoeken daarna het Aboriginal Cultural Centre waar we nog meer leren over het leven en de tradities van de aboriginals. Dan brengen we de aziaten weer naar het vliegveld en lunchen nog 1 keer in het tentenkamp.