CZ.Het reuzengebergte

In oktober 2005 rijden we via Polen naar Tsjechië. Onderweg bezoeken we in de buurt van Dresden een nederlandse boer om eens te kijken hoe het er in Oost Duitsland aan toe gaat op een melkveebedrijf. Daar gaat het allemaal in het groot, honderden koeien en giga silo's, personeel enz. Je bent daar meer manager dan boer. Leuk om eens gezien te hebben.

Bij de grensovergang met Polen word Will aan de kant gezet en moet de hele auto leeg om gecontroleerd te worden. We rijden met twee auto's en ik mag gewoon doorrijden. Als ze begrijpen dat wij bij elkaar horen mag Will ook weer verder rijden.

Zo komen we terecht in het plaatsje Rudnik in het Reuzengebergte. We hebben deze lokatie gekozen omdat we hier leuk zouden kunnen wandelen met de honden wat helaas een beetje tegenvalt. Er loopt een drukke weg direct voor het huis. Wel kunnen we de berg oplopen waar ons huisje op staat maar als je een half uurtje hebt gelopen heb je de hele berg van voor tot achter gezien. Als we meer willen zien dan de berg moeten we de auto pakken om er op uit te gaan. We logeren in een echt authentiek Tsjechisch huisje, lage deurtjes, dus bukken als je je hoofd niet wil stoten en korte doorgezakte bedjes. Een beetje primitief maar wel leuk.

We bezoeken Trutnov, een wat grotere, maar knusse en gezellige plaats in de buurt van Rudnik, waar het goed toeven is.

Spindleruv Mlyn is ons volgende doel waar de jongens met een kabelbaan omhoog gaan en langs een 140 meter hoge waterval weer naar beneden komen wandelen. Heel mooi en een fantastische ervaring. En waar Cindy over een hoge afgrond tokkelt. Eng!

Ook brengen we een bezoekje aan Janske Lazné waar we een mooie natuurwandeling maken. Deze wandeling is een uitgezette, educatieve route waar wij natuurlijk niets van snappen omdat we geen Tsjechisch kunnen lezen, maar het is toch mooi.

Rotsstad Hruba Skala en de burcht Trosky (in de buurt van Turnov) zijn een bezoek meer dan waard. Deze zijn bereikbaar over een smal, steil weggetje wat ik erg eng vind en ik ben constant bang dat er een tegenligger aankomt. Dat gebeurt gelukkig niet. Eenmaal boven vergeet je die weg direct. Wat is het hier mooi. Maar we zijn er nog niet en we beginnen aan de klim naar Troski, hijg, hijg. Wat een mooie ruine en wat een uitzicht. Prachtig! Het mooiste vind ik Hruba Skala met zijn rotskollommen en pilaren. Het is heerlijk om in de bossen te wandelen, op de rotsen klauteren en tussen rotsspleten door te wringen. De tijd gaat te snel en ik ben het nog lang niet zat als we terug moeten. Wat mij betreft is dit het mooiste deel van deze vakantie.

In Jicin kunnen we heerlijk winkelen op een azië-markt waar we voor weinig geld leuke (nep)merkkleding voor de kids aanschaffen. Erg leuk om te handelen en af te dingen en dan met leuke spullen naar huis te gaan.

We gaan elke dag uit eten, dat is heel goed te betalen in Tsjechië. Het is hartstikke leuk om op een terras neer te vallen wanneer je daar zin in hebt. Het is niet de moeite om zelf met eten en drinken te gaan lopen sjouwen zoals we dat altijd wel deden als we in Nederland op vakantie waren. Een biertje (halve liter) en een kopje koffie kosten hier 50 eurocent. En als we uitgebreid gaan eten zijn we voor 3 gangen compleet met alle drankjes voor ons zessen 30 euro kwijt. We zijn allemaal verslaafd geraakt aan de hemenex, ons favoriete voorgerecht. Als je hier in Tsjechië een restaurace binnengaat lijkt het vaak alsof je bij iemand de huiskamer instapt. Dat is wel even wennen. En ook dat het hier over het algemeen niet zo schoon is. Dat geldt ook voor de wc's, die doorgaans niet op slot kunnen. Het duurt een poosje voordat we door hebben dat ze hier de wc-deur altijd open laten staan als ze eruit komen. Zo weet men dus dat hij bezet is als de deur dicht is. Ook een manier. We eten regelmatig bij Herman, een joviale man die een paar woordjes nederlands spreekt en waar het eten goed is.

Will gaat met de jongens op avontuur in de bossen op de berg tegenover ons huisje. Ze bewandelen geen paden maar klimmen, klauteren, kruipen door smalle doorgangen en komen oog in oog te staan met wilde zwijnen. Dit loopt gelukkig goed af want die beesten kunnen behoorlijk agressief zijn.

Onze boodschappen doen we meestal in Vrchlabi en terwijl we daar nog een laatste keer gaan winkelen wordt de portemonnee met ID-kaart van Niels gerold. Helaas komen we daar pas de volgende ochtend achter als we naar huis moeten. Wat nu???? ANWB bellen, nederlandse ambassade bellen, aangifte gaan doen bij het politiebureau in Vrchlabi waar ze geen engels spreken en ook niet erg behulpzaam zijn. We moeten naar Praag om een noodpaspoort te halen, een omweg van minstens 3 uur. Daar hebben we geen zin in en we besluiten de gok te wagen en zonder noodpaspoort maar met het aangifteformulier van de diefstal de grens over proberen te komen. Om een lang verhaal kort te maken, een behulpzame, welwillende douanebeambte laat ons na een oponthoud van zo'n 3 uur de grens passeren. Eindelijk kunnen we verder. Het is een lange, lange reisdag.