Vietnam: Saigon

We varen in 3 uur tijd met de snelle Super-Dong-Boot naar Rach Gia. Daar stappen we in de bus voor een 7 uur durende rit naar Ho Chi Minh City waar we rond middernacht aankomen. Wat ben ik blij dat we al een hotel geboekt hebben vanuit Nederland, want om middernacht is het moeilijk zoeken naar een slaapplaats. We worden met een taxi bij hotel  Tan Hai Long 3 gebracht. Moe en voorzien van een sprookje ploffen we in bed.

Hoera!!! Vandaag vieren we de 23ste verjaardag van Niels. We hebben weer cadeautjes en kaartjes meegekregen van allerlei lieve mensen uit Nederland die nog steeds aan het jochie denken.

We gaan naar de Benh Thanh Market, de grootste en oudste overdekte markt van Saigon, waar elke vierkante centimeter benut is en waar je werkelijk alles kan kopen. Heerlijk om hier rond te snuffelen en souveniers en kleding te kopen. We laten onze schoenen poetsen en dat gebeurt met een tandenborstel. Daar zijn ze dus wel even druk mee. Benh Thanh is bijzonder druk, vooral in de ochtenduren. De markt sluit rond een uur of vijf in de middag en dan ontstaat er buiten een nachtmarkt. Daar heb je volop keus aan eten en drinken.

We bezoeken eerst wat ooit het presidentiële paleis was van Zuid-Vietnam. Hier eindigde de Vietnamoorlog toen Noord-Vietnam het paleis veroverde. Sindsdien noemt men dit het Reunification Palace (Herenigingspaleis) en is het ingericht als museum.

Sinds de hereniging van Vietnam in 1975 is Saigon omgedoopt in Ho Chi Minh City, ter ere van Ho Chi Minh, de leider van de Noord-Vietnamezen.  De inwoners zelf noemen de stad nog steeds Saigon.

Het verkeer in Saigon is erg druk, vooral in het centrum. De straten zijn vol met duizenden brommers, soms met vijf passagiers of meer! Een straat oversteken is spelen met je leven en kan alleen door gewoon beginnen te lopen en vastberaden door te stappen. De brommers zullen om je heen rijden, althans meestal.

In het War Remnants Museum worden de oorlogsmisdaden van de Amerikanen breed uitgemeten. Buiten op het terrein staan allemaal door Amerika gemaakte vliegtuigen, tanks, bommen en granaten. Binnen hangen veel foto's die een indrukwekkend beeld geven van de oorlog en de gevolgen ervan. Er is een zaal met alleen maar foto's van mensen die afschuwelijk verminkt zijn door de chemische wapens die hier zijn gebruikt door de Amerikanen. Het museum heeft de meest vreselijk foto's die ze konden vinden hier tentoongesteld. Een andere hal is ingericht met foto's van gesneuvelde oorlogsfotografen samen met hun levensverhaal. Dit zijn korte verhalen. De foto's blijven lang op ons netvlies staan.

De volgende dag gaan we naar het tunnelcomplex van Cu Chi. Dit is een netwerk van 350 km. tunnels en leefruimten, gegraven op 3 niveau’s waar de guerillastrijders van de vietcong leefden en vochten. Het leven was hard voor hen, zij zagen nooit daglicht en kwamen alleen ’s nachts naar buiten om te vechten. Door het gebrek aan daglicht, slecht eten en een ongezond klimaat in de tunnels kreeg men te maken met allerlei ziekten. Vandaag de dag is een deel van het tunnelcomplex als museum in gebruik en zijn de tunnels voor een deel vergroot en verbreed zodat de toeristen er in kunnen. Het is erg indrukwekkend om te zien, door de gangen te kruipen en de verhalen te horen. Waar wij een beetje van schrokken was de duidelijke haat van de Zuid-Vietnamezen tegen de Noord-Vietnamezen die nog dicht onder de oppervlakte ligt.

Niels en Will laten zich scheren bij de barbier. Leuk om mee te maken. En wat een lekkere gladde bekkies hebben ze na de behandeling.

We bezoeken een typisch vietnamese waterpuppetshow. Met houten poppen in het water wordt het verhaal van het leven en het werken op het vietnamese platteland uitgebeeld. Ondertussen wordt het verhaal ook verteld door middel van zang en muziek, waar wij natuurlijk niets van verstaan. Maar door te kijken naar de poppenshow kregen wij toch wel een aardig idee hiervan. Het is echt leuk om dit gezien te hebben.

Het laatste avondmaal in Saigon eten we in een gezellige barbecue-tuin. Het is hier zo druk dat we in de rij op een plaatsje moeten wachten. Het is de moeite waard, het eten is goed en we hebben een leuke, gezellige avond.

Na het laatste sprookje van deze vakantie gaan we lekker slapen.

De volgende ochtend pakken we alles in, trekken we weer een lange broek aan, gaan nog even lekker een hapje vietnamees voedsel eten, maken de traditionele vakantie-familiefoto en dan is het toch echt tijd om afscheid te nemen van Niels. Wat is dat weer moeilijk en ik hou het weer niet helemaal droog. Terwijl de taxi wegrijdt zien we Niels langzaam uit het zicht verdwijnen. Nu duurt het weer minstens een jaar voordat ik mijn kind terug zal zien.

We vliegen op tijd naar Bangkok waar we 5 uur moeten wachten op de vlucht naar Schiphol. Na 2 uur zien we dat onze vlucht naar Amsterdam geannuleerd is. Wat is dat nu?? Op naar de KLM-desk voor meer informatie. We zijn er vroeg bij en staan als 4de in de rij. Maar er wordt absoluut geen informatie gegeven en de rij voor de desk groeit snel. Eindelijk wordt ons in slecht engels verteld dat het vliegtuig door een technisch mankement niet zal vliegen. Maar geen zorgen, we gaan allemaal vannacht naar huis. (Niet waar!) En dan begint het grote wachten. Er zit maar liefst één persoon die vervangend vervoer moet regelen voor 300 mensen. Ik sta als 4de in de rij en ben al 4 uur later aan de beurt. Arme mensen die op plek 100 of hoger staan. Het gaat allemaal nogal chaotisch maar uiteindelijk zitten we in een vliegtuig van Qantas naar Londen. Als we eindelijk op Schiphol staan blijkt onze bagage nog in Bangkok te staan. Fijn! Maar eerlijk is eerlijk, dat wrdt heel goed opgelost. De volgende dag wordt onze bagage thuis afgeleverd. We hebben er in totaal 30 uur over gedaan om thuis te komen.

Het einde van weer een fantastische reis, het was een onvergetelijke ervaring.