Treinreis

Eigenlijk zouden we met de nachttrein van Khajuraho naar Varanasi gaan. Helaas is dat veranderd en moeten we nu vanuit Satna met de dagtrein. Jammer, want dat betekend een dag korter te besteden in Varanasi. Rana is vroeg genoeg vandaag en rijdt ons binnen 2 uur naar het station in Satna. De floeperd, maar goed dat we om 8 uur vertrokken en niet om 6 uur zoals Rana wilde.

We nemen afscheid van Rana en geven hem zijn (volgens ons royale) fooi. Hij telt het geld en vraagt: "Is this all you want to give for my service? Well, what can you do". Vervolgens stapt hij in de auto en raced weg. Goede reis terug naar Delhi Rana.

Onze trein gaat om 12.20 uur dus we moeten nog 2,5 uur wachten. We vermaken ons met mensen kijken. En de mensen vermaken zich met naar ons te kijken. In India staan de mensen je heel ongegeneerd en langdurig aan te staren. In het begin vonden we dat erg ongemakkelijk maar we leren bij en kijken nu gewoon net zo ongegeneerd terug.

Hier zien we voor het eerst hondjes lopen waarvan je hoopt dat ze op dit moment ter plekke dood neer vallen. Zulke schurtige, in- en in-graat-magere beestjes. Zo erg heb ik het nog niet gezien hier. Je ziet veel honden en velen lopen kreupel of hebben schurft en/of genezende wonden, maar over het algemeen zien de dieren er redelijk uit.

We gaan ons ticket even checken bij een loket. Het ticket is goed maar de trein heeft een uur vertraging. Laten we dan maar gaan kijken of we ergens iets kunnen drinken, kopje chai (indische thee) of zo. 

We vinden een tentje waar we wat kunnen drinken en een kaartje kunnen leggen. Altijd een leuk tijdverdrijf. Niels slenterd over het perron om na te vragen of de vertrektijd van de trein nog klopt en van welk perron we vertrekken. Als hij terug komt besluiten we maar alvast iets te eten want als alles goed is komen we pas om een uur of 8 vanavond aan in Varanasi.

We eten een lekkere thali, gaan nog even naar de wc en lopen dan naar het perron vanwaar onze trein zou moeten vertrekken. Alles staat fijn in het indisch aangegeven, dus daar snappen we niets van. Op ons perron staat een kolentrein al best lang stil en deze lijkt ook nog niet te vertrekken. We gaan met onze bagage maar op de grond zitten wachten. De tijd waarop onze trein zou moeten vertrekken verstrijkt. Niels vind gelukkig iemand die een beetje engels spreekt en ook op dezelfde trein wacht. We zitten dus nog goed.

We vermaken ons met treinen kijken. In India worden kaartjes verkocht tot alle plaatsen bezet zijn. Maar er wordt niet gecontroleerd, dus reizen er heel veel mensen zonder kaartje en zitten de treinen dus enorm overvol. De eerste gedachte die bij mij opkomt als ik die treinen met tralies voor de ramen en volgepropt met mensen aan zie komen is vervoer naar de concentratiekampen in de 2de wereldoorlog. Wat een drukte in die treinen zeg. Ongelooflijk. Moeten wij ons straks ook tussen proppen? Ik hoop maar dat onze trein minder vol zal zijn.

Inmiddels zijn we er achter dat onze trein van perron 3 vertrekt ipv het perron waar de kolenstrein nog steeds staat. Om 14.30 uur (ruim 2 uur te laat) komt de trein binnen. Hij zit bomvol. Waar moeten wij erin? We vragen het aan een conducteur en die man brengt ons naar een sleepingcoupe. God zij dank, deze zijn veel minder vol en hier krijgen we allemaal een bed toegewezen. Er zijn 3 bedden boven elkaar en overdag wordt het middelste bed naar beneden geklapt, dat is de rugleuning waardoor het onderste bed in een bank veranderd.

Het is wel heel leuk om dit zo mee te maken hoor. In onze coupe liggen 2 indische vrouwen te slapen en hun man/vader komt er af en toe even bij zitten. Dit deel van de trein is voor de wat welgesteldere mensen en dus een stuk rustiger. Er zit iemand met 2 pupjes in de trein die overal rondlopen en ook poepen en piesen. Halverwege springen er mensen op de trein (die dus geen kaartjes hebben) en die komen bij ons op bed zitten. Gezellig. Aangezien we niet kunnen communiceren (zij spreken geen engels) gaan ze een coupe verderop zitten. Het is een lange reis, maar hoe leuk om dit ook mee te maken.

We komen pas om half 12 in Varanasi aan. We worden gelukkig opgehaald op het station en naar Varanasi Home Stay gebracht waar we de komende nachten zullen blijven. We hebben honger maar alle restaurantjes zijn inmiddels gesloten. Geen nood, de eigenaar van de homestay belt iemand op en we worden naar een restaurantje in de buurt gebracht. Deze man gooit gewoon zijn keuken open voor ons en zo zitten we om middernacht in een tuin te genieten van een heerlijke maaltijd. Geweldig toch?!!!