Uluwatu

Om 9 uur zitten we met een ietwat brakke jeugd te ontbijten. Ze hebben het heel erg leuk gehad vannacht en alleen dat is al de moeite van ons verblijf in Kuta waard. Hoewel het echt een super-druk-toeristisch stadje is het goed te doen omdat het laagseizoen is.

We boeken een tour en worden bij het hotel opgehaald. Eerst gaan we naar een druk strand waar veel watersport beoefend kan worden. Dit doen we echter niet, we zwemmen wat en we eten wat. Dan stappen we weer in de taxi, op naar Dreamland. Dit is een groot complex met een goor strand wat ze dreambeach noemen. Wat het wel leuk maakt is de rotsachtige kustlijn. We drinken wat en klimmen en klauteren dan over rotsen naar het water en we maken hier prachtige foto's. Een bezoekje aan het plaatselijke buitengewoon smerige toilet maakt niet echt blij en daar moet je dan ook nog rp 3000 voor betalen. Maar ja, als de nood hoog is moet je wat.

Na Dreamland rijden we naar Uluwatu, een tempel. Op de parkeerplaats zien we de apen al mensen belagen. We kunnen beter niets meenemen en ik moet zelfs mijn bril af. Lekker, nu zie ik niet zoveel en heb al mijn aandacht nodig om ervoor te zorgen dat ik alle trapjes en op en afstapjes wel zie. We kopen kaartjes voor de Kecak en fire-dance voorstelling. En dat is boven verwachting erg leuk. Het openluchttheater zit stampvol. Gelukkig komen de apen hier niet en kan ik mijn bril opzetten zodat ik er ook nog iets van kan zien. De dansers betrekken ook het publiek bij de dans en Niels is de gelukkige, hij mag meedansen. Joepie!

Na de voorstelling lopen we rond om de omgeving en de tempel te bekijken voordat het donker wordt. Als we de rots op willen lopen naar de tempel zegt een suppoost mij mijn bril af te zetten. Nou jongens, dan blijf ik beneden. Cindy heeft ook geen zin om omhoog te klimmen en wij wachten samen op de rest. Het duurt best lang, de toeristen verdwijnen en heel veel apen verschijnen. Het voelt een beetje ongemakkelijk. Waar blijven die gasten?

Dan worden we geroepen, zij zijn via de andere kant naar beneden gegaan. Blijkt dat een aap een slipper van Will (waarom moeten ze steeds Will hebben?) van zijn voet rukte terwijl hij liep. En hij wilde hem niet meer terug geven. Na veel moeite van 2 monnikken en het ruilen met iets anders liet hij eindelijk de slipper vallen. Snel weg hier.

We rijden naar Jimbaran, daar is een restaurant waar je heerlijk op het strand kan eten is ons verteld. We verheugen ons erop om tijdens het eten over zee uit te kijken. Aangekomen in het restaurant staan er grote hekken op het strand die de verschrikkelijke rotzooi aan het oog moeten onttrekken. Teleurstelling nummer 1. De kaart wordt gebracht, we werpen er een blik op, teleurstelling nummer 2. Het goedkoopste gerecht kost 100 euro! Inpakken en wegwezen hier jongens. Ineens kan het voor de helft van de prijs. Niet? Dan hoef je ook de tax niet te betalen, dat is weer 21% van de prijs af. Nee, we willen weg hier.

We rijden in de stromende regen terug naar Kuta en eten lekker bij het restaurant van gisteravond. Lekker hoor.