Utah beach

25 november 2018 - Sainte-Mère-Église, Frankrijk

Hoewel wij eigenlijk nooit tv kijken als we op vakantie zijn hebben we gisterenavond een uitzondering gemaakt. We zijn er eens voor gaan zitten om de film "The longest day" te kijken. Als je jezelf hier in Normandië onderdompelt in de WO-II historie mag dit eigenlijk niet ontbreken. We hadden de film al eerder gezien, heel lang geleden en er was niet veel van blijven hangen. Ik ben blij dat we dit gedaan hebben, het is bijzonder om te zien wat er gebeurd is op de plaatsen waar wij nu rondlopen.

Het eerste wat opvalt als we vandaag Utah Beach oplopen is de afstand tot het water, wat een enorm breed strand is dit zeg. Zelfs Jans, onze zeehond, redt het niet tot de zee, veel te ver bij ons vandaan. Strandwandelen dan maar met rennen door de ondiepe plassen zeewater die achtergebleven zijn van de vloed.

Het tweede wat opvalt is de lage duinenrij. Dat moet voor de duitsers veel lastiger te verdedigen zijn geweest dan bijv. vanaf de hoge duinen bij Omaha Beach.

Aan het einde van D-Day waren zo'n 20.000 soldaten en 1.700 voertuigen op Utah Beach geland. Tegenstand was er bijna niet omdat de duitsers hier geen landing hadden verwacht. Hierdoor vielen er "maar" 700 doden en gewonden onder de geallieerden op Utah Beach. 

We horen klopperdeklop, klopperdeklop. Ik zie iets aankomen maar wat is dat? We lijnen de honden maar even aan. Heel snel zien we een aantal jockeys met hun karretje achter hun paard voorbij razen. Wat verderop minderen ze vaart en sturen de paarden met karretje en al de zee in. Waarschijnlijk voor de cooling down. Heel apart dit.

Een man is bezig met een hark figuren in het zand te harken. Is dit "Wie is de mol" of zo? Moeten andere kandidaten raden wat hij tekent? Het lijken de olympische ringen wel. Ik vraag het even in het engels. Hij doet zijn best begrijpelijk te antwoorden in het frans. Wat ik ervan begrijp is dat ze de olympische vlam naar Normandië willen halen. Daarom tekent hij de ringen, maakt dan een foto met een drone en plaatst deze op het internet. Het zal wel. Succes en au revoir.

We bekijken een aantal gedenkpunten en dan is het tijd voor koffie. Het is wel wat koud om op het terras te zitten maar je moet wat. Er zit nog een stel met een duitse herder en een man met een keeshond buiten. Verder zit iedereen lekker warm binnen. Binnen is het heel leuk ingericht, het lijkt wel een oorlogsmuseum. Aan een tafeltje zitten 2 soldaten (poppen), een wand staat vol met zendapparatuur en de Andrewsisters verzorgen de muziek. Heel leuk gedaan.

We rijden door naar Sainte-Mère-Église. Boven dit dorp sprongen parachutisten om een begin te maken met de bevrijding. Helaas hadden een aantal van hen de pech te landen op het kerkplein waar op dat moment een brand geblust werd. Ook duitse soldaten waren hierbij aanwezig en zij konden op hun gemak de net landende parachutisten afslachten. John Steel bleef met zijn parachute aan de kerktoren hangen, werd in zijn voet geschoten en door zich dood te houden heeft hij de slachting overleefd. Uiteindelijk werd hij, doof door het gebeier van de klokken, door een duitse soldaat van de toren gehaald en gevangen genomen. Vandaag hangt er een parachute met pop aan de kerktoren om John Steel en deze slachting niet te vergeten.

We gaan zitten op een terras met uitzicht op de parachutist aan de kerktoren. Nu een vredig dorp, het is haast niet voor te stellen dat hier zo'n bloedbad heeft plaatsgevonden. Het stemt me bijzonder dankbaar aan al die mannen die hun leven gaven voor onze vrijheid. Hoe zou de wereld er uit gezien hebben als zij dat niet gedaan zouden hebben. Ik wil het niet weten.

We genieten in het zonnetje (ja ja, die schijnt inmiddels) van een heerlijk stokbroodje met tonijn. Zo lekker dat franse brood. Na de lunch lopen we nog even het dorp rond voordat we weer verderop gaan. 

Onderweg naar "huis" rijden we bijna langs Cerisy-la-Forêt waar een mooie abdij schijnt te staan. Stukje omrijden maar. We vinden het echter niet de moeite om de honden ervoor uit de auto te halen en we rijden er langs heen.

Het schijnt dat franse vrachtwagenchauffeurs die gevaarlijke stoffen vervoeren aan het staken zijn. Verschillende benzinestations zitten daarom zonder benzine. Hoewel de tank pas half leeg is toch maar even volgooien. Ons kan niets gebeuren (nu dan). 

We rijden door naar Balleroy waar een kasteel blijkt te staan. Misschien wel leuk. Nu halen we de honden wel uit de auto. Dit kasteel is de moeite waard, het is echt een heel mooi gebouw uit de 17e eeuw. Er is een tentoonstelling over de ballonluchtvaart in gevestigd. Uiteraard mogen wij niet naar binnen. Maar er is wel een leuke wandeling van een kleine 45 minuten door de gigantische tuinen (lees weiland en bos) waar we wel met de honden mogen. Een leuke afsluiting van weer een indrukwekkende dag.