Dag 18: Moederdag.

Lekker geslapen, geen diaree meer, ik ben er weer. Nog wel snotverkouden maar dat gaat vanzelf weer over. Ik ben blij dat ik vandaag naar het tehuis kan, het is zaterdag en dan zijn de kids vrij van school. Het schijnt hier moederdag te zijn dus er zullen wel kinderen naar huis gaan.

Ik heb nog maskers dus die neem ik mee om te gaan verven. Vonden ze zo leuk vorige keer. Als ik het plein op loop heerst er doodse stilte, geen kind én geen stafflid te zien. Hallo, waar is iedereen? Ik zie een berg slippers voor de tv-room staan, ze zullen toch niet nu al tv kijken?

Ik gluur om het hoekje en dan blijkt dat ze hun schoolboeken aan het kaften zijn. Help je ons didi? Ja, natuurlijk. Eerst help ik Som en terwijl ik kaft gaat hij stil zitten kijken. Kom op Som, jij kan ook gewoon doorgaan met kaften hoor. Daarna help ik Iman die nog worstelt met zijn eerste boek en dat ziet er niet uit. En zo gaat het door tot alle boeken gekaft zijn.

Dan gaan ze dus maskers verven. De animo is zo groot dat ik er te weinig heb. Jammer jongens, volgende keer de rest.

Nanda komt vragen of ik wil lunchen. Dat wil ik wel. Dal bhat mét een pittig prutje van Mira erover. Lekker. Ik hoop dat mijn lijf het kan hebben.

Saroj komt naar het tehuis, we gaan winkelen met Chhechi en ook Sudip gaat mee. Hij is niet mijn sponsorkind maar ik heb Mirjam (die inmiddels overleden is) beloofd dat ik me een beetje om hem zou bekommeren. Bovendien kan ik het heel goed met Sudip vinden. Voor Chhechi koop ik schoenen en een goudkleurig kettinkje met een hartje. Kind heel blij. Sudip krijgt een trui van me, ook heel blij.

Ik breng Chhechi en Sudip terug naar het tehuis. Casper heeft woordzoekers voor de kids gemaakt, vinden ze helemaal te gek. Die zijn dus nog wel ff zoet. Voor mij ff niets te doen dus ik ga naar het guesthouse.

Saroj zegt "Het is moederdag mom, wil je bij me komen eten vanavond?" Ach.... da's lief. Ik hoop dat ik geen vlees krijg. Hij komt me ophalen en het is ruim een half uur lopen door allerlei donkere achterafsteegjes.

Dan stappen we een kamer binnen die gelijkertijd woonkamer/slaapkamer/keuken is. In de kamer is de familie van Arjun. Zijn vader en moeder, twee oudere zussen waarvan de jongste gekookt heeft en de moeder van Nikesh is. Ook Arjun, Aisha, Arun en Nikesh zijn er. Deze familie is heel arm, daarom zitten hun kinderen in het tehuis. Saroj en Arjun huren een kamer incl. eten bij hen. Het enige meubilair in de kamer is een bed, wat kleden op de vloer en twee hele lage krukjes. Niemand spreekt engels, dat voelt best wat ongemakkelijk. De kinderen kunnen het wel maar doen het niet. Saroj vertaald af en toe wat er gezegd wordt. Ik mag op het bed zitten. Ga maar lekker in kleermakerszit zitten. Sorry maar dat kan ik niet. Zit je wel comfortabel wordt er constant gevraagd. Ja hoor, ik zit prima.

Er komt een hartvormige taart, compleet met sterretjes "op tafel" met de tekst Happy Mothersday. Er worden net iets te grote hapklare brokjes vanaf gesneden die door de kinders in hun moeders mond gepropt worden. Saroj propt bij mij ook zo'n mierzoet stuk gebak in mijn mond. Happy mothersday mom. Echt wel leuk.

En daarna gaan we eten, dal bhat uiteraard, wederom met vlees vol zenen en botten. Wat ben ik toch een bofferd. Ik krijg me daar toch een bord vol, heel normaal voor nepalezen, waar laten die kleine, smalle mensjes dat toch. Ik kijk naar dat bord en denk oh my god, hoe krijg ik dat weg.

Er valt een stilte en ik realiseer me dat de hele familie mij lichtelijk geschokt aan zit te kijken. Ze denken dat ik het niet wil eten. Snel vraag ik Saroj te vertalen dat het er heel lekker uit ziet maar dat het veel te veel is. Iedereen gaat opgelucht verder met hun gesprekken. Mijn portie wordt gehalveerd en dat is nog steeds te veel maar ik probeer het weg te werken. Of ik ook nog dhedo wil proberen, echt nepalees voedsel. Pfff... ik zit zo vol maar ik wil het toch wel proberen, een klein beetje. Zo'n kans zal ik niet gauw weer krijgen. Geen idee wat het is, het lijkt nog het meest op kleffe, plakkerige aardappelpuree zonder enige smaak. Met wat dal is het best te eten. Het vlees laat ik liggen, dat durf ik echt niet aan. Ik ben net ziek geweest. Uit respect voor de familie heb ik geen foto's gemaakt.