Nepal 2023: Dashain.

We ontbijten in het guesthouse alvorens naar het tehuis te gaan waar Jesper en ik om half 9 aankomen. Daar zijn de voorbereidingen voor dashain aan de gang. Olielampjes worden gevuld, de tafel wordt gedekt en er wordt gekookt. Geit didi, zegt Santosh. Bleuh...ik denk dat ik vandaag vegetarisch ben.

Wij zitten met de kinderen in de tv-room voor de ceremonie. De wierook brandt, de olielampjes ook, er staat fruit, snoepgoed, wit gras en geld op tafel. De tika's bestaan uit een papje van yoghurt, banaan, een soort brinta of zo en gewone rijstkorrels. Voor de rode tika's gaat er kleurstof door.

Dev legt uit waar Dashain over gaat. Ooit was godin Durga in gevecht met een monster. Na 10 dagen overwon zij en werd een mooie grote boom. Dashein begint als de eerste blaadjes van de bomen vallen en symboliseert de overwinning van het goede op het kwade.
Er wordt een mengsel van zaden en granen geplant. Op de 10de dag (Maha Vijaya Dashami) zijn de zaden uitgegroeid tot lang geel gras en zetten de Nepalezen een rode Tika op hun voorhoofd. Want rood staat voor Shakti (kracht) en voor goede gezondheid, vrede en voorspoed.

Het festival is een tijd voor familiereunies, het brengt mensen bij elkaar. Velen gaan terug naar hun geboortedorp om bij familie en geliefden te zijn. Dashain is de tijd om nieuwe kleren aan te doen, elkaar geluk te wensen en cadeaus te geven. 

Uiteraard wordt er uitgebreidt gegeten. En tussen de heerlijke Nepalese maaltijden door is het traditie om te vliegeren want tijdens Dashain moet je minstens één keer van de grond loskomen. Daarom zie je  op allerlei  open plekken hoge bamboeschommels. Want de schommel opent de weg naar hemel.

Dan is het tijd om de tika's te geven. Als je tot de mongolische bevolkingsgroep behoort krijg je een witte tika, behoor je tot een andere bevolkingsgroep krijg je een rode. Ik kies voor een rode want ik behoor zeker niet tot de mongolische bevolkinsgroep en ik vind rood gewoon een mooie kleur. Ik krijg een klodder van die rode rijst op mijn voorhoofd geplakt. En ik krijg een bosje geel gras wat ik achter mijn oor moet dragen maar wat niet wil blijven zitten. Bovendien krijg ik 2 chocolaatjes en wat geld.

En dan gaan we ontbijten, rijst met geit en spicy groenten. Ik zeg dat ik 1 klein stukje geit wil proberen, ali ali mutton. Ik krijg idd een klein schepje maar veel te veel naar mijn zin. De smaak valt me niet tegen maar de structuur vind ik niks, taai, vette vellen en met stukken bot. Jesper vind het wel lekker dus ik schuif de rest op zijn bord. Ter compensatie krijg ik een bakje zoete yoghurt met allemaal stukken. Ik eet het maar op want het is zo lief dat ze een alternatief voor me bedenken.

Gisteren werd ik door Temba uitgenodigd voor een puja bij hem thuis. Ik sleep Jesper ook mee. Dev brengt ons een voor een achter op de motor (geen helm, blote benen) want ik heb geen idee waar het is. We worden hartelijk welkom geheten. In een grote ruimte zitten monnikken gebeden te prevelen onder begeleiding van luide toeters, bellen en trommels. Daarvoor zitten enorm veel mensen op matrassen op de grond. Wij mogen op een stoel zitten gelukkig.

We krijgen een kop buttertea in onze handen gedrukt. O gadver, dat vind ik echt zoooo vies. Buttertea is thee met yakboter en zout en er zit in no time een dik vel op. Bovendien stinkt het als de hel. Dit heb ik al eerder geproefd en ik ga hier echt van over mijn nek. Ik ga dit echt niet opdrinken. Als ik denk dat er niemand kijkt zet ik de volle beker in de emmer voor de vuile vaat. Ben ik mooi vanaf gekomen.

Dan komt de vrouw van Temba vragen of we ontbijt willen. Nee dank je wel, ik heb al ontbeten. Maar zeg maar nee dan krijg je het toch. En dus zitten Jesper en ik als enigen in de hele kamer met een bord hele spicy roti aloo. Ik vind het echt wel lekker maar dit is al mijn derde ontbijt tussen 8 en half 11. Ik eet de helft op maar krijg er echt geen hap meer in.

Is het te spicy vraagt mevrouw Temba ( ik ben haar naam vergeten). Nee, ik vind het echt heerlijk maar het is te veel. Oke, ze neemt de rest mee. We blijven nog een half uur naar de monnikken zitten luisteren en vinden dat we dan wel met goed fatsoen weg kunnen gaan. O, zegt Temba, jullie gaan toch niet weg? Het eten is bijna klaar. Mijn god, wat kunnen die nepalezen eten zeg. Ik ga al zowat over mijn nek als ik het woord eten hoor. Ik hoef echt geen lunch en twijfel zelfs of ik vandaag ga avondeten.

Vanmiddag ga ik met Lobsang naar het vliegveld om Lies en Gerda op te halen. Ze hebben een goede reis gehad en zijn blij weer in Nepal te zijn. We spreken het een en ander door en dan is het tijd voor het diner. Inmiddels kan ik wel weer eten. Vandaag zijn er veel mensen aangekomen in guesthouse en we zitten met 10 aan tafel.