En door....

Het wordt een beetje gewoonte, 7 uur ontbijten en 8 uur vertrekken. Wat jammer dat we hier maar 1 nacht zijn. Vandaag een lange, pittige rit naar Kibale Forrest. Onderweg zien we een mooie blauwe vogel. Die moet gekiekt worden. Uitstappen dus.

We gaan even een foto trekken zoals onze belgische vriend Alex dat noemt. Om de beurt verdwijnen we in de bush voor een sanitaire lozing. Als Irene en ik samen teruglopen zien we een vrouwtje bij een hutje aan het werk. Kom op, we gaan even een praatje maken.

De vrouw spreekt geen engels maar we blijven toch even kijken. Ze is banaan met behulp van gras aan het fijnmaken. Ze giet er steeds wat water bij. Dan pakt ze een van riet gemaakt zeefje en begint het water te zeven. Geen idee wat ze aan het maken is.

Inmiddels is Geoffrey erbij gekomen. Daar hebben we wat aan want hij kan met deze dame communiceren. Ze maakt bananensap en nodigt ons uit ervan te proeven. Nou....laten we dat maar niet doen. Ze gebruikt lokaal water uit de put. En ik ben toch al vanaf dag 1 aan de diaree. Dus dat proeven zien we maar even vanaf.

Van dit bananensap wordt bananenbier gebrouwen en als ze het doorstoken wordt het waragi (bananengin). Het is interessant om te zien hoe deze mensen leven. Met velen in een klein hutje. Ze maken eerst een frame van bamboe wat ze daarna aansmeren met koeienpoep. In het huisje staat helemaal niets. Na deze leerzame ervaring gaan we weer snel verder.

Onderweg kopen we wat vers fruit langs de weg. Ananas, mango en jackfruit. Omdat de reis zo lang is besluiten we om dit fruit ergens langs de weg als lunch te nuttigen. Zo lekker dat verse fruit en het kost hier zowat niets. Ik ben vooral nieuwsgierig naar de jackfruit. Al heel vaak gezien maar nog nooit gegeten. Ik vind het wel lekker, het is een beetje zoetig. Nog even plassen in het bos en verder gaat de rit weer.

Een beetje moe van al het geschud en gehobbel komen we rond 6 uur aan bij Primate Lodge in Kibale. We krijgen onze sleutels maar er blijkt een kamer te weinig te zijn. Nicole heeft geen onderkomen. Ach...zegt de manager...dan ga je toch gewoon bij iemand anders op de kamer slapen. Daar is niemand blij mee. Onze singles hebben allemaal een toeslag moeten betalen voor een eigen kamer. Bovendien hebben zowel Irene en Marjan een twijfelaar en om nu samen in 1 bed te gaan liggen. Alex heeft wel 2 bedden maar voor beiden is het geen optie om samen op een kamer te slapen. 

Dan maar een twinkamer ruilen met een van de dames maar wij hebben weinig zin om met deze hitte op een twijfelaar te gaan liggen plakken. Laat die manager het ff lekker oplossen. De boeking was correct. Dan blijkt er nog een treehouse beschikbaar te zijn maar dat is een kwartier lopen de jungle in en dan moet een personeelslid haar begeleiden. Het is maar voor 1 nacht, morgen komt er een huisje vrij. Opgelost.

Will en ik slapen in huisje mangabey (een apensoort). De ligging is top maar het huisje stinkt enorm, er ligt nog poep in de wc van de vorige bewoner en is heel duidelijk niet schoongemaakt en de douche geeft alleen een heel zeikerig koud straaltje water. 

De bedden zijn goed maar ik slaap belabberd vanwege de enorme stank. De ramen kunnen niet open want de horren zijn stuk. Daardoor kunnen de apen die op en rond het huisje aanwezig zijn zo naar binnen lopen. Daar zit ik niet op te wachten. Maar ach....dit is Afrika.