Meer dan 9000 boeddha's in een grot in Pindaya

Om half 5 komen we aan in Kalaw. Jezus, wat is het hier koud. Het paar uit Israël stapt hier ook uit. Hij gaat vanaf hier hiken naar Nyaung Shwe en zij zou nu met de bus verder daarheen gaan. Maar ze voelt zich niet veilig nu ze alleen met de enge cowboy achterblijft. Dus neemt ze straks de dagbus. Ik kan haar geen ongelijk geven.

We hebben de keus om met onze tassen achterop een brommertje te stappen of om 20 minuten te gaan lopen naar het hostel. Doe de laatste optie maar. Gelukkig komt er ook net een autotaxi aan. Beter. Wat ben ik blij dat we al een accomodatie geboekt hebben, we moeten ze wel wakker bellen maar kunnen dan toch lekker naar bed.

Als we een paar uurtjes later wakker worden voel ik me heel erg ziek, heb het ijskoud, knallende koppijn, diaree en ben zooo misselijk. Toch maar mee naar het ontbijt, misschien knap ik op als ik iets eet. Ik drink een kopje thee en eet tegen heug en meug een halve geroosterde boterham. Helaas komt alles er weer uit. Ik blijf vandaag maar in bed.

Will gaat alleen op pad, achter op een brommertje naar de grotten van Pindaya. In ons hostel "Richards Inn" vertelde men ons dat deze onderneming zo'n anderhalf uur in beslag zou nemen. Will vertrekt om 10 uur en begint zich na een uur af te vragen waar die grotten zijn. Ze slaan een klein grindpad in maar dit gaat niet naar de grotten. Ze komen bij een klein boerderijtje waar wat spul afgeleverd moet worden. Helemaal leuk voor Will om op zo'n boerderijtje rond te kunnen kijken. Terug naar de hoofdweg weer en op naar de grotten. Maar dit hele verhaal herhaalt zich nog een keer. Grappig hoor, ff boodschappen doen tijdens een excursie. Pas rond 1 uur komen ze bij de grotten aan.

Deze grotten zijn zeer de moeite waard. Op de rug van een heuvel , aan de oevers van een meer, staat een kronkelende rij grotten met van alle kanten enorme trappen naar boven. Gelukkig weet de driver Will redelijk ver naar boven te rijden. Deze grotten zijn gevuld met maar liefst 9000 Boeddhabeelden, meest gouden, groot en klein. Heel indrukwekkend, zoals deze daar opgesteld staan. Pas om 5 uur is Will terug bij Richards Inn, het was een dagvullend programma. Gelukkig hebben we de foto's zodat ik ook een beetje mee kan genieten.

Ik heb de dag als een ziek vogeltje tussen slapen en waken doorgebracht. Nog geen slokje water kon ik binnen houden. Ik voel me nog steeds hondsberoerd en alles doet me pijn. Ik probeer een glaasje ORS met loperamide, paracetamol en diclofenac. Zowaar ik sukkel in slaap en hou het binnen.

Als ik na 3 uur weer wakker word voel ik me ietsje beter. Ik maak Will wakker met de vraag of hij niet moet gaan eten. Nee zegt hij, ik heb het zo koud en geen honger. Oh nee hè, hij gaat toch ook niet ziek worden. Ik geef hem een paracetamol en dat hij die inneemt zegt al genoeg. Zelf neem ik nog een glaasje ORS met alle bijbehorende pillen. Nu maar hopen dat we ons morgen beter voelen want de bedoeling is dat we dan 2 dagen gaan hiken. OMG, ik moet er nog even niet aan denken.