Over een aardbeving, een nieuwe restaurant en koude douches.

John vind afscheid nemen heel erg moeilijk. Bij het afscheid van Debby zat hij de hele avond stil in een hoekje te huilen en wilde hij niet praten. Sindsdien schrikt hij zich te pletter als ik 's avonds zeg: Goodnight, I'm going home. Dat ik direct daarna: See you tomorrow zeg hoort hij niet eens meer. Na een paar dagen heb ik hem maar eventjes apart genomen. John, ik ga nog niet naar Nederland, je hoeft niet elke keer zo te schrikken. "Maar je zegt dat je naar huis gaat". Dat klopt, maar nu ik in Nepal ben woon ik in The Valley Guesthouse en nu is dat mijn huis. Ik vlieg pas terug op 22 december, dat is over 3 weken. Zullen we afspreken dat ik het van tevoren tegen je zeg als ik terug vlieg naar Nederland? Dan hoef je nu niet elke keer meer zo te schrikken als ik naar huis ga. Oke? Dat vind hij oke en het heeft hem rust gebracht. Soms vraagt hij toch nog even voor de zekerheid: You go to The Valley Guesthouse Didi? Maar ik zie hem niet meer zo schrikken gelukkig.

Aayushma weet een goldshop in de buurt van het tehuis waar we gaatjes kunnen laten prikken bij Chhechi. Ik ga wel even mee zegt Aayushma. Dat is mooi, dat maakt het communiceren iets gemakkelijker. Ik zeg tegen Chhechi dat het best wel even pijn doet en vraag of ze het echt wil. "Yes didi, I want." Nou oke, dan gaan we. De gaatjes incl. de oorbelletjes kosten 100 roepies (€0,80). Ontsmetten en zo hebben ze hier nog nooit van gehoord. Gelukkig heb ik dettol wondspray bij me en dat spuit ik er op. Het valt haar tegen en ze moet een beetje huilen van de pijn. Ze is ook nog maar zo'n klein meiske. De volgende dag spuit ik er nog maar wat dettol op. Ze lacht alweer. Gisteren moest ik huilen didi, maar vandaag ben ik heel gelukkig. Dat is fijn meisje en ik geef haar een dikke knuffel. 

Het oog van Saroj neemt eindelijk weer normale proporties aan. Nu begint het oog van Sudip wat rood en pijnlijk te worden (ik hoop dat het niet besmettelijk is). Dus hij ook naar de medic en ook aan de oogdruppels. Hij blijft vandaag thuis van school vanwege de hoofdpijn die hij heeft.

Inmiddels is het alweer bijna 2 weken geleden dat Saroj en Sudip naar hun moeder zouden gaan. Mama nog niet gezien maar vandaag komt ze naar het tehuis zegt Saroj. Hij zit de hele dag te wachten maar mama komt uiteraard wéér niet opdagen. Ze komt morgen zegt Saroj. Hm... ik denk het niet, ontglipt mij. Waarom zeg je dat didi? vraagt Saroj. Nou ze is altijd zó druk, maak ik er maar van. How do you feel about your mam? "I love her very much". Onbegrijpelijk, vanaf de geboorte van haar kinderen heeft ze hen alleen maar steeds weer in de steek gelaten.

Hans en Marceline zijn terug naar huis. Ik logeer hier nu samen met Lesley die net boeddhist geworden is. We eten een noedelsoepje in het guesthouse, hebben geen van beiden zin om er uit gaan vanavond. Terwijl we zitten te eten begint ineens alles op tafel te rammelen en de grond te trillen. Weer een aardbeving. De volgende dag zie ik dat het epicentrum zich op 33 km van Kathmandu bevond en had een kracht had van 4,2 op de schaal van Richter. De mensen hier kijken er niet van op, zij zijn er aan gewend. Voor mij was het toch een vreemde gewaarwording. 

Ik ben uitgenodigd voor de opening van restaurant Get2gether van Parvatti en haar man. Parvatti werkte eerder in The Valley Guesthouse. Daar vertelde ze me dat ze een restaurant ging beginnen en dat ze net voor kerst open zouden gaan. Dus ik: Oh jammer, dan kan ik het net niet zien. Ik vlieg 22 december naar huis. Twee dagen later komt ze: " Didi, ik heb met mijn man gesproken en we gaan een week eerder open, op 15 december. Dan kan je op de opening komen." Hoe leuk is dat dan weer.

Het is hier overdag nu 11 graden, binnen én buiten. De laatste 3 dagen schijnt de zon niet en de laatste 2 dagen regende het zelfs de hele dag. Gevolg: ik kan niet meer opwarmen overdag, de was droogt voor geen meter en er is geen warm water. Aan de gedachte: dan douche ik maar niet komt ook een keer een eind. Ik moet nu toch echt mijn haar wassen. Brrr, ik verzamel al een paar dagen moed maar zie niet uit naar die ice-man-challenge. In het guesthouse hebben ze een mobiele gaskachel opgeduikeld. Als je er pal voor zit warm je wel iets op. Ik zit met Dolma (die hier werkt) aan dat ding vastgeplakt. Ik zeg tegen haar: ik moet gaan douchen maar zie er zo tegen op. Ik denk niet dat er warm water is he?? "Nee didi, maar ik ga wel water voor je koken, dan kan je wel warm douchen." En dat doet ze. Met een half emmertje kokend water en een bakkie om het water over me heen te gooien loop ik naar mijn badkamer en ik geniet van een warm baddergebeuren. Lekker, ik ben weer helemaal schoon.