Bhat-bhateni

Ik ben vandaag vrij en ga wat inkopen doen bij Bhat-bhateni, een groot warenhuis, beetje bijenkorf-achtig. Op de begane grond een hele grote supermarkt, boven allerlei andere artikelen. Daar kom ik voor want ik moet bakblikken kopen zodat Subecha kan gaan bakken. Ik ben al verschillende keren tevergeefs op pad geweest dus nu toch maar hier heen. Het is echt een roteind lopen, dus ik bedenk dat ik heen ga met de benenwagen en dan terug maar een taxi pak. Helaas is de bovenverdieping dicht en als ik vraag wanneer ze open gaan wordt me verteld dat ze helemaal niet meer open gaan. Heel vreemd dit. Weer voor Jan Doedel op pad geweest. Ik besluit ook maar terug te gaan lopen, ik heb nu toch geen boodschappen te dragen.

Op de terugweg loop ik nog maar een cora om de stupa (alsof ik nog niet genoeg gelopen heb vandaag). Een tibetaanse priester spreekt me aan, kom zegt hij, loop even mee, de alternatieve cora. Het is een heel smal klein trappetje naar een uitgestorven straatje. Hmm.... moet ik dit wel doen? Ik neem de gok en volg hem. Als we het hoekje om zijn, uit het zicht van iedereen staat hij plots stil, draait zich naar me toe en haalt iets uit zijn zak. Het is een steen in een gebedsvlag. Gezegend door de Dalai Lama zegt hij. Pff.... zal best, nu gaat hij natuurlijk geld vragen. Hij zegt dat de steen voor mij is. Ik moet mijn handen op een bepaalde manier houden om het aan te mogen pakken. Dat is voor good luck, good health and happines voor jou en je familie. Dag sister. Huh.... wil hij helemaal geen geld? Ik loop bij hem weg. Sister, roept hij. Ik sta stil en kijk achterom. "Are you happy?" Yes I am. "Good. Goodbye". Wat een bijzondere gebeurtenis weer dit. Als ik thuis kom krijg ik bericht dat Mick en Cindy het ziekenhuis mogen verlaten vandaag. Dat maakt het hele verhaal nog bijzonderder.

Martine komt even langs in het guesthouse. Ik vertel van mijn tevergeefse winkelervaring. "Nee, dat kan niet, zegt ze. Dan was je te vroeg. Ze gaan om 10 uur open." Ik was er idd voor 10 uur maar ik heb het gevraagd en ze zeiden dat ze niet open gingen en ook morgen niet. Na een lekkere warme douche trek ik de stoute schoenen maar weer aan en ga nogmaals aan de wandel over de stoffige wegen. Martine heeft gelijk, ze zijn nu open. Ik koop wat bakblikken en wat speelattributen voor de kids en besluit wederom maar terug te gaan lopen. Het is spits en ik denk dat ik lopend sneller thuis ben. En dat is ook zo.