Shoppen met mijn nepalese sponsordochter

Ik ga met mijn nepalese sponsordochter winkelen vandaag. Chhechi is als 4 maanden oude baby op 1e kerstdag 2010 te vondeling gelegd en heeft dus geen idee wie haar ouders zijn. Durgha (een werkster van het tehuis en een hele lieve zorgzame vrouw) heeft zich over haar ontfermt en Chhechi ziet haar als haar moeder. Zo nu en dan mag ze ook een nachtje bij Durgha thuis gaan logeren, bijv. met Dashain, het familiefestival als de kinderen die een thuis hebben naar hun familie gaan. Jenu is de dochter van Durgha en zij zou ook mee gaan winkelen. Op het laatste moment zag zij er echter vanaf.

Dus ga ik samen met Chhechi op pad. Ze heeft een warme trui nodig. Dat valt nog niet helemaal mee, zo'n klein maatje scoren. Maar eerst koop ik andere slippers voor haar. Het wondje op haar voet is weer open en ze moet iets hebben wat niet langs dat wondje schuurt. Het worden rode teenslippers voor 100 roepie (€0,80). Het kind helemaal blij en gelukkig. En door.... We lopen winkeltje in, winkeltje uit. Haar maat is niet te vinden, of ze verzuipt erin of het is te klein. Uiteindelijk ziet ze een rode jas die ze heel mooi vind. Oh didi, mag dat ook in plaats van een trui? Nou kind, ik vind het prima, van mij mag je hem hebben. Rode jas, rode slippers én een rood tasje waar haar oude spulletjes in gaan want ze wil de nieuwe aanhouden. Dat is niet anders dan bij ons in Holland haha.

Dan gaan we fried-chicken-momo's eten en een colaatje drinken bij G-cafe. Supergezellig zo, echt een moeder-sponsordochter uitje. En door..... ik heb haar oorbellen beloofd. Ze wil graag gaatjes in haar oren, daarvoor gaf ze haar Tihar-geld en elke week een deel van haar zakgeld aan Temba om te sparen. Dat vind ik zo knap van haar dat ik gezegd heb dat ze lekker door mag sparen en dat ze de oorbellen van mij krijgt. Helaas zijn alle juweliers dicht op zaterdag. Moeten we dus van de week na school nog ff samen op pad. Terwijl we terug lopen ziet ze ineens een trui hangen die ze superleuk vind. Ze mag hem passen, hij staat haar heel erg leuk en het is een lekkere warme. Ik vraag wat hij kost, klets er nog wat roepies vanaf en dan is die ook gekocht. Ik loop met een supergelukkig meiske weer terug naar het tehuis. Alles bij elkaar, rode slippers, rode winterjas, roze trui heeft het me €18,00 gekost. Dat is me dat blije koppie wel waard. Heel trots gaat ze alles showen als we thuis komen. Ook dat is niet anders dan bij ons.

Ik ga een luizenkam aanschaffen. De kinderen hier stikken van de hoofdluis. Dat is moeilijk onder controle te krijgen. In het begin dacht ik: oei, voorzichtig, niet in de buurt van hun haartjes komen. Maar dat is echt geen doen, de kinders leggen graag hun hoofd op je schouder als ze met je kletsen, een kleintje hangt over je nek voor een knuffel of als het getroost moet worden. Ik heb het maar los gelaten en zie wel. Toen Gerda me knipte had ik nog geen luisje opgelopen. Voordat ik naar huis ga wil dit echter wel even controleren.

Tundu is eindelijk weer thuis uit het ziekenhuis. Wat een feest voor hem. En voor iedereen die bij hem moest blijven daar. Uiteindelijk ben ik er helemaal niet geweest. Blij dat hij weer thuis is. Zijn rechterarm zit in het gips maar hij wil zondag toch wel weer naar school. Ook al kan hij niet schrijven, voor luisteren heeft hij zijn arm niet nodig.

Het is grappig dat ik nu steeds mensen die ik ken tegen kom op straat. Vanmorgen stopte er een motor naast me. Goodmorning didi, stap maar achterop, dan breng ik je even naar het tehuis. Dat is fijn Dev, dank je. Vanmiddag stopte er weer een motor naast me. Waar ga je heen didi, zal ik je even brengen? Nee hoor, dank je Temba, ik ben er bijna, ik ga naar de big mart om groenten te kopen. Nog een praatje en bye didi. Bye Temba. Later weer een motor die langzaam naast me komt rijden. Ik denk: rij ff lekker door joh. Hoor ik ineens: Hi didi, how are you. Oh hi Dev (een andere Dev dan vanmorgen). I'm fine. Een praatje en weg is hij weer. Ook loop ik 's morgens vaak een stukje op met een vrouw die haar kind naar Toddlers school tegenover het guesthouse brengt. Zij is hoogzwanger van haar tweede kindje en ze verteld me over haar huis en gezin. Als ik langs Maja's winkeltje loop zit ze met iemand te praten. Ik wil haar niet storen en loop langs. Dan schalt er plots keihard "Namaste didi" over straat. Hi Maja, namaste. Heel leuk, ik raak al aardig ingeburgerd hier.

Er is nu helemaal geen badmintonracket meer bruikbaar. Er zijn nog wel hoedjes. De kinders zijn hartstikke vindingrijk. Ze spelen nu gewoon badminton met hun slippers. Verbazingwekkend hoe goed dat gaat. Ik raak echt geen enkel hoedje met zo'n slipper dus ik ben elke keer gauw af.