Boottochtje

Wim, Vera en Alex gaan op batwa (pigmeeen) trail en moeten om 6 uur ontbijten. De rest van ons mag alweer uitslapen. Wij ontbijten om 8 uur. Het is fantastisch wakker worden als je zo over het meer uitkijkt.

Wij gaan vandaag een boottochtje maken op het meer. We zien weer allerlei vogels en ook een otter. Leuk he! Er komen uitgeholde boomstammen langs met mensen die op hun paasbest gekleed zijn. Zij gaan naar een begrafenis op een ander eiland. Deze wankele bootjes zijn het enige vervoer vanaf de eilandjes en de meeste mensen kunnen niet zwemmen. Behoorlijk link.

Sommige eilandjes worden niet bewoond maar gebruikt voor akkerbouw. Er vaart een vrouw met een kleintje op haar buik gebonden in een bootje volgeladen met groenten naar een eiland. Zij stapt daar uit en loopt heel behendig en snel het zeer steile pad op. Knap hoor. Ben blij dat wij dat niet hoeven te doen.

We varen langs een grot en zien daarin menselijke resten liggen. Die liggen daar al eeuwen. Vroeger, als een meisje ongehuwd zwanger werd, werd zij daar in die grot achter gelaten. Aangezien zij niet konden zwemmen was dat hun doodvonnis. Leuk verhaal.

We varen verder en leggen aan bij het eiland waar die vrouw net omhoog rende. Hup, allemaal uit de boot. Wat??? Wat gaan we doen dan??? Naar boven??? Op dat steile smalle korrelige zandpaadje??? Zonder onze goede schoenen aan??? No way... geen denken aan. 

Niet zeuren, we gaan. Heb je teenslippers aan? Nou en.. de mensen hier doen het op blote voeten. Schoorvoetend en tegensputterend beginnen we aan de zeer steile tocht omhoog. Telkens als we denken dat we er zijn moeten we noghoger. Irene en ik snakken halverwege naar adem. Even bijkomen hoor. Pffff.....

Verder omhoog maar weer. Eindelijk komen we bij een huisje waar handwerk wordt verkocht. De gids heeft ons verteld dat de mensen hier vroeger bedelden en dat ze hen verteld hadden dat ze beter spulletjes konden maken en die dan verkopen. Lekker dan.... kunnen we er nauwelijks onderuit om iets te kopen. Dus de eerstvolgende jarige krijgt een mandje uit Afrika voor haar verjaardag haha.

Kom op zegt de gids, we gaan weer verder. Huh... verder??? Ik dacht dat we er waren. Jammer dan, we zijn nog niet eens halverwege. Klimmen maar weer dan. Hoe inspannend de tocht ook is, het is ook heel erg mooi. Tussendoor nemen we volop de tijd om foto's te maken (en nog belangrijker.. op adem te komen).

Eenmaal boven... ja echt... we hebben het gehaald... hijg... hijg... puf... puf... genieten we van een fantastisch uitzicht. Vanaf hier kunnen we naar Oeganda, Rwanda en Congo kijken. Tenminste als het niet mistig is zoals nu. Toch wel leuk.

Ik zie erg op tegen de terugtocht over dat losse spul. Bovendien is naar beneden lopen voor mijn knie veel erger dan omhoog. Maar we zijn boven en moeten toch echt weer naar beneden. Langzaam aan en goed uitkijken dat we niet gaan glijden.

Halverwege gaan we naar de kerk die ook als school dienst doet. Het is een nurseryschool, een school voor de allerkleinsten. Als de kinderen eenmaal zelf kunnen varen gaan ze op het vasteland naar school. Het klasje zit vol en de kinderen dreunen het alfabet op. Het is zaterdag en de leraar heeft dat in het engels opgeschreven. Surtuday. We hebben al door dat deze hummels heel goed engels gaan leren. Geen wonder dat we soms niet helemaal goed begrijpen wat er gezegd wordt.

We doneren een bedrag voor lesmateriaal en vervolgen onze weg. De tocht naar beneden viel niet helemaal tegen maar mijn knieen protesteren behoorlijk. We stappen weer in de boot en varen terug. We hebben een leuke ochtend gehad. 

De middag brengen we op het terras door met een koel biertje uitkijkend over het meer. We spelen een paar potjes shithead met Irene en Marjan en hebben de grootste lol. Om een uur of 5 komt zebo (meneer) Mike vragen of we zin hebben om het terrein rond te lopen en vogels te spotten. Ja hoor Mike, gezellig, doen we.