Voor ons geen gorilla's

De hele groep gaat om 6 uur ontbijten. Zij gaan op gorilla-tracking. Wij niet. A: omdat het zo duur is (€650,00 pp) en B: omdat het voor mij fysiek niet mogelijk is om modderige, glibberige bergwanden op en af te rennen op zoek naar deze beesten. Het kan dat je ze na een uur gevonden hebt (dat zou wel haalbaar zijn) maar het kan ook dat je 9 uur over berghellingen strompelt voor je ze vindt. En in heel zeldzame gevallen vind je ze helemaal niet. Maar dat komt zelden voor.

Wij spraken gisteren een paar jonge amerikanen die 8 uur achter een groep aan hebben lopen strompelen, berg op, berg af, vastzuigend in de modder op de steile hellingen. Die mensen waren totall-loss en zeiden dat ze dit hun ergste vijand nog niet zouden toewensen. Dat beloofd wat. Veel plezier mensen.

Wij slapen weer lekker uit en ontbijten samen om half 9. Daarna besluiten we op ons gemak naar het dorp te wandelen. Als we de mensen in hun nette kleren zien lopen realiseren we ons dat het zondag is en de mensen naar de kerk gaan. Wij lopen ook tot de kerk en staan op de weg even te overleggen of we ook naar de kerk zullen gaan. De pastoor komt naar buiten rennen en heet ons welkom. Of we zijn orthodox katholieke kerk willen bezoeken. Vooruit dan maar, we zijn eigenlijk wel nieuwsgierig hoe dat er hier aan toe gaat.

Ik heb een korte broek en mouwloos shirt aan en voel me enigszins naakt. Maar we zijn zowiezo een bezienswaardigheid. We willen ergens achteraan op een bankje gaan zitten maar daar is geen denken aan. Wij worden voorin de kerk naast de notabelen op een stoel geplaatst. 

Een koor zingt uit volle borst vrolijke liederen en een mooi uitgedost groepje dames danst voor in de kerk. Bij elke dans staat er een klein hummeltje mee te hupsen. Zij kent elk danspasje en gebaartjes. Aandoenlijk om te zien. Veel mensen komen ons de hand schudden. Onze namen worden opgeschreven. En we krijgen het verzoek om de kerk te ondersteunen voor een restauratie. Natuurlijk, we zijn mzungu's (blanken) en dus melkkoeien haha. Na 5 liedjes houden we het voor gezien, laten een donatie achter en verlaten de kerk. 

In de loop van de middag komen de gorilla-trackers dik onder de modder weer terug. Het is zwaar geweest maar ze hebben het enorme geluk gehad dat ze de gorilla's al na een uur hebben gevonden. Wat zijn ze enthousiast allemaal. De tocht was heftig, steile berghellingen op, zich vastgrijpend aan alle takken die er waren om niet te vallen, wegzakkend in de modder waar ze in vast zogen. Maar het zien van de gorilla's maakte alles meer dan goed. De zilverrug zat op een meter of 4 van hen af en gromde af en toe. Dan gromde een ranger terug en was het weer goed. Er was ook een peuter-gorilla die door de groep rende, Marion aan haar been onderuit trok bijna de steile helling af. Gelukkig greep een ranger op tijd haar arm. De peuter beet Irene in haar been, niet door gelukkig en aan Alex klampte hij zich vast. Zonder uitzondering zouden ze het zo weer doen. Zeker een aanrader dus zelfs voor die prijs. 

Ondanks de mooie en zeer enthousiaste verhalen hebben wij geen spijt dat we dit niet hebben gedaan. Ook wij hebben een leuke dag gehad, zij het niet heel spectaculair. We spelen nog een paar potjes shithead voor het diner en gaan dan naar bed.