Compliment, ziekenhuis, aardbeving

Op de avond van Debby's afscheid vraagt Jangbu aan me: "Didi how old are you?" I'm 61 "Noooo, you're kidding me" I'm not, I'm 61. "Noooo, you lie to me. I ask Debby didi." I would never lie to you so go ahead and ask Debby. Hij verdwijnt en komt weer terug. "You don't lie to me" I told you so. "But how can that be? You look so much younger, you even got up the mountain." Thank you, that's the best compliment you can give me. Hij zegt er nog achteraan dat mensen van 61 hier krom lopen en met een stok. Haha, het compliment wordt groter en groter. Love that guy. De gemiddelde levensverwachting van de mensen hier in Nepal is 66 jaar dus zijn reactie is niet zo gek.

Tundu is aan zijn arm geopereerd en moet iig nog 7 dagen in het ziekenhuis blijven. Er wordt een dienstrooster gemaakt en ik word vrijdag (op mijn verjaardag) ingedeeld van 8.00 tot 17.00 uur. Ik moet nog zien of dat schema aangehouden wordt, heel erg nepalees veranderd dat met de minuut. Nanda zegt dat hij er vrijdag gaat zitten. Om te voorkomen dat ze mij er donderdag neerzetten neem ik die dag vrij. Ik heb met Saroj en Aayushma afgesproken om te gaan winkelen voor een winterjas voor haar en daarna bij G-cafe te gaan eten. Zij heeft bij het uitdelen van de winterjassen een dun jasje gekregen dat absoluut niet voldoet voor de winterkou hier. De huizen zijn hier onverwarmd en mensen zitten hier met hun winterjas aan in huis. Zo ook op school want als je de hele dag stil moet zitten in een donkere ruimte waar geen zonnestraaltje binnen komt wordt je best koud.

Bovendien kan ik als ik vrij ben thuis ff werken aan de foto's die ik moet gaan bestellen voor fotoalbums van de kids. En ik moet ook een lijst gaan maken welk kind welke kerstcadeautjes krijgt. Dan kan ik de dingen die ik nog niet heb aan gaan vullen en daarna alles in gaan pakken. Genoeg te doen dus en dit zijn dingen waar ik niet aan toe kom als ik in het tehuis ben.

Maar om terug te komen op het ziekenhuis. Je krijgt hier geen enkele verzorging als je in het ziekenhuis ligt. Er moet 24 uur per dag iemand bij je zijn zodat je de dokter te woord kunt staan als hij komt. Niemand weet van tevoren wanneer de dokter er is. Kan overdag zijn, kan 's nachts zijn. Bovendien moet je eten voor de patient op straat gaan kopen. Als de dokter medicatie voorschrijft moet je dat bij de farmacie gaan kopen én je bent verantwoordelijk voor de toediening daarvan. Als je nachtdienst hebt (=van 8 tot 5) moet je op de grond naast de patient slapen. Apart hoor. Lijkt me aan de ene kant wel interessant om mee te maken. Maar wat moet je zo'n hele dag met zo'n kind in het ziekenhuis. Tundu is niet zo'n prater. Ik neem maar spelletjes, tekenspullen en een voorleesboekje mee als ik er heen moet. De nacht lijkt me nog lastiger, met zoveel mensen in een ruimte op de grond liggen. Ik denk niet dat ik dan kan slapen. Vooralsnog ben ik er nog niet geweest en we gaan wel zien hoe het gaat lopen.

Gisteravond om 22.08 uur was er een aardbeving van 4.6 met het epicentrum daarvan op zo'n 40 km van Kathmandu. Vanmorgen bij het ontbijt werd er druk over gesproken. Schijnbaar stonden onze bedden te schudden. Ik heb er niks van gemerkt. Ik hoop dat het hier bij blijft.