Dag 1: Ik ga terug naar Nepal.

Na ruim 2 jaar is het eindelijk weer mogelijk om een verre reis te maken. Ik wil dolgraag terug naar Nepal, terug naar Tiom Laura Marinka Childrens Home. Maar durf ik dat wel? Er zijn veel argumenten te bedenken om niet te gaan.

*Waarom moet ik eigenlijk nog zo nodig.
*Alles is daar nu heel anders.
*Veel van de oudere kinderen zijn het huis uit.
*Zal het niet eenzaam zijn als het toerisme nog maar nauwelijks op gang is gekomen.
*Hoe zal het zijn in het guesthouse nu Martine (de eigenares) met haar dochter in Nederland woont.
*Wat haal ik me op mijn hals, reizen is niet meer zo vanzelf sprekend.

Aan de andere kant, ik wil het heel graag. Als ik van Gerda hoor dat Lies en zij in april willen gaan hak ik de knoop door. Ik ga met hen mee. Ik vraag een visum aan en regel een vlucht. Ik boek een kamer in The Valley Guesthouse. Dan blijkt dat Gerda en Lies helaas toch niet kunnen gaan. Dus ga ik toch in mijn eentje.

Ik vind het super spannend. Er moet zoveel geregeld worden, allerlei gezondheidsverklaringen ingevuld, alle info is in het engels, begrijp ik het allemaal wel echt goed? Een negatieve pcr test hoeft gelukkig niet meer. Dat scheelt weer gedoe, vooral omdat ik net hersteld ben van corona. Pfff.... wat zal het een opluchting zijn als straks op het vliegveld alles lijkt te kloppen.

Ik app Temba dat ik naar Nepal kom. Oh didi, that's good news. I am more happy than you are, appt hij terug. Hij verteld me dat er ook een jongen uit Nederland vrijwilliger is als ik er ben. Dat is leuk nieuws.

Ik krijg voetbaloutfits voor een heel elftal mee, ik krijg het extra gewicht aan bagage gesponsord van een klant. Alsnog vraagt het om creatief inpakken en keuzes maken wat wél of niet mee kan. Maar de kinders zullen er super blij mee zijn.