Dag 2: Een warm welkom.

En dan is het ineens woensdag 13 april. Will brengt me naar Schiphol. Ik vlieg met Qatar Airways, als alles goed gaat vertrekt mijn vlucht om 16.15 uur, heb ik een overstap van 3 uur in Doha en kom ik 14 april om 10.00 uur lokale tijd aan in Kathmandu.

Op de vlucht naar Doha zitten maar een handjevol mensen in het vliegtuig. Werkelijk iedereen heeft een hele rij stoelen ter beschikking. Wat een luxe. De 2e vlucht zit stampvol en verloopt zonder problemen. Al die papieren rompslomp had ik niet nodig. Bij het inchecken in Amsterdam en bij aankomst in Nepal wilden ze alleen mijn vaccinatiebewijs zien.

En dan kom ik in een enorme rij voor de douane. Gelukkig komt er een mannetje vragen of ik soms al een visum heb. Als ik met ja antwoord mag ik alle wachtenden voorbij lopen, krijg ik in no time een stempeltje en mag ik Nepal in.

Saroj en Ayushma willen me graag ophalen op het vliegveld. Hoewel ik niet alle vertrouwen heb in hun organisatietalent heb ik de transfer vanuit The Valley Guesthouse afgezegd. Ik zie het wel, ik kan altijd daar nog een taxi regelen. Buiten gekomen zoek ik de rijen wachtenden af, ik zie Saroj en Ayushma niet, maar wordt wel verrast door Arjun die plots naast me staat. Kom mee zegt hij, ze staan daar. Het is een hartverwarmend welkom.

Om een lang verhaal kort te maken blijkt er dus geen taxi te zijn. We staan op straat en de kids staan met een vrouw te praten die wat heen en weer belt. Ze komt me vaag bekend voor maar met die mondkapjes is het lastig mensen te herkennen. Het blijkt Doma van het guesthouse te zijn. Ook zij had niet alle vertrouwen in de kids en was toch maar wel gekomen om me op te halen. Superwijffie. We proppen mijn bagage achterin de kleine suzuki, ik mag voorin zitten en de achterbank zit meer dan vol met 4 volwassenen. Haha, ik ben in Nepal mensen. Dit zou in Nederland totaal ondenkbaar zijn.