Dag 20: Schoolkeuzes.
Casper gaat vanmorgen naar het huis. Ik besluit dan maar niet te gaan. De puja bij de buren zwelt in alle hevigheid aan, door flinke boxen schalt het gebed nonstop en keihard. Van lekker in de tuin zitten is geen sprake meer. Ik krijg er knallende hoofdpijn van. Helaas gaat dit nog duren totdat ik weer naar huis ga.
Ik ga naar de stupa, even rust zoeken. Ik loop mijn dagelijkse cora, wissel geld, koop kralen om armbandjes te kunnen maken met de kinders. Ik koop nog wat fruit bij Maia. Toen wij elkaar voor het eerst weer zagen was het even goed kijken, ben je het nu wel of niet? Sinds die tijd schalt haar "Namaste didi" weer over de straat als ik langs kom. Slimme vrouw, klantenbinding.
Net voordat ik naar het tehuis wil gaan barst het onweer én de regen los. Ik wacht wel even want het regent zo hard. Als het ietsje minder wordt pak ik mijn kans en ga. Geen armbandjes maken maar vandaag, te weinig tijd over. Ik geef de kids papier, stiften en stickers. Ze plakken een sticker op het papier en tekenen deze na. Knap en leuk.
Bhim loopt als een hondje achter mij aan. Didi, you my godmother. No Bhim, I am not. Yes didi. No Bhim. Somebody else is your godmother. Yes didi, you my godmother. Ik geef het op.
Eind van de middag heb ik een gesprek met Temba, Dev en de kinderen die examen van klas 10 (vmbo) hebben gedaan. De kids moeten een keus gaan maken over hun vervolgstudie. We praten vandaag met 6 kinderen. Allemaal willen ze klas 11 en 12 gaan doen. Drie van hen kunnen dat, voor de andere drie is dat te hoog gegrepen. Zij kunnen beter voor een gedegen vakopleiding kiezen. De kinders zijn geschokt en weten nog niet wat ze willen. Het is echt niet zo dat hier niet eerder over gepraat is maar heel nepalees schuiven ze dit maar voor zich uit, het lost zich vanzelf wel op. Niet dus. Ze mogen er nog 3 dagen over na denken, vrijdag komen we weer bij elkaar.
Een van de jongens blijft zitten, hij heeft nog wat vragen. Hij zou wel graag een opleiding voor tattoeëerder willen doen. Lijkt mij een mooi beroep waar hij ook zijn geld wel mee zal kunnen verdienen.
Temba verteld dat het nooit gelukt is om van deze (en nog een andere) jongen familie terug te vinden. Dat betekent dat zij nooit een citizenshipcard kunnen krijgen. Dat betekent dat zij nooit een bankrekening kunnen openen, nooit een eigen bedrijfje kunnen starten en nooit een paspoort zullen kunnen krijgen. Deze jongens, geboren en opgegroeid in Nepal, zijn illegalen in eigen land. Simpelweg omdat zij geen familie hebben.
