Dag 21: Het Hamar-volk.

Vannacht heeft het zoveel geregend en geonweerd dat ik toch blij ben dat ik niet in een tentje lig. Wat een wolkbreuk zeg. De electriciteit viel uit en het was echt aardedonker.

Om half 6 regent en onweert het nog steeds. We zouden om 6 uur ontbijten maar denken dat dat niet doorgaat. Toch horen we om kwart voor 6 bedrijvigheid in de keuken. Ik sta op en ga kijken. Er worden pannenkoeken gebakken en voor mij een scrambled egg omdat ik geen pannenkoek kan eten vanwege mijn zuivelallergie. Rients en Sita komen ook naar de keuken. Van reisleidster Wilma echter geen teken van leven. Anneke, Willem, Marijke en Will komen ook ontbijten en we hebben het best gezellig met elkaar zo opgepropt in het hok dat als keuken dienst doet. We zien het langzaam licht worden. Nog steeds geen teken van leven van Wilma en het is inmiddels al half 8. Sorry hoor, ik verwacht toch echt van de reislijdster (nee, nee, geen schrijffout) dat zij ons tijdig inlicht als een activiteit niet doorgaat.

Om kwart over 8 laat madam dan toch haar neus zien. Twee uur en een kwartier later dan de afspraak was. Waar was je nou? "Dit is echt een gevalletje misverstand omdat we op 2 verschillende locaties zitten. Op de andere locatie heb ik iedereen ingelicht dat het half 9 werd en ik had om 6 uur vanmorgen echt geen zin om hier heen te lopen." Huh??? Misverstand??? Laat maar, we moeten nog een week met haar maar ik vind dit echt niet kunnen.

Ze gaat eerst ontbijten en om kwart voor negen roept ze naar ons dat we over 3 minuten in de auto moeten zitten. Dikke middelvinger, wij zitten hier al vanaf 6 uur op jou te wachten dus nu wacht jij maar even op ons.

Eindelijk gaan we dan op pad richting de grens met Kenia. Op 25 km. afstand van de grens moeten we ons visum laten zien om de Omo-rivier te mogen oversteken. Ons visum accepteren ze niet, we moeten ook nog apart ons e-visum laten zien. Na betaling van smeergeld mogen we toch overvaren. Wat een gezeik zeg, we hebben een visum-stempel in ons paspoort en we gaan niet eens het land uit.

Dan gaan we naar de rivieroever waar we kunnen kiezen om met een uitgeholde boomstamkano of met een metalen roeiboot de rivier over te steken. We gaan op bezoek bij de Dassanech-stam. Wat is het weer een gaaf bezoek. Deze mensen wonen echt in kleine, lage hutjes van hout, metaal en geiten of koeienvellen. Het is heel bijzonder om door dit dorp rond te lopen en uitleg te krijgen over de gewoontes van deze stam. Deze mensen willen graag hun eigen cultuur bewaren en daarom gaan de kinderen naar school naast het dorp zodat ze zo min mogelijk in aanraking komen met vreemden. Ik maak een praatje met een jongen die later arts wil worden (dat willen ze allemaal). Hij vertelt echter ook dat hij als hij 20 jaar is met de mannen mee moet om de koeien en geiten te weiden en op het veld te werken. Dag plannen om dokter te worden.

We gaan in de middag naar een Hamar-markt met Anneke, Willem, Ton, Frank, Rients, Sita en Gonny. Die is op de plek waar we gisteren ook al de markt bezochten. Maskara, het meisje dat gisteren mijn haar probeerde te vlechten, klampt me direct weer aan. Hier heb ik niet zoveel zin in. Ik zeg haar heel erg duidelijk dat ik niets voor haar ga kopen en haar ook niets ga geven. Daarna klampt ze Sita aan.

We lopen nog even naar de rivierbedding die nu alweer bijna drooggevallen is na al het water van vannacht. Er is hier wel wat bedrijvigheid. Er staat een kar met een ezel ervoor in de bedding terwijl er jerrycans gevuld worden met de restjes water die nog in wat plasjes staan. Kleine, blote jongetjes rennen heen en weer. Iemand probeert zijn auto te wassen met de restjes water. Een kudde geiten steekt de bedding over. Na een poosje keren we terug want we gaan het Hamar-volk bezoeken.

In het dorp worden de vrouwen "bijeengedreven" om voor ons te poseren. Ik vind dat niet leuk en nogal genant. De vrouwen dragen met kralen en schelpen versierde geitenvellen en dragen hun haar in kleine vlechtjes die ze met modder rood kleuren. Ze hebben als versiering vaak littekens op hun rug, schouders en buik. De gids vertelt iets over de Hamar-cultuur maar dat is niet veel. Hij vertelt wel over de bull-jump die jonge mannen moeten doen als ze de volwassenheid bereiken. De knul moet hiervoor naakt enkele malen over de ruggen van een rij stieren lopen. Het is een urenlang ritueel waarbij de mooi uitgedoste vrouwen dansen en zingen en waarbij de vrouwen zich vrijwillig laten afranselen door de krijgers om hun kracht en waardigheid te bewijzen. Zo komen ze dus aan hun littekens. Er is vandaag geen bull-jump zodat we daar geen getuige van kunnen zijn. Ik weet niet of ik dat heel erg vind. We gaan maar wat rond lopen door dit dorp en hopen dat de vrouwen en kinderen dan ook weer aan hun dagelijkse bezigheden kunnen. De mensen zijn niet vriendelijk en het hele bezoek doet nogal gekunsteld aan. Bij elk dorp waar we komen moet er betaald worden om foto's te mogen maken. Vaak wordt dat per foto betaald. Wij betalen vooraf een bedrag zodat we onbeperkt mogen fotograferen. Gonny wordt aangevallen door een vrouw als zij een foto maakt. Wat mij betreft is dit bezoek geen succes. Ik ben blij als we weer snel naar huis gaan.