Dag 3: Krijtlandpad van Epen naar Vaals

De krijtlandroute is bewegwijzerd maar we missen nog wel eens een paaltje omdat deze bijv. overgroeid is. Dus ben ik heel blij met mijn boekje en we volgen deze beschrijving. Soms is deze echter ietwat onduidelijk (wat is bijv. een langgerekte kruissing???? Of een hoogzit????) en dan is het fijn als een paaltje je vertelt dat je op de goede weg bent. Zo gebeurd het maar sporadisch dat we mislopen tot nu toe. Gelukkig.

We parkeren de auto op een parkeerplaats bij een uitkijktoren in Vaals. Peter brengt ons naar Epen en daar pakken we de route op waar we gisteren gebleven waren. We beginnen gelijk al te stijgen. Dat belooft wat voor vandaag.

We lopen dwars door weiden, het zonnetje schijnt vandaag en voelt al lekker warm. We lopen de Vijlenerbossen in. Doordat het zonnetje schijnt zijn de doorkijkjes op het Limburgse heuvelland zoveel mooier en helderder dan de vorige dagen. Af en toe gaan we even op een bankje daarvan zitten genieten. Heerlijk.

We pakken een terrasje waar we kunnen en slaan vandaag de vlaai maar over. Je moet niet overdrijven. We komen een man tegen die staat te rekken tegen een slagboom. "Zal ik u even helpen duwen?" vraagt Will. "Ach nee, ik ben aan het trainen" antwoord de man serieus. Haha, fijne dag meneer. Dank u, u ook.

We vorderen maar langzaam, de route is constant stijgende. Maar ach.... we hebben de hele dag de tijd, dus rustig aan. Er zijn veel wandelaars op de been, soms lopen we een hele kudde tegelijk tegen het lijf, maar over het algemeen lopen we saampjes en is het heerlijk rustig. Als we even op een bankje zitten uit te puffen raken we in gesprek met een setje gezellige brabanders. "Wij zijn op zoek naar het Hijgend Hert" zeggen ze. Nooit van gehoord, succes. Ze lopen verder. Enige tijd later gaan wij ook weer op pad en na zo'n 100 meter komen we bij het "Hijgend Hert". Haha, kijk nou. Toch maar ff een bakkie doen en vooral het toilet gebruiken. En dat is maar goed ook want verder komen we voorlopig niets meer tegen.

Na een voor mij best zware, maar ook prachtige tocht (het is hier zo ontzettend mooi) komen we aan op het Drielandenpunt in Vaals. Poe he, we hebben het gehaald. We ploffen neer op een terras en nemen een softijsje, lekker hoor. Wat water voor de honden, ik ben ook trots op Jans en Jet, mijn meisjes die elke dag met ons mee hobbelen.  De eerste dag waren ze afgebroken maar dat gaat elke dag beter. Ze doen het goed.

Ik zet mijn gps uit, volgens de meting hebben we vandaag 14,69 km. in 4,5 uur gelopen. Als we rust houden pauzeer ik hem, we zijn elke dag veel langer onderweg dan de werkelijke looptijd. Als het ijsje op is maken we een foto op het hoogste punt van Nederland en op het Drielandenpunt. Dan lopen we naar de parkeerplaats achter de uitkijktoren waar onze auto staat. Dachten we, maar dat is niet zo. Deze parkeerplaats ziet er heel anders uit. Shoot, we hebben toch bij die uitkijktoren geparkeerd? We weten het beiden zeker. Is er dan misschien nog een andere parkeerplaats? We lopen tot achter het doolhof maar ook hier vinden we de auto niet.

Balen, wat nu??? Op informatieborden zien we dat er nog een uitkijktoren is mét een parkeerplaats. Daar maar heen lopen dan. Ik word een klein beetje chagrijnig, heb totaal geen zin en puf meer om te lopen. Maar je moet wat dus vooruit, niet klagen maar dragen en bidden om kracht. Uiteindelijk komen we na nog wat klimwerk ongeveer 1 km. verderop bij een volgende uitkijktoren en god zij dank..... daar staat onze auto.

Eenmaal thuis zien we dat Peter de pizza-oven heeft aangestoken. Lekker, zin in. We eten in de tuin en Peter eet gezellig mee. Twee versgebakken pizzaatjes en een groene salade. Als toetje cappucino met chocola. Wederom een feestmaal met dank aan Peter.