Dag 6 en 7: Nieuwjaar Kulekhani Markhu 2079

De dag begint met een ijskoude douche. We gaan een nachtje weg, nieuwjaar vieren. Drie 27-persoonsbussen voor kleine nepalese mensjes staan klaar, 115 mensen gaan erin.  Reispilletjes worden uitgedeeld, net als plastic zakjes. Aii.... dat beloofd wat.

Ik pas niet tussen de stoelen dus zit overdwars met mijn benen in het gangpad. Dat zou prima gaan maar de muziek gaat oerendhard, er wordt keihard meegezongen én er wordt volop gedanst in het gangpad. Als je nog niet doof was ben je het nu wel. En mijn benen zitten in de weg, beetje lastig.

Na een poosje traffic-jam in Kathmandu gaat iedereen zitten. Geen wonder want hier begint het helse gedeelte van de busrit. We hobbelen, hotsen, klotsen en slingeren over onverharde bergwegen, gewone standaard nepalese wegen dus. Ik begin me lichtelijk onwel te voelen en ben blij als we na 3 uur eindelijk arriveren bij Kulekhani Damside Hotel in Kulekhani Markhu.

We zijn op een prachtige plek bij een meer. Ik deel een kamer met Elisabeth, die jarenlang vrijwilligster is geweest in het huis. We kennen elkaar niet maar moeten wel samen één bed delen. Het is een mooi hotel, de kids slapen op slaapzalen.

Na een pittige (vuur spugen, tranen in de ogen) maaltijd gaan we wandelen. Het is hier heel mooi en vredig, de kids én volwassenen genieten. Omdat mijn voeten vol met blaren zitten wandel ik met de kleintjes mee. De groteren wandelen naar een waterval en zwemmen daar hoor ik later. Ook heel leuk.

Weer terug gaat de muziek aan op volume oorverdovend en wordt er volop gedanst (doen ze graag hier) voordat het eten op tafel komt. Casper zegt tegen me: "gaan ze een keer uit eten ze alsnog dal bhat. Ik ben benieuwd wat we morgen voor ontbijt krijgen". Temba heeft gevraagd of het iets minder spicy kon en nu is het lekkerder. Na het eten wordt er een kampvuur gemaakt, gitaar gespeeld en gezongen. Wat een gezellige avond is het.

Aan ontbijt eten we weer dal bhat, daarna gaan we met de bus naar de lakeside. Alsnog moeten we een flink eind naar beneden lopen. Wat is het hier mooi. Het is niet te zien vanaf hier maar het is een meer met een enorme stuwdam. Het water staat nu erg laag, tijdens de naderende regentijd zal het meer drie keer zo groot worden.

Je kunt met bootjes het meer op. Wij doen dat niet, er is geen geld voor. Elisabeth en ik willen dat wel betalen maar behalve geldgebrek is het ook voor de veiligheid. Er zijn niet veel kinderen die kunnen zwemmen. En eerlijk is eerlijk, de kinderen vinden het ook heel leuk om schelpen te zoeken en langs de waterrand te rennen.

En dan moeten we terug naar de bus, een steile klim. Die nepaleesjes rennen de berg op, ik sta na elke paar stapjes uit te hijgen. Klimmen was altijd al moeilijk voor me maar sinds ik corona heb gehad is dat nog erger geworden. Maar goed, ik kom boven.

De lunch bestaat weer uit dal bhat, deze keer met vis. De smaak is goed maar er zit me een partij graten in die vis. Ik eet het niet op. Na de lunch is het tijd om naar huis te gaan. Deze keer moeten veel kinderen overgeven. Natuurlijk net gegeten, slechte weg én doodmoe.

Halverwege hebben we een plaspauze. Chhechi staat wat wezenloos voor zich uit te kijken. Ik vraag haar of het goed gaat en ze barst in tranen uit. Ik wil niet meer in de bus didi. Dat begrijp wel hoor liefje maar we moeten wel, het is veel te ver om terug te lopen. Wat kan ik doen om het een beetje beter te maken? Dat weet ze niet en we gaan de bus weer in. Op haar plaats zit ze nog steeds te huilen. Zal ik naast je komen zitten Chhechi? Dat hoeft niet didi. Even later kijk ik om en zie dat ze in slaap is gevallen.

Ik stap uit bij tinchuli chowk waar we toch langs rijden. Dan hoef ik niet zo ver terug te lopen. Ik voel me gebroken. Ger zit een boek te lezen en we doen een ginger-lemon-honey-tea. Even mijn verhaal kwijt en een beetje bijkomen. Heerlijk. Ik krijg een appje van Casper of ik met hem en Elisabeth wil gaan eten vanavond. Ja leuk, doen we en Ger gaat ook mee.

Op de weg naar de stupa zit een grieks restaurant waar ze heerlijk eten hebben. Ik eet spaghetti carbonara met kip. Jammie. Ondertussen barst het onweer los, het lijkt wel of de bliksem in de stupa slaat. Het regent dat het giet. We besluiten een taxi terug te nemen. Geen zin om door de stromende regen te lopen.