Dagritme

Ik ben nu de enige gast in het guesthouse. Is rustig maar eigenlijk ook wel prima. De avonden zijn toch heel kort en vooral heel koud. Vandaag vraag ik om een extra deken want vannacht kon ik gewoon niet warm worden. Maar dat terzijde. Ik heb begrepen dat Hans en Marceline binnenkort weer terug komen van hun trekking. Zij blijven dan nog een paar dagen alvorens weer naar huis te gaan.

Gistermiddag had ik ff geen zin om terug te gaan naar het tehuis. Aangezien ik nog bijna geen vrije dagen heb opgenomen ben ik ook niet terug gegaan. Ik dacht naar de stupa te lopen, geld te gaan wisselen en kijken of ik een trui kon kopen. Ik heb er maar 1 mee genomen van thuis. Toen ik langs het klooster liep zat Richard (vrijwilliger in het klooster) daar een biertje te doen dus heb ik een biertje mee gedaan. We hadden zo gezellig de klets dat we ook maar samen hebben gegeten. Uiteindelijk ben ik niet naar de stupa geweest maar heb ik wel een gezellige middag gehad.

Het oog van Saroj zit nog steeds dicht, is nog steeds knalrood en hij heeft behoorlijk wat pijn (hij is natuurlijk wel van het mannelijk geslacht haha). Hij is behalve naar 2 medics ook nog naar een optical centre geweest. Daar kreeg hij andere druppels én de boodschap dat het wel 2 weken gaat duren. Ff doorbijten dus knul.

Tussen de middag kwam Saroj naar huis, duidelijk niet echt in zijn sas. De school vond dat de jongens te lang haar hadden en hebben een kapper laten komen. En die heeft zijn kapsel verknalt. Zijn lange lok is nu een borsteltje geworden. Ik kan er niks aan doen, moet er vreselijk om lachen. "Don't laugh at me didi." Nee sorry, pfffrrrr.... ik kan er echt niks aan doen hoor. Ik hou mijn handen wel voor mijn mond, dan zie je niet dat ik lach oke? He, Krishna, heb je het haar van Saroj al gezien? Ai... beetje gemeen van me dit. Krishna moet er ook smakelijk om lachen. Saroj kan er nu zelf ook wel om lachen. Het groeit wel weer aan joh.

Morgen heeft klas 10 hun engelse examen. Ze zijn allemaal hartstikke nerveus. Saroj krijgt vanwege zijn oog heftige hoofdpijn als hij naar beneden moet kijken. En dat moet wel als je wil schrijven. Hij gaat het wel proberen. Hij staat er gelukkig goed voor én hij zegt dat hij engels niet moeilijk vind.

Aayushma maakt zich zorgen, engels zal wel gaan, vrijdag nepali, dat lukt ook wel. Maar zondag wiskunde, dat wordt een ding. Aayushma staat er niet zo goed voor dus ze moet echt alle zeilen bijzetten. Ik zeg haar zich eerst op engels te concentreren, daarna op nepali en zich pas op zaterdag zorgen gaan maken om wiskunde. Anders verknalt ze engels en nepali nog door de zenuwen.

Laxmi staat er goed voor maar maakt zich ook zorgen. Waar ben je bang voor vraag ik haar. Eigenlijk niet eens zo om haar examens. Ze heeft niet zoveel zelfvertrouwen. "Ik snap niet dat jij in de zon gaat zitten didi, moet je nou eens kijken, je bent bijna net zo bruin als ik." Dat vind ik juist mooi meiske. "Als jij terug bent in Nederland gaat het bruin er weer af didi. Denk je dat dat voor mij ook werkt? Ik wil juist zo wit zijn als jij." Nee liefje, dat werkt niet zo, jij zal altijd je mooie bruine kleurtje houden. Zo zie je maar dat mensen zelden tevreden zijn met zichzelf, jij wilt wit zijn, ik wil bruin zijn. Jij bent een hartstikke knappe meid (dat is ze ook echt), wees trots op wie je bent en op wat je kan. Dat is het allerbelangrijkste, be happy with who you are. Dit zijn zo maar een paar voorbeelden van de gesprekjes die ik deze week met de kids voer.

Ik ben klaar met de fotoalbums van de kids bijwerken. Het is volgens mij al jaren geleden dat daar iets aan gedaan is. Afgelopen week heb ik zo'n 200 foto's in zitten plakken. Helaas had ik lang niet van alle kids foto's maar daar is  niks aan te doen. Vanmorgen zag ik dat de albums al bekeken zijn. Didi, je hebt 2 foto's in mijn album geplakt. Bij mij 3 didi. Leuk hoor didi, dank je wel.

Prabesh is hier als baby gekomen en heeft best veel foto's in zijn album. Altijd een feestje om babyfoto's terug te kijken met kinderen, dat is lachen. Prabesh is nu 6 en een schattig klein boeffie. Heel fotogeniek dus van hem heb ik er ook een paar ingeplakt. Kanchha daarentegen woont nog niet zo heel lang in het huis. Hij had maar 1 foto in zijn album zitten. Gelukkig heb ik er 3 bij geplakt. Maar hij is niet erg tevreden. Ik heb maar 4 foto's didi. Dat klopt Kanchha, maar wel 4 hele mooie.

Mijn dagen zien er nu als volgt uit. Ik begin rond half 8/8 uur. Ik controleer of de kids hun tanden poetsen. Dan help ik hier en daar wat met kraagjes netjes doen, stropdasjes omdoen. Chhechi heeft al een week een akelig wondje op haar voet. "Ziet er niet goed uit he didi" zegt Durgha. Dat klopt dus heb ik besloten dat ik dat elke ochtend even ontsmet en er een pleister op plak. Tegen Chhechi zeg ik dat ze de pleister er 's nachts af moet halen. Deepak is een beetje beledigd, dat kunnen wij ook wel doen hoor didi. Terwijl ik denk: doe dat dan ook, zeg ik: ach, het is geen moeite tegen hem. Na een paar dagen ziet het er al beter uit. Nog ff een paar daagjes volhouden. Dan speel ik wat met de kinderen. Meestal badmintonnen we wat. Er is nog maar 1 setje rackets bruikbaar dus iedereen staat in de rij. Als er een out is, is je beurt voorbij. Als de schoolbel gaat loop ik mee naar de schoolpoort. Daarna speel ik een poosje met Kavia en Kharma waarna ik kerstcadeautjes ga inpakken. Ik stop daar even mee om aardappels te schillen voor 90 man. Ik ben er ondertussen al aardig bedreven (en snel) in geworden. Nog weer een uurtje inpakken en daarna eet ik een bordje dal bhat terwijl ik op het stoepje in de zon zit. De kids komen een kwartiertje thuis uit school. Als zij weer terug gaan ga ik ff terug naar het guesthouse om te douchen. Meestal ben ik tussen half 4/4 uur weer terug in het tehuis. Knutselen, tikkertje, ander spelletje of wat praten met de kids. Om 6 uur vind ik het dan wel welletjes. Ik ga dan naar huis of blijf nog dal bhat eten, dan ga ik rond 7 naar huis. Best vermoeiende dagen.

Ik heb door Binu een kurta (traditionele nepalese kleding) laten maken en het is klaar. Leuk geworden. Dank je wel Binu, ik ben er heel blij mee.

Hans en Marceline zijn inmiddels terug. "Ga je mee eten bij de Garden Kitchen?" Ja hoor, gezellig. En als we dan toch bij de stupa zijn wil ik wel graag de cora lopen. "Prima, vinden wij ook wel fijn." Terwijl we de cora lopen zien we een vrouwtje staan met 2 karren vol met kaarsjes. Voor 10 roepies (€0,08) mag je een kaarsje aansteken en dat dan zegenen door met een afrikaantje 3x water van je af over de kaarsjes te sprenkelen. Ik steek er 3 aan voor Mick en 3 voor Denver en de jonge hartpatiente.

Ik ben aardig gewend geraakt aan de enorme herrie van al die blaffende, jankende honden 's nachts. Ik gebruik eigenlijk nooit meer oordoppen. Deze nacht echter lijkt het heftiger dan ooit en ik haal mijn doppen maar weer te voorschijn. Echt niet normaal hoeveel herrie die beesten produceren. 

Met sinterklaas komen Martine en Lobsang naar het guesthouse en samen met Hans en Marceline drinken we gezellig een bakkie koffie. Buiten is het warmer dan binnen, dus Marceline zet de deur open zodat er wat warmte naar binnen komt. Als Dolma de deur open ziet staan doet ze hem weer dicht. Ik moet daar vreselijk om lachen. Hier in Nepal doet niemand de deur achter zich dicht, ook al vries je vast aan je stoel. Nu het ietsje warmer kan worden binnen doet ze het wel. Als ik naar mijn kamer ga zie ik iets voor mijn deur liggen. Het is een zakje taaitaai, pepernoten en muizen van Sint en Piet. Wat een leuke verrassing. Dank u sinterklaasje.