De Fitz Roy

El Chaltén is een superklein dorp met maar rond de 400 inwoners en het bestaat pas sinds 1985. In het dorp zelf is niet veel te doen. Je vind hier alleen hotels, restaurantjes, barretjes, outdoorwinkels en reisbureautjes. Het dorp ligt aan de voet van de bergen Fitz Roy, Poincenot en Torre en je kunt hier fantastisch mooie wandelingen maken in en rond de bergen. En daar komen de meeste mensen ook voor.

Wij logeren bij hostel Rancho Grande, een groot, leuk opgezet en gezellig hostel waar vooral jongelui verblijven. Het hostel is netjes, schoon, heeft een 24-uurs-restaurant en is door de vele jeugdige gasten wel wat rumoerig. Omdat wij in habitacion 1 verblijven komt ook werkelijk iedereen langs onze kamer lopen. Maar met oordoppen in slaapt het prima.

Als we aan het ontbijt zitten zien we mensen hangend in de wind en superdik gekleed richting de Fitz Roy lopen. Oei, dan zal het wel koud zijn. Het is gelukkig wel droog. Ik denk dat ik mijn thermoshirt maar aan doe.

Vol goede moed gaan we op pad. We gaan de Fitz Roy op tot Laguna Capri, een moderate wandeling van 4 km. Het begint al goed, de eerste 2 km is het flink klimmen. Daar ben ik gewoon niet zo goed in. Het oude hijgende postpaard wordt weer van stal gehaald en na anderhalve kilometer hijg ik mijn longen uit mijn lijf en denk ik echt dat ik het niet ga redden.

We gaan een poosje op een boomstronk zitten uitrusten (ik hijgen) maar ik ga toch niet opgeven. Dus gaan we verder. Als we de 2 km gepasseerd zijn (staan bordjes) wordt de route wat gemakkelijker, wat minder steil klimwerk en voordat we het weten zijn we bij de 3 km. En dan.... plots.... worden we beloond met een blik op de Fitz Roy. Oh... wauw... dit beneemt mij mijn net teruggevonden adem. Hoe mooi is dit nu weer.

100 foto's later (moet er natuurlijk thuis weer 99 wissen) lopen we door. Dan komen we bij Laguna Capri aan en hier hebben we alweer zo'n geweldig uitzicht op de besneeuwde top van de Fitz Roy. Laguna Capri is een gewoon meer, mooi maar niet bijzonder. Het is wel een mooie stek om wat uit te rusten en te genieten van het prachtige uitzicht. 

We hebben geluk. Heel vaak is de top van de Fitz Roy niet te zien vanwege wolken, mist en/of regen. En nu zitten wij hier gewoon weer in het zonnetje te genieten van al die pracht. Weliswaar waait je hoofd van je romp af maar dat mag de pret niet drukken.

Ik heb spijt van mijn thermoshirt, loop te zweten als een otter (zweten die eigenlijk wel?). Ja, er staat een hele harde wind. Nee, het is absoluut niet koud.

We beginnen aan de terugweg, uiteraard ook 4 km. Het gaat goed maar ik ben wel jaloers op al die mensen met die wandelstokken. Dat biedt net even wat meer stabiliteit.

Als we weer veilig beneden staan na een prachtige maar niet super gemakkelijke wandeling van 8 km ben ik alweer trots op mij. Nog even en ik ga buiten mijn schoenen lopen zeg, haha.

We vallen eerst eventjes lekker met de beentjes omhoog op bed en knappen een uiltje (Will dan, ik lees een boek). Later lopen we naar een outdoorwinkel en schaf ik aluminium wandelstokken aan.