Happen en Trappen: De waterlinie-fiets-experiënce.

Op 25 augustus rijden we bijtijds (half 10) het erf af. Met de fietsen achterop de auto rijden we naar Fort bij Vechten in Bunnik waar we de auto parkeren op de parkeerplaats bij het Waterliniemuseum. Ik verras Will met een dagje uit. Laatst zei hij dat hij wandelen echt wel leuk vind maar dat hij ook graag een dagje wil gaan fietsen. Dus gaan we vandaag happen en trappen. Ik heb voor deze route gekozen omdat het begin- en eindpunt niet te ver rijden is, we moeten het toch tussen 2 melkbeurten in doen. Volgens de papieren is de route 48 km. lang en dat vinden wij een mooie afstand.

We gaan fietsen door de loopgraven en langs de forten van de Nieuwe Hollandse Waterlinie welke van pakweg 1815 tot 1940 een onneembare vesting was. Holland werd hier met een 85 km. lange linie met 45 forten, 6 vestingen en 2 kastelen beschermd tegen vijandige troepen. Ze konden grote stukken land onder water zetten om de vijand te weren. De Nieuwe Hollandse Waterlinie is het grootste rijksmonument van Nederland.

Het is hier niet supergoed geregeld. Het is al een speurtocht met foutieve info voordat we het punt vinden waar we de routebeschrijving voor het trappen en de vouchers voor het happen op halen. Maar goed, we vinden de juiste plek in het Waterliniemuseum wat gevestigd is in Fort bij Vechten, een van de grootste forten van de waterlinie. Daar vertellen ze ons dat we beginnen met koffie met gebak in het restaurant met het rode dak, direct uit het museum linksaf slaan. Dat doen we en worden meteen terug gefloten. Dezelfde jongeman die ons net de verkeerde kant op stuurde roept ons. Wij krijgen onze koffie bij een loketje rechts van de uitgang, u kunt daar aan de picknicktafel gaan zitten. Hmm… kan je die dan misschien droog maken anders zitten we de hele dag met een natte broek op de fiets. Oh… nou ja, dat doe ik dan wel. We krijgen onze koffie in een kartonnen bekertje en het gebak blijkt een kersenkoek te zijn. Tegenvallertje!! Op zich niks mis mee, dit heeft alles te maken met verwachtingen.

Als de koffie op is stappen we op de fiets. We fietsen eerst via leuke weggetjes naar Houten. We zijn verrast hoe leuk de wijk waar we doorheen fietsen is opgezet met heel veel groen. We fietsen langs de kerk en komen plots op het plein waar we als tieners gingen dansen bij “De Roskam” die daar nog steeds zit. JEUGDSENTIMENT. We fietsen over het Amsterdam-Rijnkanaal en door naar Schalkwijk. Hier hebben we onze eerste stop bij Jonkheer Ram. Het is een heerlijke zonnige dag en we kunnen lekker op het terras zitten. We kunnen kiezen uit 2 voorgerechten en kiezen beiden voor carpaccio. Een goed keuze want wat is die lekker zeg. Heerlijk.

En door maar weer. We fietsen door het groene landschap, langs diverse forten en weer door loopgraven naar Fort Werk aan de Korte Uitweg in Tull en ‘t Waal. Deze bestaat uit een aarden wal met een fortgracht er omheen en bood plaats aan 160 soldaten. Er is nu een natuurkampeerterrein en theetuin. Hier is onze tweede stop. We parkeren de fietsen en lopen naar het fort. Daar staat achter een kraampje een mevrouw die de klanten luidkeels te woord staat en de bestellingen aanneemt. Ik overhandig onze voucher. Oh…. Happen en trappen brult de mevrouw, dan krijgt u hier soep. U kunt kiezen uit courgettesoep. Ehh???? U kunt kiezen uit courgettesoep schreeuwt zij nogmaals. O, nou, doe dan maar courgettesoep. Aan welke tafel gaat u zitten brult zij weer. Wij wijzen een tafel aan en nemen daar plaats. Na verloop van tijd gaat de toeter weer aan…. 2 courgettesoep voor happen en trappen, aan welke tafel zitten jullie? Oke…. heel Nederland weet nu dat onze soep klaar is. Wij steken onze hand op en zeggen met een bescheiden stemmetje:  wij zitten hier. Kom dan je soep hier maar halen roeptoetert ze weer. Het is eigenlijk heel grappig. We halen onze soep en het moet gezegd….. we hebben de goede keuze gemaakt, de soep is verrukkelijk.

Verder maar weer, we beginnen aan de derde etappe. Ergens in de aanwijzingen staat: ga linksaf, let op, dit is een smal pad. Deze missen we dus en het duurt best lang voordat we dat doorhebben. Slimbo’s die we zijn. Op een gegeven moment komen we er achter dat de beschrijving niet meer klopt. We lezen dat we de Lekdijk op moeten dus dat doen we dan zomaar ergens op goed geluk dat we de goede kant op gaan. Dat is gelukkig ook zo en na een tijdje herkennen we het punt waar we eigenlijk de dijk op hadden gemoeten. Behoorlijk stukje omgereden. Lekker boeien, het is prachtig weer en de omgeving is echt leuk. Onze vierde stop is bij Hajé Restaurant in Nieuwegein. Als we er naar toe fietsen ziet het er niet zo aantrekkelijk uit, bij een bezinestation, het lijkt een wegrestaurant. Echter…. als we naar het terras lopen ziet het er heel erg leuk uit. Gezellige bankjes met uitzicht op een boerenslootje en daarachter weilanden. Zien we thuis ook elke dag zou je denken maar wij vinden het superleuk. We hebben de keus uit 3 hoofdgerechten. We zijn heel erg eensgezind vandaag, we gaan beiden voor de schnitzel met champignonsaus. Ook leuke bediening hier, Will krijgt een kannetje champignonsaus over zich heen. Het wordt netjes opgelost dus geen probleem, kan gebeuren. Ze hebben echt leuke bediening hier.

Op naar de volgende etappe. Inmiddels begint zadelpijn wel een beetje een dingetje te worden. We fietsen langs een bedrijf waar een kraan aan de gang is. En ja hoor… onze buurtjongen aan het werk. Totaal gefocust op zijn werk zoals het hoort, hij ziet ons niet. We fietsen op de Lekdijk langs de Plofsluis. Deze is uniek in de wereld, een sluis van oever tot oever met erboven een enorme betonnen bak die was gevuld met 40 miljoen kilo puin. Onderin zaten reservoirs met springstof en als de oorlog uit zou breken zouden ze dit alles opblazen. Zo zou het puin in één klap het hele kanaal afdammen en kon het water van het ondergelopen land niet weg. De puinbakken zijn vandaag de dag leeg. Fietsen op de Lekdijk is leuk en we gaan nog een poosje rechtdoor. Uiteindelijk komen we aan bij onze laatste tussenstop, restaurant Down Under in Nieuwegein. Hier krijgen we een heerlijk toetje terwijl we op het terras uitkijken over de waterskiërs die hier bezig zijn.

En dan nog de laatste kilometers terug naar Fort bij Vechten. Ik ben blij dat het niet zo ver meer is, ik zit niet zo lekker meer op mijn zadel haha. Waarom wen je daar toch nooit aan. Maar ach… is een deel van de charme (???) zullen we maar denken, het hoort er gewoon bij en het is nog maar 5 kilometer. Maar ik ben echt blij als we weer bij de auto aankomen. We deponeren de routebeschrijving in de speciale brievenbus van Happen en Trappen, zetten de fietsen weer op de auto en rijden terug naar huis waar we omstreeks 17.15 uur weer aankomen. Precies gelukt tussen 2 melkbeurten in. We hebben niet de tijd genomen om het Waterliniemuseum of de forten te bekijken wat zeker een optie was. Maar dan waren we met de tijd in de knoei gekomen en hadden we moeten jagen. Liever kozen we ervoor om relaxed te fietsen. En wat een leuke dag was dit. Mooie omgeving, lekker weer, heerlijk eten, zere kont en volgens de GPS 55.41 km. Zeker voor herhaling vatbaar.