Laguna Esmeralda

We gaan naar Laguna Esmeralda, een gletsjermeer. We nemen de bus die ons naar het begin van de trekking brengt. Maar eerst nog even naar de apotheek om iets sterkers aan te schaffen dan paracetamol.

Het is mooi weer, warm zelfs. Lopen wij te slepen met een rugzak vol thermo-ondergoed, warme truien, mutsen en wanten omdat het hier zo koud zou zijn. Oke, een lange broek hebben we wel nodig en ook met onze softshelljasjes zijn we heel erg blij maar dat is dan ook meer dan voldoende. Beter zo.

We beginnen onze trekking in een bos. Ploeterend door de modder, over keien en omgevallen bomen volgen we blauwe tekentjes aan de bomen. Net als we denken "komt hier ooit een eind aan" komen we het bos uit. We staan omringd door besneeuwde bergtoppen op een prachtige open plek. Wauw... wat is dat hier mooi zeg.

Hier is een meer waar bevers druk zijn geweest met het bouwen van dammen. Bevers vernielen enorme hoeveelheden bomen om aan hun knaagbehoefte te voldoen. Door de dammen die ze in het meer gebouwd hebben zijn watervalletjes ontstaan. Dat is echt heel mooi. 

Om deze vlakte over te steken moeten we onze weg vinden door moeras en over turf. De grond deint onder onze voeten en soms zakken we tot onze enkels weg. Dan is het uitkijken geblazen want je wordt zo vastgezogen. 

Dan volgt weer een etappe door het bos en nu is het ook flink klimmen. Het is echt overleven. Ik heb het idee dat we bij Laguna Esmeralda zijn als we eenmaal boven zijn aangekomen. We komen mensen tegen en vragen of het nog ver is. Ja.... jullie zijn bijna halverwege. He?? Dat valt tegen, we hebben al anderhalf uur gelopen. Nou ja, doormodderen dan maar.

Er lijkt geen eind aan te komen maar eindelijk.... eindelijk.... komen we het bos uit op weer zo'n enorm mooie vlakte. Ook hier weer turf waar je vaak tot je enkels in zakt. Langs de rivier loopt het nog het beste, maar daar moet je weer veel over keien heen klauteren. Hoe mooi deze vlakte ook is, hij lijkt ook eindeloos. We denken dat we naar de bergen moeten en dat is nog een heel eind. 

Als we dan eindelijk in de buurt komen zien we groepjes mensen staan. Kijk daar zal het wel zijn. Gelukkig, het eind is in zicht. We klimmen, klauteren en ploegen voort. Zo de berghelling op. Als we dan boven komen..... is er geen meer te zien. Wat een teleurstelling. Ik ben kapot en zeg tegen Will dat ik niet meer verder ga. We zijn al 3 uur onderweg en moeten ook nog terug. 

Will wil wel graag verder. Ik blijf hier wel op een steen op je wachten. Tenzij het meer op de volgende berg ligt, dan kom ik ook naar boven. En ja hoor.... daar is dan Laguna Esmeralda. Ik neem ook deze laatste hindernis en zie dan een meer... zo groot.... zo helgroen van kleur.... zo onbeschrijflijk mooi. Laguna Esmeralda, hier hebben we het allemaal voor gedaan en het was de moeite dubbel en dwars waard. Volgens Will de kers op de taart.

We gaan op een rots zitten, onze broodjes opeten en uitkijken over het meer. Zo mooi en prachtig.

Nu moeten we de hele weg nog weer terug. Om 3 uur en om 5 uur komt er een bus mensen ophalen op de parkeerplaats. Dus laten we maar gaan. De terugweg is uiteraard net zo ploeteren als de heenweg. Op het turf zit een vrouw op haar knieen, weggezogen in de turf. Haar man (denken we) staat naast haar te leunen op een stok maar steekt geen hand uit om haar te helpen. Wat een ui. Gelukkig voor haar trekt een andere reiziger haar eruit. Nu nog het laatste stuk bos. Wat is dit afzien zeg. Als het vet nu nog niet van mijn dijen smelt dan weet ik het niet meer haha. 

Om kwart over 3 komen we op de parkeerplaats aan. Het is dat ik zoooo moe ben anders had ik een vreugdedansje gemaakt. Mezelf overwonnen, een echte trekking gemaakt. Ik ben zo trots op mij.

De bus van 3 uur net gemist, jammer hoor. De volgende komt pas om 5 uur. Nergens is hier een plek waar je kan zitten. Behalve op de vangrail langs de weg. Zullen we gaan liften? Welja, wat kan er gebeuren. Dus met de duim omhoog langs de weg. Het duurt even maar het lukt wel, er stopt een busje. Superfijn.

We laten ons afzetten in het centrum van de stad. Nu eerst een biertje voor Will en een jugo de naranja voor mij. Zo lekker die versgeperste sinaasappelsap hier. Kaarten op tafel en wij vermaken ons wel tot etenstijd. Ik realiseer me ineens dat ik voor het eerst deze vakantie hoofdpijnvrij ben. Wat een topdag vandaag.