Parque Nacional Tiërra del Fuego

De Argentijnen ontbijten zoet en dus krijgen wij de volgende ochtend een zoet ontbijt van onze hospita. Heerlijke verse broodjes met jam, mierzoete croissants, koffie die gelukkig ook naar koffie smaakt (de koffie is hier over het algemeen niet te drinken) en jugo de naranja (sinaasappelsap).

Wij lopen naar het centrum om daar een bus te vinden die naar het Nationaal Park Vuurland gaat. Dat is niet moeilijk, je wordt zowat van straat geplukt door de maatschappijen die het busvervoer verkopen. Er gaan meerdere bussen per uur naar het park. Kosten pp 400 pesos voor vervoer en 210 pesos entree in het park. Je kan op verschillende plekken afgezet worden in het park en dan lopen naar het punt vanwaar de bussen terug rijden. 

De eerste bus gaat terug om 3 uur. Ai... dat is te laat voor ons. Wij hebben vanmiddag nog een andere activiteit geboekt. Oh, hoe laat wil je dan terug? Om 1 uur. Is goed dan halen we jullie om 1 uur op. We kiezen dus voor de kortste wandelroute die 2 uur duurt. Wat is het landschap hier mooi zeg. Genieten met hoofdletter G. Hoewel we best door moeten lopen om op tijd bij de pick-up-plek te zijn lukt dat goed.

Later deze week komen we nog eens naar het park en gaan dan voor een route van 8 km. waar we 4 uur over doen doordat het veel klimmen en dalen is. We volgen de loop van de Lapataia rivier, lopen door een oeroud bos en dan weer over een kiezelstrand. Hoe is het mogelijk dat een trail die zo vaak gelopen wordt er zo natuurlijk en ongerept uit kan zien. Smalle paadjes, geen bankjes om te zitten, geen vuilnisbakken en geen vuilnis. Helemaal top.

Het is geen gemakkelijke wandeling. Ik ben niet zo goed in klimmen en loop te hijgen als een oud postpaard, maar wat is het mooi en wat genieten we er van. We zien heel dichtbij een specht op een boom kloppen, zien prachtige oude bomen en de schitterendste doorkijkjes op het water en een grillige oeverlijn. We zijn zo blij dat we naar Vuurland zijn gekomen. Het is hier zo ontzettend mooi.

Toen we na de eerste keer National Parque terug waren in Ushuaia gingen we in de middag een avontuurlijke 4x4-off-the-road-tour maken. Om half 5 staan we op de afgesproken plek te wachten. Maar wie er komt, geen 4x4. Even navragen dan maar. Over 5 minuten komt hij. Na 10 minuten vertellen ze ons dat hij over 5 minuten komt. Een kwartier later komt hij over 5 minuten, misschien 10 minuten. Afijn... 3 kwartier te laat komt Johnny, onze chauffeur die alleen spaans en portugees spreekt. De rest van het gezelschap bestaat uit 3 brazilianen waarvan er eentje engels spreekt. Joepie, dat kan gezellig worden.

We gaan op pad, stappen onderweg een paar keer uit om het landschap te bewonderen en foto's te maken. En dan... gaan we off-road. En hoe!! Johnny leeft zich helemaal uit en is zeker niet zuinig met zijn auto. We hotsen en klotsen door de auto, razen langs een afgrond en door plassen onder het genot van het nummer Higway to Hell. Will geniet en ik film want dan zie ik niet zo goed hoe eng het is. Want eng is het. Plots stopt Johnny, we staan voor een meer. End off the road zeg ik. Daar denkt Johnny anders over. Met slippende wielen en wegstuivend grind raast hij het water in. Jihaa!!!

Na alle commotie (heerlijk voor mijn hoofdpijn) komen we bij estancia Carmen waar een kampvuurtje brand. We drinken een biertje rond het vuur en daarna gaan we aan tafel. Ze hebben een heerlijke asado (soort gegrild vlees) van schaap voor ons gemaakt. Ik hou echt niet van schaap maar deze was best lekker. 

Het gesprek werd volledig in het portugees gevoerd. Er werden grapjes gemaakt, er werd veel gelachen maar daar konden Will en ik geen deel van uitmaken. Dat was wel jammer, net of je het 5e wiel aan de wagen bent.

Op mijn vraag waarom hij geen engels spreekt terwijl hij toch in het toerisme werkt antwoord Johnny dat dat niet nodig is. Volgens hem is 95% van de toeristen spaans of portugees sprekend. Vandaar dat er hier zo weinig engels wordt gesproken.