Logeren bij de familie Miller

Joepie........ lekker uitgeslapen vandaag. Om half 9 zitten we aan de ontbijttafel en horen op het nieuws dat er een grote bosbrand is in The Grampians bij Halls Gap. Daar zijn we net op tijd weg dus. Ik hoop maar dat alle mensen en dieren in dat gebied een veilig heenkomen zullen vinden.

De bossen in Australie hebben bosbranden nodig om te kunnen blijven bestaan hebben wij ons laten vertellen. Er zijn diverse bomen en plantensoorten die hun zaden pas kunnen lossen door de hitte van een bosbrand en veel bomen kunnen zo'n brand doorstaan. In de Grampians zagen we nog de gevolgen van een eerdere bosbrand. Moeilijk te geloven dat de prachtige natuur die we daar zagen, waar we wandelden en waar we foto's van maakten nu verwoest word.

Na het ontbijt gaan Bruce en Nicole Miller ons de omgeving laten zien. Eerst rijden we naar Frankton, waar Bruce geboren is. We lopen over de pier, pootje baden in de zee (lekker verkoelend want het is alweer 44 graden) en zandsculpturen bekijken. 

Daarna rijden we naar Mornington waar we aan zee willen lunchen, maar vanwege de extreme hitte zijn de strandtenten gesloten (??) en dus lunchen we in de stad. Ook heel lekker.

En dan gaat de rit verder naar Mount Martha en Arthurs seat, wel grappig om te zien. En dan rijden we nog verder en brengen een bezoek aan Graham, de broer van Bruce, die plastisch chirug was voordat hij met pensioen ging en die in een fantastisch huis aan de zee woont. 

Weer terug in Melbourne kruip ik achter de pc om mijn site bij te werken en de bus naar Sydney te boeken. Nicole (die alle hulp weigert) kookt een indische maaltijd voor ons. Lekker hoor. Ook vandaag zijn we weer enorm verwend door deze mensen en het klikt goed, we hebben geen gebrek aan gespreksstof. 

De volgende dag weer pas om half 9 opgestaan, wat lekker toch. Nicole (66 jaar oud) laat ons Melbourne zien. Ze heeft al een heel plan uitgestippeld. Bruce (74 jaar oud) moet werken en kan niet mee. Hij zet ons af op het treinstation. We genieten eerst van een morningtea in een beroemde theesalon. Alleen de ambiance is al een belevenis op zich. Daarna bekijken we een superdeluxe, zeer groot warenhuis van Meijers (heel duur en exclusief allemaal) maar leuk om eens gezien te hebben. 

We lopen verder naar Victoria Market hallen, wat een giga markt en wat een grote verscheidenheid aan secties, o.a. vlees, vis, groenten, kleding, souveniers en noem maar op. Nicole koopt een mooie nieuwe hoed en is helemaal weg van een houten appelmandje. Die kopen we stiekem om aan haar te geven als we weer vertrekken morgenochtend.

Het is wederom dik in de 40 graden. We wandelen naar de Melbourne gaol (gevangenis), die tot 1974 nog in gebruik was. Erg leuk museum, met een sectie waar we zelfs gearresteerd, gefouilleerd en opgesloten worden in de donkere cel. Super.

Daarna naar de rechtszaal waar ze 10 vrijwilligers vragen om de rechtszaak tegen Ned Kelly (een beruchte boef uit het verleden van Melbourne) te spelen. Zowel Will als ik zijn vrijwilliger. Wij zijn de enige  niet van origine engelssprekenden die meedoen. Is wel lachen. We moeten ons verkleden en hoeven alleen maar tekst voor te lezen dus dat is te doen. Nicole vind het hartstikke leuk dat we meedoen.

Dan gaat de tour verder naar het park en het oudste gebouw van Melbourne met daarachter een afzichtelijk modern nieuw museum. Wat wel leuk is, er is een tentoonstelling over 007 aan de gang en daar is Will fan van. Genieten dus.

We lopen via chinatown naar de tramhalte, rijden met de gratis tram (een hele oude en heel leuk) een rondje door Melbourne, stappen uit bij Flinders Street Station en lopen naar het Nationaal Museum. Verspreid door Melbourne staan 24 piano's op straat met de tekst PLAY ME, I'M YOURS en op veel piano's zitten ook mensen te pingelen. Langs de rivier zit een jongen te spelen, zo mooi, die moet wel pianist zijn. Als je zo'n prachtig geluid uit een oude kast die niet heel erg goed op toon is kan krijgen. We blijven een poosje aan de oever van de Yarra zitten luisteren en genieten.

We maken een wandeling langs de rivier de Yarra en besluiten hier te dineren. We bellen Bruce om te vragen of hij ook komt maar het zit tegen met zijn werk en hij is nog niet klaar. Hij is een soort advocaat of zo, helemaal helder is het niet voor ons maar het heeft met rechtsspraak te maken.

Na het eten bezoeken we het casino, niet om te gokken maar om de pracht en praal te bekijken. En onze ogen vallen uit ons hoofd, wat een luxe. Je weet niet wat je ziet. Daarna nemen we tram terug naar huis waar Bruce ons met een lekker ijsje opwacht en Nicole erg blij is met haar appelmandje. Ze wil eigenlijk nog met ons naar het park om oppossums te gaan voeren maar wij zijn kapot en zien hier vanaf.

Nog even lekker douchen en dan naar bed. Morgenochtend moeten we om 5.30 uur opstaan (dat voelt weer vertrouwd, afgelopen met dat lange slapen) om op tijd naar het busstation te vertrekken. Wij willen best met de trein gaan, maar daar willen Bruce en Nicole niet van weten, zij brengen ons weg maar vinden het echt jammer dat we niet nog een dag blijven. Ook wij vinden dat jammer maar we gaan ons een beetje bezwaard voelen, zij doen zoveel voor en met ons en willen er echt niets voor terug. 

En dan staan we op het busstation, leggen onze tassen in de bagageruimte van de bus en nemen afscheid van Bruce en Nicole. Wat een enorme lieve en gastvrije mensen zijn dat. Nicole duwt ons nog een lunchpakketje in de handen en daar gaan we dan. 

We vinden Melbourne een verrassend leuke stad waar we ons best nog een dag hadden kunnen vermaken.

We vertrekken om 7 uur in de morgen en komen om half 10 in de avond aan in Sydney. Een lange, hele lange busreis met slechts 2 stops van 30 minuten zit erop. Wij hebben de reis geboekt via Firefly maar Greyhound vervoert ons. Wij betalen ong. een derde minder dan de mensen die hun ticket wel bij Greyhound kochten. De bussen hier zijn heel comfortabel.

Gelukkig heb ik gisteren via internet al een hostel besproken en hoeven we niet te gaan zoeken naar een slaapplaats.

We slapen in City Resort Hostel in een privekamer maar met gedeelde wc. Tot nog toe waren de hostels erg schoon, maar dit is toch wel een beetje een vies hok. Maar de bedden zijn goed en de lakens zijn wel schoon, dus wie kan het wat schelen. No worries mate, welterusten.