Nepal 2023: Afscheid

Voor school maken we een woordpuzzel met de kinders. Ook Amar, Binu en Mira doen mee. Ik heb een kort gesprek met Temba voordat ik naar huis ga.

Ik besluit naar de stupa te lopen, daar ben ik veel te weinig geweest dit jaar. Ik koop wat dingetjes die ik voor mensen mee zou nemen.

In een winkeltje vraagt een man of ik hem wil helpen.
Als ik kan wil ik dat wel doen hoor.
Wilt u een sjaal uitzoeken voor mijn sponsor? Het is een meisje.
Oke, hoe oud is ze?
Jouw leeftijd.
Een oud meisje dus. Ik zou deze blauwe nemen.
Oke, dank je didi.

In het guesthouse ga ik even zitten lezen alvorens een douche te nemen. Voor het eerst in dagen is deze heerlijk warm. Lekker zeg, dit is echt genieten.

Daarna ga ik weer naar het tehuis. Vandaag armbandjes maken. Santosh zegt dat de kinders graaien en daar heeft hij  helemaal gelijk in. Ze duiken als idioten in de kralen om maar zo snel mogelijk aan de gang te kunnen.

Didi, rope!! Ik reageer er niet op. Sinds een paar dagen krijgen ze alleen iets als ze er netjes om vragen. Didi, rope!! klinkt het weer. Tot een slimbo ineens bedenkt: didi, can I have a rope please? Tuurlijk kind, alstjeblieft.

Weer in het guesthouse zie ik dat er een bonenschotel op het menu staat. Vind ik niet zo lekker maar ik heb ook geen zin om uit te gaan. Ik eet wel een noedelsoepje. Hans en Marcelin denken er hetzelfde over.

Saroj en Sam komen weer langs. Sam is in een jolige bui en we lachen wat af. Wat een malloot is dat joch.

Ondertussen zijn we door Lobsang uitgenodigd om pasta te eten. Hij had zin om te koken. Daar zeggen we geen nee tegen en zo komt het dat ik met Hans, Marcelin en Lobsang aan een heerlijke pasta zit. Wauw, wat kan die gast goed koken.

Ik blijf vanavond laat op om afscheid te nemen van Hans en Marcelin. Om 11 uur vertrekken zij naar het vliegveld. Bye, bye, goede reis en tot volgend jaar.