Nepal 2023: De trekkers komen terug.

Het laatste deel van het verslag over de trekking van Will en Sven.

In Samdo (3850 meter) was het goed koud, de wind voelde je langs het raam trekken. Dus een warme kruik mee de slaapzak in. Stel uit Utrecht, Jelle en Marte zoeken we s'middags op om spelletjes te spelen. Leuke gasten. Marte studeert voor dierenarts en ze heeft Klitje van zijn klitjes  verlost.
Internet is hier schaars.

Volgende dag naar Dharamasala (4460meter). Daar moet je je kamer delen. Heel eenvoudige soort van aaneengeschakelde cabines van 3 tot 8 slaapplaatsen. Matrassen tegen elkaar aan van wand tot wand met 40 cm. ruimte erachter voor je rugtas. Als je prive wilt slapen kom je in een tent.
Bij -10 kiezen wij om een cabine te delen. We krijgen een Fransman erbij.
Gelukkig weinig last van gehad. 's Middags nog even een heuvel beklommen tot 4800 meter. Klitje is trouwens meegelopen tot Dharamasala.

Dat is 'm op de achtergrond, de manaslu: 8na hoogste berg in wereld 8163m (de foto waar Will en Sven beiden voor de berg staan).

Gisterochtend de wekker om 4.30 uur gezet en om 5.30 gaan lopen. Sommige groepen gingen al om 4.00 uur lopen. We lagen nog te slapen toen een van de vroege gasten de deur van onze cabine open trok om te kijken wie er sliep en liet deze vervolgens openstaan. Mocht Sven uit zijn slaapzak. Dikke handschoenen aan en hoofdlamp op en al snel haalden we de eerste mensen in (zoals gewoonlijk). De pas was niet echt moeilijk. Maar we begonnen zo vroeg omdat de sneeuw glad wordt door de zon. Het was alsnog glad. Daarna best wel steil naar beneden.

Klitje hebben we niet meer gezien, was toch iets te koud. Hij kreeg zelfs bifi worstjes van wandelaars.

Vandaag laatste stuk naar beneden naar Dhaarapani, 900 hoogtemeters wat neer komt op 3550 duizend stappen. Wel zere voetjes nu. De kraan op de foto was getroffen door een schuivende berg. Maar dan maken ze hier de weg er gewoon omheen.

Vandaag bij de lunch plek stond Phuri  op ons te wachten. "Dit is de laatste dag" was zijn betoog. Na de lunch nog 3 uur lopen. We waren er bijna toen Phuri en Kami ons inhaalden achter op een brommer. Net op tijd. Wel komisch, we moesten nog even met ze dansen. Komt waarschijnlijk wel op tiktok. Wij liggen nu op bed maar het feestje gaat nog door.

Om 7.30 uur zouden onze trekkers gaan rijden vanmorgen en de rit zou ong. 8 uur duren. Dan kunnen ze om half 4 hier zijn. Dus ik ga voor school gewoon naar de kinderen. Om half 11 loop ik met Binu en Amar naar het guesthouse. We gaan warme winterjassen kopen voor de grote jongens.

Imon was even op bezoek in het tehuis en vroeg mij of hij ook een jas mocht want het is koud in de bergen en hij heeft er geen. Dus ook voor hem kopen we er een. Het is uitverkoop dus dat komt goed uit. We kopen er twaalf. Ze zijn groot zat maar zo kunnen ze er 2 jaar mee doen.

We gaan een taartje eten in Hotel Tibet. Dat vind Lies altijd zo lekker. Het is een traktatie voor Binu en Amar en ook heel gezellig zo met elkaar. De lunch sla ik over na die taart.

Terug in het guesthouse ga ik even douchen. Hoewel het overdag heerlijk zonnig weer is heeft de zon niet meer genoeg kracht om het water te verwarmen. Het is dus een koude douche. En dan begint het grote wachten. Om 6 uur komt Saroj en zijn ze er nog niet. Elke keer als de deur open gaat kijk ik op, maar het is steeds iemand anders.

Om 7 uur nog niemand. Ik ben inmiddels behoorlijk hongerig, behalve dat taartje heb ik niets gegeten sinds het ontbijt. Om half 8 gaat Saroj naar huis en komt Kami terug van zijn trekking. Hij zegt na een kwartiertje dat hij Phurie wel even zal bellen waar ze zijn. Net op dat moment komen ze binnen vallen, ze zijn twaalf uur onderweg geweest. Wat fijn om ze weer te zien.

Gerda gaat even chowmein voor ons halen aan de overkant. Om 8 uur zitten we aan ons avondmaal. Tsjonge, wat smaakt dat lekker. Ondertussen vertellen Will en Sven enthousiast over hun avonturen. En daarna rollen we allemaal moe ons bedje in. Weltrusten.