Nepal 2023: Trekkingkleren kopen.

Vanmorgen echt afscheid genomen van Imon. Ik hoop dat hij een goed leven tegemoet gaat in zijn village en daar heel gelukkig wordt. Ik heb er wel vertrouwen in.

Verder doe ik het vandaag een beetje rustig aan. Lekker een boekje lezen totdat de kinderen thuis komen van school.

Rond 2 uur staan Saroj, Bikash, Binita en Sushilla op de stoep. Sorry I'm late mom zegt Saroj. Huh? Ik wist niet dat we iets hadden afgesproken. Het blijkt dat ze net een trainingsochtend van de trekking hebben gehad en nu moeten ze alles gaan inkopen wat ze nodig hebben.

Ik vraag hoe de meeting van vandaag was geweest. Ze vertellen heel enthousiast, struikelen soms over hun woorden en zelfs de uiterst verlegen Bikash en Sushilla zeggen er iets over. Voor het eerst sinds ik in Nepal ben zie ik de oude Saroj terug. Alleen al daarom ben ik dankbaar dat hij dit traject mag doorlopen.

Vanuit MyQuest krijgen ze alle benodigdheden te leen behalve kleding. Ze hebben een lijst meegekregen wat ze nodig hebben. Een dikke broek, een dunne broek, een jas, handschoenen, dikke sokken en trekkingschoenen. Lekker dan, alsof die kids geld hebben om dat te kopen én ze hebben dat ook niet op de plank liggen.

Binita en Sushilla boffen dat Gerda hun sponsormoeder is, Saroj boft dat ik zijn moeder ben en Bikash boft omdat ik hem geef wat hij nodig heeft. Hij heeft geen ouders, geen sponsor, geen citizenshipcard. Eigenlijk bestaat hij niet. Zo sneu. Allemaal zijn ze dankbaar maar Bikash is dubbel dankbaar. Die knul heeft nog nooit nieuwe kleren gehad.

Het winkelen is een langdurig proces. Na de jassen en de schoenen ben ik totall-los. Ik geef de jongens geld... ga zelf maar ff broeken kopen en neem de meiden maar mee. Succes.

Jesper is terug en hij gaat gezellig met ons mee eten aan de overkant. Ik heb al zoveel gelopen vandaag dat ik niet ver meer wil vanavond. We bestellen egg-fried-rice en not spicy chicken c-momo's en we delen alles met elkaar. Alweer zoooo lekker.

Vanavond spelen we weer keezen en het is weer volop lachen. Na het spel app ik Saroj of het gelukt is om een broek te kopen. Dat is gelukt. Krijg ik daarna nog een appje van hem: sorry mom, ik voel me zo slecht omdat ik je zoveel geld kost. Daar krijg ik wel tranen van in mijn ogen hoor.

Ik spreek Iris nog even en vraag haar hoe zij de meeting heeft ervaren. Zij was ook erg enthousiast. Ze vertelde van de werkvormen die ze hadden gedaan en ook dat zij bij Saroj in het groepje zat toen ze moesten vertellen over hun leven. Saroj vertelde dat zijn moeder (ik dus) maar 2 maanden per jaar in Nepal kon zijn en er nu ook was. Word ik ook emotioneel van. En dankbaar dat ik dit kan doen.