Nepal 2023: Zorgen

Ik heb houten 3D puzzels meegenomen. Dus dat plan ik voor vandaag. De kinderen vinden het leuk. De puzzels blijken echter nogal ingewikkeld. Uiteindelijk zijn Amar, Sunil en ik aan het puzzelen terwijl de kids toekijken. Alleen Pratik, Raj en Chhechi lukt het zelf om hun puzzel in elkaar te zetten. Het mag de pret niet drukken, de kids vinden het toch leuk.

Na het puzzelen gaan we nog ff clowns kleuren. Kleuren blijft altijd leuk.

Ondertussen heb ik een gesprekje met Sunil. Ik mag hem heel graag maar we spreken elkaar niet heel vaak. Grotendeels omdat hij verlegen is. Maar vandaag hebben we het over talen leren, zijn jeugd en culturele verschillen tussen Nepal en Nederland. 

Op het veldje naast het tehuis wordt een swing gebouwd. Da's lekker, hoef ik niet half Aarubari te doorkruisen om er met de kids heen te gaan.

Amar komt naar me toe. Kom didi, ga mee naar de keuken. Hij doet wat geheimzinnig. In de keuken snap ik waarom. Ramesj is appelpannenkoeken aan het bakken. Dat moet een verrassing blijven voor de kids. Ik eet er 2 en ze zijn heerlijk. Heeft Lies didi me geleerd didi.

Met Saroj en Aayushma ga ik in Bouddha winkelen. Aayushma wil graag een kurta maar vanwege dashein is haar maat nergens meer te krijgen. Jammer maar helaas. 

Voor Saroj is het erg ingewikkeld. Hij valt echt in een kindermaatje, zelfs hier in Nepal. Schoenen zijn erg lastig te vinden, sinds corona hebben ze geen kleine maatjes meer, het begint bij maat 39 en hij heeft 37. Toch lukt het om schoenen, trui en broek voor hem te kopen. Een jas lukt niet maar de winkelier zegt dat hij de gewenste jas in de gewenste maat volgende week in de winkel heeft. Dus komende zaterdag weer winkelen.

Ik maak me zorgen om Saroj. Hij was altijd al een krielkip maar nu weegt hij nog maar ong. 45 kilo. Ook zijn gedrag is anders, Elisabeth noemt hem enigszins arrogant geworden, zelf verteld hij me dat hij een kort lontje heeft tegenwoordig. Hij was altijd heel erg op zijn uiterlijk maar loopt nu rond met supervet haar. Hij vertrouwd niemand, komt nergens behalve op college en wil het liefst altijd alleen op zijn kamer zijn. Bovendien zie ik zijn stralende lach nog maar heel af en toe. Hij is niet gelukkig.

Ik krijg van Elisabeth een artikel doorgestuurd over kinderen die in een kindertehuis zijn opgegroeid en dan op zichzelf moeten gaan wonen. Dat deze jongvolwassenen dikwijls in een depressie komen, verslaafd raken en zwervend op straat terechtkomen. Klinkt niet erg hoopvol. Ik moet er nog even goed over nadenken of en hoe ik dit kan aanpakken. Ondertussen probeer ik hem te bereiken door met hem te praten. Daarbij helpt het niet dat hij zelden alleen komt.

Heb je wel eens gova gegeten mom? Eh... nee, wat is dat? Het is fruit. We lopen langs een fruitkarretje, wijs eens aan? Het is een vrucht die ik nog nooit gezien heb en dus ook nog nooit heb gegeten. Het ziet er niet heel aantrekkelijk uit. We vragen de fruitmeneer of hij er een wil schillen zodat ik kan proeven. Het is een beetje zoetige weeige smaak met veel zaden. Best wel te eten maar vanwege de vele zaden zal ik het niet zo snel kopen.

We eten met z'n drieën in een restaurantje waar ik zelf niet zomaar naar binnen zou lopen omdat het er wat smoezelig uitziet. Een grote verrassing is echter de sfeervolle (nepalese restaurants zijn meestal compleet sfeerloos) tuin waar we kunnen zitten. Het eten is goed, net iets te spicy voor mij maar nog wel te doen.

Terug in het guesthouse zit Hans alleen te eten. Ik ga voor de gezelligheid bij hem zitten. Doma komt ons een kop brandnetelsoep brengen om te proeven. Wonder boven wonder vind ik het echt hartstikke lekker. Dank je Doma. Hans zit op mijn plek, als Suraj komt afruimen vragen we hem of we van plaats moeten wisselen. Hij kijkt ons een beetje wazig aan. Als hij onze thee (is altijd de afsluiting van het diner in het guesthouse) komt brengen zegt hij lachend dat we mogen blijven zitten. Haha, het kwartje is gevallen