Nepal: Bhai-tika-dag.

Vanavond optredens in het tehuis. De groep van Saroj komt optreden en uiteraard ook onze kinderen weer. Je moet komen mom, ik breng je daarna naar huis zegt Saroj. Ook Nandasingh vraagt of ik kom en ook hij wil me thuisbrengen.

Ik ben er om half 6, net voor donker. Saroj is er al.
Hoe laat treden jullie op?
Ik speel niet mee vanavond.
Lekker dan, ik kom speciaal om jou te horen.
Volgend jaar mom.
Dan ben ik er misschien niet eens.
Ja dan ben je er wel mom.
We zullen zien.

Zijn groep komt optreden, Nandasingh sleurt me de vloer op om mee te dansen, kom mom laten we dansen en feesten. Ik trek een paar kids van het huis de dansvloer op. Zo ook Saroj. Hij wil niet. Ik zeg: het is jouw land, jouw cultuur, jouw vrienden, kom op. Als een houten Harry staat hij wat te schuifelen en zo gauw hij kans ziet ontsnapt hij, haha.

Zodra zijn groep klaar is wil hij me thuis brengen. Ik heb het prima naar mijn zin en wil toch echt blijven voor onze kinders dus ik zeg dat Nandasingh me wel naar huis brengt. Hij gaat dat voor de zekerheid bij Nanda navragen en daarna vertrekt hij.

Ik heb een supergezellige avond, we dansen veel. Ik ken de muziek en de dansen niet maar dat mag de pret niet drukken. De kinderen leren het me wel. Didi nu dit doen, didi nu dat doen, grote hilariteit als ik dat dan doe. Ik zie dat de kinderen doodop zijn na 3 dagen dansen. Als onze kids klaar zijn komt er nog een groep. Nee he, ik ben kapot en ik ben er nu ook wel klaar mee.

Nandasingh vraagt of ik nu naar huis wil. Ja graag. Hij leent de motor van Temba en daar ga ik dan, zonder helm achterop. Het is stervensdruk op straat, overal licht, overal bandjes, overal drommen mensen op straat. Ik wordt veilig bij het guesthouse afgeleverd.

De volgende ochtend om 9 uur is de bhai-tika-ceremonie. Ik ga op tijd weg. Ik maak een wedje met Marcelin hoe laat ze zullen beginnen. Ik denk 11 uur, Marcelin zegt 12 uur. Wonderlijk genoeg begint het om 9.30 uur. Er zijn maar weinig kinders dus het duurt allemaal niet zo lang. Omgeven door olielampjes krijgen eerst alle jongens een 7-kleurige tika op hun voorhoofd en een ketting van droogbloemen om hun nek. Daarna krijgen ook de dames een tika.

Het verhaal is dat er eeuwen geleden een monster (de dood) op aarde kwam om mannen mee te nemen. Nu was er een zus met 7 broers die een afspraak maakte met de dood. Zij mocht een cirkel om haar broers trekken en hij zou deze niet meenemen zolang de cirkel niet opdroogde en ze moesten een bloemenkrans dragen. Zodra de bloemen dood gingen waren de broers van de dood.

De slimme zus trok ze een cirkel van olie want dat droogt nooit op en ze gaf haar broers een krans van droogbloemen, die zien er geplukt hetzelfde uit als aan de struik en gaan nooit dood. En zo redde de zus haar broers van de dood.

Na de ceremonie eten we ringen die qua smaak nog het meest op oliebollen lijken, een banaan en (joepie) kip. Ik weet het gelukkig tot een minimum te beperken. Ook krijgt ieder een doos met snoep. De kinders zijn niet te stimuleren om iets te gaan doen. Ze zijn allemaal doodop van het festival dus ik ga maar terug naar het guesthouse. Vanaf morgen neemt het normale leven weer zijn aanvang.