Nepal: Cake bakken.

Vandaag haal ik de oven tevoorschijn. Die hebben we in 2019 gekocht zodat Subeckcha kon bakken. Ik heb toen 1 keer met haar een cake gebakken. Daarna is de oven niet meer uit zijn verpakking gehaald.

Tot nu dus, we bakken een chocolade-, een vanille-, en een aardbeiencake. Alles aangeschaft bij de Big Mart. De vanillecake valt uit elkaar als we deze uit zijn vorm halen. Maar de brokstukken smaken goed. De andere 2 komen heel uit de vorm. Morgen maar eens kijken hoe we die verdelen. Ik denk onder de staff want 2 cakes onder 58 mensen verdelen gaat niet lukken.

Als ik de volgende ochtend in het tehuis kom is de cake op. Het is ze toch gelukt om alle kids een blokje te geven. Grappig. Als de kinders naar school zijn komen de gekookte aardappels tevoorschijn. Met elkaar pulken we de schillen van de bloedhete aardappels af. Krijg je enorme vieze plakhandjes van haha.

De engelse les bestaat vandaag uit een memory-spel. Aan een kant liggen kaartjes met een beschrijving, aan de andere kant liggen plaatjes met afbeeldingen. Alles op zijn kop uiteraard. Om de beurt moet er één een beschrijving voorlezen en de rest mag een kaartje omdraaien. Niet het goede? Dan leggen we het kaartje terug. Het wordt een strijd op een leuke manier. Het is een supergezellige spreek- en luisterles waarin we heel veel lachen.

Amar wint. Is de les nu al afgelopen didi? Ik vind jouw lessen wel leuk. Haha, en dat van een gast die geen engels wil leren en het ook niet wil spreken. Het scheelt denk ik wel dat ik ook wat woordjes nepalees probeer te leren. Dat vindt hij super.

Didi, kan je me helpen met engels huiswerk? vraagt Prabesh. Tuurlijk, wat moet je doen? Ik moet zinnen maken met deze woorden. Huh.... ik heb geen idee wat inevitible en vivid betekend. Jeempie, dit kind zit in klas 4, wat moeilijk zeg. Inevitible blijkt onvermijdelijk en vivid levendig te betekenen. Met dank aan google translate.

Didi, ga je mee met schoolreisje woensdag?
Nee, dat was ik niet van plan.
Je moet mee gaan didi, en bij ons in de bus. Dan wordt woensdag een happy day. Want donderdag wordt een dark and sad day omdat je dan weg gaat. Ik weet zeker dat ik dan ga huilen.
Nou kids, laten we maar niet gaan huilen. En laten we er nog maar even niet aan denken he?!!
Maar ga je nou mee?
Oke.

Het voelt echt dubbel deze laatste dagen. De kinderen zijn al zo bezig met het afscheid. En ik dus ook. Prabesh hangt constant aan me en overlaadt me met kusjes, Chhechi zit aan me vastgeplakt en ga zo maar door.

Saroj is genoeg opgeknapt om weer langs te komen. Sujan en Sandesh komen mee. Leuk hoor, maar ik moet Saroj echt een keer alleen spreken. Wij hebben nog wat dingetjes op te lossen die ik liever niet in het bijzijn van zijn vrienden bespreek. Morgenochtend hebben we een bespreking met Temba over zijn studie want dat is dus nog steeds niet geregeld. Voor die beurs willen ze steeds weer andere informatie, ik word er zo moe van.

Inmiddels heeft iedereen behalve ik het guesthouse verlaten. Ik moet het nu doen met Doma, Sita, Doma en Kami. De rest van de staff is ook vertrokken. Maar dat is prima hoor, ze zijn leuk.

Even over het weer. Vanaf een uurtje of 10 is het warm genoeg, graadje of 22, heerlijk. Maar vanaf 4 uur begint het begint echt koud te worden. Zelfs met thermo-ondergoed, gewoon hemdje, longsleeves, dikke trui en dik fleecevest zit ik nog te bibberen. Dus ga ik heel vroeg (8 uur) naar bed om een beetje warm te worden.