Nepal: Frustratie

Toen ik in mei hier was heb ik gesprekken gevoerd met de kinderen die klas 10 en 12 hadden afgesloten over hun vervolgopleiding. Dat ging best moeizaam dus ik ben benieuwd hoe het ze nu vergaat.

Navraag leert dat slechts enkelen ook werkelijk zijn gaan doen wat ze wilden. Dat is behoorlijk frustrerend. De jongens worden naar huis gehaald en gaan dan vaak naar het buitenland (zoals Qatar, Dubai enz.) waar ze wél een baan kunnen krijgen en geld naar huis kunnen sturen. Maar dat leven daar is ook moeilijk, taalbariërre, andere cultuur, niemand kennen. Ze moeten daar riskant werk doen en velen komen terug in een kist. En de meisjes die terug gaan naar hun familie moeten daar in huis en op het land werken totdat ze uitgehuwelijkt worden. Dag kans op een betere toekomst.

Zo ook Alisha, een superslimme meid, kan heel goed leren, maar ook zo lief en naief.
Volgende keer als je komt ben ik er niet meer didi, zegt ze.
Hoezo? vraag ik.
Ik ga terug naar mijn dorp, naar mijn familie.
Maar je wilde toch dokter worden? Dat gaat nooit lukken als je na klas 10 naar huis gaat. Je moet iig klas 11 en 12 nog doen.
Maar mijn moeder wil dat ik thuis kom.
Dan mag je in het huis en op het land werken totdat je uitgehuwelijkt wordt.
Nee didi, mijn moeder zegt dat ik pas hoef te trouwen als ik dokter ben. En er is toch geen geld voor een studie.
Maar je kunt toch een studiebeurs krijgen. Denk er nog eens heel goed over na. Ik vind het zo zonde, je hebt zoveel talent.
Ik zal er met mijn moeder over praten  didi.

Grrr.... je zou ze toch, die ouders. Zo komt er nooit een verbetering in de armoedige omstandigheden van de mensen in dit land. Zo verschrikkelijk frustrerend dit.